Kagib Weteninhethart

Dat is de kern, in ons diepste Wezen zullen we all-een zijn, zijn we all-een maar nooit eenzaam. Dus als we die Kern vrijmaken is eenzaamheid van de verleden tijd. Dan ben je verbonden, een, met alles en iedereen. Dit vrijmaken gaat natuurlijk niet vanzelf. Er is geen wonderformule voor, het is geen denkspelletje, het is iets van ont-dekken. Het heeft ook met begrip te maken. Over je medemens, dat we allemaal gewoon heel lieve mensen zijn maar door omstandigheden, ervaringen uit het verleden, vaak heel misvormd geraakt zijn, onszelf kwijt geraakt zijn. Maskers opgezet, muren opgebouwd, ons verschanst achter bepaalde zekerheden. Maar dit is niet de hele mens. De ware Mens zit daaronder. De kwetsbare mens vaak, het gevoel verstopt, de pijn verstopt, of niet meer weten dat t anders is omdat het zo weggestopt is dat je er niet meer bijkan. Dit is natuurlijk ook nog niet de ware Mens. Maar deze mens, de kwetsbare mens, de verwonde mens kan pas geheeld worden als zij deze wonden mogen...

Is het niet het denken, dat iets van je maakt? En ja, als dat denken er niet is dan ben je toch ook niks? Als ik dan bewust ga denken, oh wat ben ik geweldig, of oh wat ben ik niks waard, dan is dat weer heel geforceerd. Is dit niet interessant om naar te kijken, naar wat je over jezelf denkt? En dan zeg ik, dat denken is maar een spelletje dat met je gespeeld wordt. Bewustzijn is van een totaal andere orde, das niks. Je Bent gewoon, en dat is alles. Daarin is het vervuld, daarin ben je vervuld. Gevuld met Licht. Juist daardoor is het leven zo licht, want je hoeft niets meer te bewijzen, niet meer anders te zijn dan je bent. Niks verdedigen, niks beschermen, niks verbergen. Want dat is alleen maar als je denkt iets te zijn. Het is zo stil, heeeeel stil. Alleen dat denken maakt steeds die drukte. Dus als dat er niet is, ja dan is t wel lekker vredig. Wat kan je dan nog uit die vrede halen? Je ziet gewoon wat is, drinkt het in, zet er niks tussen, geen beeld dat je opbouwt. Steeds...