Kagib Weteninhethart

Jezus zeide: Wie de wereld heeft gekend, heeft het lichaam gevonden en wie het lichaam heeft gevonden, hem is de wereld niet waardig. Er is een moeilijkheid in de uitdrukking: het lichaam gevonden te hebben als je de wereld hebt gekend. Er wordt hier verondersteld dat een mens de wereld kan hebben en alles van de wereld kan doorzien. Dit is het niveau van het vergankelijke leven, dat we op alle mogelijke wijzen dagelijks kunnen beleven en dat tenslotte in de dood culmineert. Het gaat erom deze dood, die tot de wereld behoort, te doorzien en tot open deur te maken. Dit is natuurlijk geen doodscultus, maar het houdt wel in dat de mens ervoor moet leren sterven en zich dus dagelijks moet 'trainen' afstand te kunnen nemen van alles in de wereld dat zich met hem wil verstrengelen. Dit is een innerlijke aangelegenheid waardoor hij zich ervan bewust wordt wat niet van deze wereld is, en wat dan tegelijk het gegeven is dat hem in staat stelt 'de wereld te kennen'. Daardoor word...

Het is heel goed te begrijpen wanneer men de moeder van Jezus vereert zoals deze vrouw het deed. Er is zelfs een enorme cultus uit voortgekomen die een voortzetting is van de verering der moeders in de gestalte der godinnen. Maar Jezus wil de mythe doorbreken en verkondigde de rechtstreekse werkelijkheid zonder het aanhangen van de velen nevenverschijnselen, hoezeer deze dan ook de nieuwe, goddelijke mens mogen begeleiden. Over het algemeen wordt in het oosten nogal denigrerend over de vrouw gedacht en ermede gehandeld. Ook in Europa wordt de vrouw nog vaak naar de achtergrond geschoven en in bepaalde verhoudingen wordt er minachtend over gesproken, vooral in verband met de 'Herrenmoral'. Het is een voortvloeisel uit de manlijke ijdelheid en zelfingenomenheid. Er is niet de minste twijfel aan. De vrouw is de moeder van de man. Op te houden haar verering toe te dragen leidt tot een geestelijke zelfcastratie. Dat Jezus niet in de eerste plaats zijn moeder op de voorgrond plaatste...

Een vrouw uit de menigte zeide tot hem: Zalig is de schoot die u gedragen heeft en de borsten, die u gevoed hebben. Hij zeide tot haar: Zalig zijn zij, die het woord des Vaders gehoord hebben en het bewaard hebben in waarheid. Want er zullen dagen zijn, dat ge zeggen zult: zalig is de schoot die niet ontvangen heeft en de borsten die niet gezoogd hebben. Jezus aanvaardt deze vorm van verering niet. Hij laat zich niet in het bijzonder tot zijn moeder binden en wijst door negatie de relatie af in de banden van het bloed. Want door zijn antwoord distantieert hij zich duidelijk van de moeder. Er is een heel andere kwaliteit van zaligheid die gelegen is in het bewustzijn van de innerlijke oorsprong waaruit het eeuwige leven opwelt. En hij brengt het barensproces terug tot een natuurlijke orde door te doen uitkomen dat er een zaligheid bestaat voor de schoot die niet ontvangen heeft en de borsten die niet gezoogd hebben. Want hiermede wordt - welk een verfijnde animale verrukking en bevredig...

Ik was wel een verloren schaap ja. Voelde me verloren in deze wereld, begreep r helemaal niks van. Waarom, waarom, waarom. Maar alle antwoorden mochten komen. Nu is er rust, vrede, voel me niet verloren, ben deel van het geheel, verbonden. Er buiten staan is niet makkelijk. Alleen staan, verloren in de werkelijkheid. Een werkelijkheid die zo anders is dan voor anderen. Niet warm kunnen lopen voor zoveel wat voor andere mensen vanzelfsprekend is. Je niet neer kunnen leggen bij wat andere mensen niet schijnen te zien. Geen geborgenheid in de clan, in de familie, in de maatschappij. Maar gelukkig zijn er vaak meerdere verloren schapen en vindt je steun en her-kenning bij elkaar. Eerst een schoppen, schreeuwen, huilen. Het doet pijn, die wereld doet pijn zoals die is. Wanhoop en vertwijfeling, duisternis. En toch, er is iets anders. je voelt het in je binnenste maar je ziet het niet om je heen. Meer en meer verdrinken in die duisternis, in de wanhoop. In dit machteloze gevecht dat niet te ...

Maar werkelijk, het is niet de bedoeling naar de Gobi te gaan of de Sahara. Het is allemaal in ons zelf met de vergezichten en al. En de belevenis van de goddelijke verrijzenis, het feest der blijde ontmoeting, de opstand der eeuwige glorie. Waarom naar de woestijn gaan? Om een grammofoonplaat te horen met verhevelingen van mooie woorden? Om ons te bedwelmen aan de roes der versluieringen, aan de narcotica der ijdele verrukkingen? Welnee, in de woestijn verwaaien al die dingen en juist daarom kiezen wij haar, willen we haar, opdat de nuchterheid van het ongezegde, het woord dat alleen zichzelf spreekt, het zijn dat als een eeuwige tegenwoordigheid aan zichzelf ontrolt, gekend wordt, nadat het leven als verloren en vergaan beleefd is. En in de grote stad stormen de auto's op ons toe en laten ons niet met vree en kennen we de draaikolken der gulzige levensgenieters die de massa's tot zich willen zuigen. Dat zijn de fata morgana's der woestijnen, de droomtaferelen en de gigant...

Jezus zeide: Waarom zijt ge uitgegaan naar de woestijn? Om een riet te zien, dat bewogen wordt door de wind? En om een man te zien, gekleed in fijne kleren? Ziet, uw koningen en uw groten zijn het die fijne kleren dragen en zij zullen niet in staat zijn de waarheid te kennen. Het is niet mogelijk voor de show naar de woestijn te trekken. Dan moet men immers in de grote stad zijn om er zijn hart op te halen aan de allernieuwste modesnufjes, de minirokjes en de striptease-girls in de 'fijne kleren'. Eigenlijk klinkt het allernaïefst. Vooral ook de tegenstelling met de groten der aarde en de koningen. Maar we zijn sindsdien tot de ontdekking gekomen dat de groten der aarde en de koningen ook hun zorgen hebben en de woestijnachtigheid van het leven op hun manier moeten erkennen. En er zijn nog arme drommels genoeg waarvan ik niet veronderstellen kan dat ze nu juist zitten te watertanden naar pronkgraven en blote benen, naar met goud en edelstenen bestikte marionetten en de bankbusi...