Kagib Weteninhethart

Een kraai kraste zo hard hij kon; hij zat op een tak met dicht gebladerte. Hij was niet te zien; er kwamen en gingen andere kraaien, maar hij ging bijna onophoudelijk door met zijn scherpe, doordringende gekras; hij was ergens boos over of beklaagde zich over iets. De bladeren schudden om hem heen en zelfs de paar druppels regen deden hem niet ophouden. Hij was zo volkomen in beslag genomen door wat hem stoorde, wat dat dan ook mocht zijn. Hij kwam tevoorschijn, schudde zich en vloog weg, alleen om zijn bijtende aanklacht weer te hervatten; kort daarop raakt hij vermoeid en rustte uit. En dezelfde kraai, op dezelfde plaats, liet toen een ander gekras horen, gedwee, een beetje vriendelijk en uitnodigend. Er zaten andere vogels in de boom, de Indiase koekoek, een heldergele vogel met zwarte vleugels, een zilvergrijze dikke vogel, een van de vele die ook aan de wortels van de boom zaten te krabbelen. Er kwam zo'n kleine gestreepte eekhoorn aan, die de boom in klom. ...

We zitten vaak te vol met onszelf met beelden, veronderstellingen waardoor we elkaar niet meer zien, niet meer zien wat is. Dat is t grote manko van de hulpverlening. Zoveel geleerd, alles in hokjes gezet van zo is het, en dat moet gebeuren maar de client wordt niet meer gezien. Er wordt niet meer gevoeld en ervaren wat is. Er is zoveel meer maar dit is niet te bevatten met het brein, met het verstand. Die blijft er altijd buiten in interpretatie en invulling. Ook algemeen vaak in interactie met elkaar, we zitten te vol, zetten elkaar vast in beelden. Er is een reservoir aan Leven aan beleven dat onuitputtelijk is, maar dit gaat buiten het brein om. Het heeft niets met het brein te maken. Het is levend, vibrerend, steeds weer nieuw, echt het Weten, het Bewustzijn. De Ziel is daarin een soort van tussenkanaal die zich open kan stellen voor de Geest, voor wat in de Geest is, zodat de Geest, het Eeuwige zich in de Ziel kan uitgieten, zoveel de Ziel maar kan bevatten. Het ...

Nee zeggen vanuit je diepste overtuiging is beter dan ja zeggen om te behagen, of erger nog, om moeilijkheden te vermijden. Gandhi Ja, heb dit al vaker uit gewerkt. T gaat om van waaruit je nee en ja zegt. Je kunt een volledig ja zeggen tegen een nee. De kern is dat t nee en ja niet gespleten is. Als t gespleten is zal de uitwerking, de uitstraling ook gespleten zijn, uitwerken in alles. Dan verlies je de Verbinding met jezelf steeds meer. Dan verloochen je wie je Bent, wat voelt als goed. Of gewoon een trouw zijn aan wat is, wat nu ook is. Dat hoeft dan nog niet eens de Verbinding te zijn maar je bent wel eerlijk en puur en blijft contact houden met jezelf. Dan hou je contact met je hart, wat in je hart is, daar komt het op neer. En dat hart, wat in dat hart is wil gezuiverd worden wil gezien worden gevoeld worden. Dus daar gaat het om, bewust, alert, blijven, van waaruit zeg je nee, en dan weer ja. En als je moeilijkheden wil vermijden of wil behagen, onderzoek he...

Dat is de kern, in ons diepste Wezen zullen we all-een zijn, zijn we all-een maar nooit eenzaam. Dus als we die Kern vrijmaken is eenzaamheid van de verleden tijd. Dan ben je verbonden, een, met alles en iedereen. Dit vrijmaken gaat natuurlijk niet vanzelf. Er is geen wonderformule voor, het is geen denkspelletje, het is iets van ont-dekken. Het heeft ook met begrip te maken. Over je medemens, dat we allemaal gewoon heel lieve mensen zijn maar door omstandigheden, ervaringen uit het verleden, vaak heel misvormd geraakt zijn, onszelf kwijt geraakt zijn. Maskers opgezet, muren opgebouwd, ons verschanst achter bepaalde zekerheden. Maar dit is niet de hele mens. De ware Mens zit daaronder. De kwetsbare mens vaak, het gevoel verstopt, de pijn verstopt, of niet meer weten dat t anders is omdat het zo weggestopt is dat je er niet meer bijkan. Dit is natuurlijk ook nog niet de ware Mens. Maar deze mens, de kwetsbare mens, de verwonde mens kan pas geheeld worden als zij deze...

Een rottig verleden geeft je niet een levenslang recht op slachtofferschap. Germaine Groenier Het klinkt misschien hard, maar je kunt je ook vastzetten in wat was. Dat je je erin vastbijt en eigenlijk daar je persoonlijkheid op bouwt, de wereld in kijkt, benaderd.  Dat alles daar in wordt gepast in wat was. Geen enkele openheid voor nieuwe prikkeltjes, voor mogelijkheid tot inzicht tot heling tot begrip. Jezelf helemaal opsluiten, afsluiten. Iedereen van je afstoten of juist grenzeloos medelijden opwekken, verdrinken in zelfmedelijden. Dit betekent natuurlijk niet dat je iets moet ontkennen wat was. Het kan heel erg pijn doen, er kunnen trauma's zijn ontstaan, innerlijke wonden zijn geslagen. Maar je vastzetten in deze pijn, je opsluiten in deze pijn lost niks op. Het gaat hierin niet om iets te ontkennen. Maar om je te openen voor de pijn, wat die je wil zeggen. Je hart te openen voor wat in je om gaat, en ook voor om wat je heen is, wat aangereikt wordt, wat h...

Bij de bocht in de weg loopt de weg zachtglooiend af over een paar bruggen over droge, rode rivierbeddingen naar de andere kant van het dal. De ossenkar was die weg afgegaan, een paar dorpelingen kwamen hem stil en verlegen oplopen; er speelden kinderen in de rivierbedding en een vogel riep aanhoudend. Net toen de weg een bocht naar het oosten maakte, kwam het Andere. Het stortte neer in grote golven van zegening, groots en immens. Het leek alsof de hemel openging en vanuit die immensiteit kwam het onbenoembare; het was er de hele dag geweest, besefte je plotseling, en pas nu, terwijl je op korte afstand van de anderen alleen liep, besefte je dat feit en wat het zo bijzonder maakte was dat wat gebeurde; het was het hoogtepunt van wat zich voorgedaan had en geen op zichzelf staande gebeurtenis. Er was licht, niet van de ondergaande zon, noch krachtig kunstlicht; die werpen schaduwen, maar er was licht zonder schaduw en het was licht. Krishnamurti