integratie
Verliezen om te winnen.
Het lijkt een tegenstelling maar is meer een paradox.
Hoemeer we verliezen, achter ons laten wat in het verleden was, hoemeer dat wat niet van de tijd is ons mag/kan vervullen, dragen, inspireren, leiden van binnenuit.
Steeds weer jezelf doorzien. Doorzien de illusies, de aannames van waaruit je leeft, van waaruit je, je leven vormgeeft. Heel vaak bepaald en misvormd door andere. Door opvoeding, onze ouders, de maatschappij die t voortzet, de cultuur waar we in leven. Een heel pakket van waarden en normen, van dit is het en niet anders.
Dit verleden zet je gevangen, bepaald je. Er is geen vrije dans, je zit vast aan ketens. Eventueel ketens van oordeel, verzet, tegenreactie, of ontkenning.
Het Leven is dan nog niet in je wakker geworden.
Je wordt geleefd door het verleden. Alles wat zich hierin opgebouwd heeft, en wat vaak zo'n kleine wereld is. Zo'n gefixeerde, vastgelegde wereld van leven en beleven.
Het is een proces.
Authentiek jezelf zijn, met alles erop en eraan.
Geen schijn, geen houdingen en maniertjes. Puur durven zijn wat is, wat je bent, met alles erop en eraan. Bij jezelf zijn, echt zijn, geen maskers en muren, kwetsbaar durven zijn.
Zo jouw waarheid leven, binnen jouw bewustzijn, wat nu voor jou waarheid is. Daar helemaal voor gaan.
Maar open blijven. Dat die waarheid misschien kan veranderen, zich mag/kan verruimen, verdiepen, meer facetten mag/kan krijgen.
Durven weer los te laten als het leven dit vraagt, als alles toch weer anders is.
Dat is geïntegreerd zijn.
Zo kan meer en meer werkelijk door jou heen tot leven komen. De Essentiële waarden, de tijdloze waarden, het tijdloze beleven, het doorleefde Weten en Zijn. Dit proces houdt nooit op, zolang je ontvankelijk blijft, open blijft, voor de verandering. Voor die innerlijke ontvouwing, uitbouwing, verruiming. Steeds wil zich weer iets nieuws laten zien, als jij er klaar voor bent.
uitgesproken woorden deel 1
afsluiting
Openheid is voorwaarde voor dit proces.
Openstaan, het leven toelaten, met alles erop en eraan.
Het tot je laten spreken, je laten raken.
Niet jezelf beschermen achter mooie denkbeelden, overlevingsmechanismen. Van alles wat je moet verdedigen, of waardoor je, je zelf nooit zeker voelt, en je zo vaak aangevallen voelt. Groot, sterk zijn, zelfverzekerdheid, actief, wat al niet. Zoveel voorwaarden vaak waaraan we onbewust in ons innerlijk moeten voldoen voordat we er mogen zijn. Niet gewoon jezelf zijn, niet gewoon Zijn, puur en eerlijk zonder houding en facade of masker of muur.
En tuurlijk ook dit mag er allemaal zijn, maar zo zal de verandering stoppen en alles kristalliseren. Dan ga je eigenlijk dood, leef je niet meer maar overleef je.
Dus open zijn.
Zo kan alles meer en meer verruimen, tot eenheid worden. Meer en meer omvat en bevat worden, alles wat is, zodat je uiteindelijk één met alles bent. All-een.
En dan stroom je uit, zonder eigenbelang, zonder eigenwilligheid, zonder speciaal verlangen. Je stroomt over en voor wie wil of ontvankelijk is geef je alles wat in je is. Dat wordt zichtbaar wat nodig is, omdat jij t niet meer bepaald omdat jij er niet meer bent.
Als je vol bent van jezelf, van dit is het, niet meer niet minder, hier hou ik t bij.
Dit ga ik met hand en tand verdedigen, dit pakt niemand van me af.
Dan stopt de beweging, dan blijft alles hetzelfde, blijf je in een bepaald kringetje zitten.
Durf je hieruit te stappen, in nieuwe dimensies te stappen?
Nieuwe dimensies van leven en beleven en zijn.
Dit kan pas als je alles onder ogen ziet wat je nu bent, wat nu is, maar t nogmaals daar niet bij laat.
Open blijft voor meer, en nog meer, en nog anders. Nog ruimer, nog meer facetten, nog dieper, nog veelomvattender, nog stiller. Nog meer dat de Liefde vrij kan komen.
Wat eerst het helemaal was, verbleekt misschien weer, blijkt t toch niet te zijn. Er blijkt meer te zijn. Het leven toont weer een geheel nieuw gezicht, een fris gezicht, een vernieuwd gezicht.
Een nieuwe wereld, alsof je in een nieuwe wereld stapt.
En dit kan keer op keer, op keer gebeuren, zolang de ontvankelijkheid blijft. Uiteindelijk ben je waarlijk objectief, waarlijk volwassen, tot volle wasdom gekomen. Je ziet wat is, ervaart wat is, hoort wat is. Geen interpretatie, geen beeld, geen speculatie, het echt Weten.
Jouw persoon is dan uitdrukking van de Essentie geworden. Zo heeft de Essentie door jou heen op aarde mogen komen omdat jij verdween. Omdat je dat wat je dacht te zijn, te moeten zijn, behoorde te zijn, verdween.
Kagib
De uitgesproken woorden afsluiting
Het lijkt een tegenstelling maar is meer een paradox.
Hoemeer we verliezen, achter ons laten wat in het verleden was, hoemeer dat wat niet van de tijd is ons mag/kan vervullen, dragen, inspireren, leiden van binnenuit.
Steeds weer jezelf doorzien. Doorzien de illusies, de aannames van waaruit je leeft, van waaruit je, je leven vormgeeft. Heel vaak bepaald en misvormd door andere. Door opvoeding, onze ouders, de maatschappij die t voortzet, de cultuur waar we in leven. Een heel pakket van waarden en normen, van dit is het en niet anders.
Dit verleden zet je gevangen, bepaald je. Er is geen vrije dans, je zit vast aan ketens. Eventueel ketens van oordeel, verzet, tegenreactie, of ontkenning.
Het Leven is dan nog niet in je wakker geworden.
Je wordt geleefd door het verleden. Alles wat zich hierin opgebouwd heeft, en wat vaak zo'n kleine wereld is. Zo'n gefixeerde, vastgelegde wereld van leven en beleven.
Het is een proces.
Authentiek jezelf zijn, met alles erop en eraan.
Geen schijn, geen houdingen en maniertjes. Puur durven zijn wat is, wat je bent, met alles erop en eraan. Bij jezelf zijn, echt zijn, geen maskers en muren, kwetsbaar durven zijn.
Zo jouw waarheid leven, binnen jouw bewustzijn, wat nu voor jou waarheid is. Daar helemaal voor gaan.
Maar open blijven. Dat die waarheid misschien kan veranderen, zich mag/kan verruimen, verdiepen, meer facetten mag/kan krijgen.
Durven weer los te laten als het leven dit vraagt, als alles toch weer anders is.
Dat is geïntegreerd zijn.
Zo kan meer en meer werkelijk door jou heen tot leven komen. De Essentiële waarden, de tijdloze waarden, het tijdloze beleven, het doorleefde Weten en Zijn. Dit proces houdt nooit op, zolang je ontvankelijk blijft, open blijft, voor de verandering. Voor die innerlijke ontvouwing, uitbouwing, verruiming. Steeds wil zich weer iets nieuws laten zien, als jij er klaar voor bent.
uitgesproken woorden deel 1
afsluiting
Openheid is voorwaarde voor dit proces.
Openstaan, het leven toelaten, met alles erop en eraan.
Het tot je laten spreken, je laten raken.
Niet jezelf beschermen achter mooie denkbeelden, overlevingsmechanismen. Van alles wat je moet verdedigen, of waardoor je, je zelf nooit zeker voelt, en je zo vaak aangevallen voelt. Groot, sterk zijn, zelfverzekerdheid, actief, wat al niet. Zoveel voorwaarden vaak waaraan we onbewust in ons innerlijk moeten voldoen voordat we er mogen zijn. Niet gewoon jezelf zijn, niet gewoon Zijn, puur en eerlijk zonder houding en facade of masker of muur.
En tuurlijk ook dit mag er allemaal zijn, maar zo zal de verandering stoppen en alles kristalliseren. Dan ga je eigenlijk dood, leef je niet meer maar overleef je.
Dus open zijn.
Zo kan alles meer en meer verruimen, tot eenheid worden. Meer en meer omvat en bevat worden, alles wat is, zodat je uiteindelijk één met alles bent. All-een.
En dan stroom je uit, zonder eigenbelang, zonder eigenwilligheid, zonder speciaal verlangen. Je stroomt over en voor wie wil of ontvankelijk is geef je alles wat in je is. Dat wordt zichtbaar wat nodig is, omdat jij t niet meer bepaald omdat jij er niet meer bent.
Als je vol bent van jezelf, van dit is het, niet meer niet minder, hier hou ik t bij.
Dit ga ik met hand en tand verdedigen, dit pakt niemand van me af.
Dan stopt de beweging, dan blijft alles hetzelfde, blijf je in een bepaald kringetje zitten.
Durf je hieruit te stappen, in nieuwe dimensies te stappen?
Nieuwe dimensies van leven en beleven en zijn.
Dit kan pas als je alles onder ogen ziet wat je nu bent, wat nu is, maar t nogmaals daar niet bij laat.
Open blijft voor meer, en nog meer, en nog anders. Nog ruimer, nog meer facetten, nog dieper, nog veelomvattender, nog stiller. Nog meer dat de Liefde vrij kan komen.
Wat eerst het helemaal was, verbleekt misschien weer, blijkt t toch niet te zijn. Er blijkt meer te zijn. Het leven toont weer een geheel nieuw gezicht, een fris gezicht, een vernieuwd gezicht.
Een nieuwe wereld, alsof je in een nieuwe wereld stapt.
En dit kan keer op keer, op keer gebeuren, zolang de ontvankelijkheid blijft. Uiteindelijk ben je waarlijk objectief, waarlijk volwassen, tot volle wasdom gekomen. Je ziet wat is, ervaart wat is, hoort wat is. Geen interpretatie, geen beeld, geen speculatie, het echt Weten.
Jouw persoon is dan uitdrukking van de Essentie geworden. Zo heeft de Essentie door jou heen op aarde mogen komen omdat jij verdween. Omdat je dat wat je dacht te zijn, te moeten zijn, behoorde te zijn, verdween.
Kagib
De uitgesproken woorden afsluiting
Reacties