Kagib Weteninhethart

Jezus zeide: Het is niet mogelijk, dat iemand binnen gaat in het huis van de sterke en hem overweldigt, tenzij hij zijn handen bindt: Dan zal hij zijn huis onderste boven keren.Ik heb eens gehoord hoe men in de wildernis aapjes vangt. Men maakt een kooi van gaas met in de wanden openingen waardoor het aapje zijn hand kan wringen. Op de bodem liggen allerlei begeerlijkheden en het is dat, waarnaar het aapje grijpt. Wil hij dan zijn poot terugtrekken door de nauwe opening dan zit hij gevangen, want hij wil de begeerlijkheden niet loslaten. Zo zijn de handen gebonden. Menig sterke man worden de handen gebonden en daardoor wordt zijn huis ondersteboven gekeerd. Waarvoor zal een mens zijn sterkte gebruiken? Om zich de handen te laten binden en er niet de vrije beschikking over te hebben? Geen macht ter wereld kan u verhinderen en het opnemen tegen uw goede wil. Maar als uw hand u aldus tot ergernis wordt, kap haar liever af. Het is wel duidelijk dat door dergelijke uitspraken ons een weg ge

Het Pad gaan zonder de toeschouwer is heel moeilijk, eigenlijk onmogelijk. Wat je denkt, de emotie die je voelt dat is t toch, er is toch niet meer? Hoe daarin nog onderscheiding te kunnen maken? Dan is t heel makkelijk om toneel te blijven spelen, te volharden in wie je bent. Stellig volhouden want er is niks anders. Maar als de toeschouwer er is, dan kun je jezelf niet meer verstoppen. Het bewustzijn spreekt in t moment over jouw denken jouw emoties. Je doorziet jezelf, geen schijn. Dat is het innerlijke pad gaan. Je bent dan zelf eigenlijk de therapeut in interactie met de wereld. Je kijkt naar jezelf als n acteur op t wereldtoneel, wat die acteur allemaal uitvoert. Zo kun je jezelf in verbinding met de toeschouwer, in verbinding met t bewustzijn, van heel veel bevrijden. Eigenlijk begint de weg pas echt als de toeschouwer er is. Dan ben je wakker geworden. En als je eenmaal wakker geworden bent, kun je niet meer doen alsof je slaapt. Dit heeft grote gevolgen. Als je wakker bent gew

Het is hier eigenlijk omgekeerd he, hier in Nederland, en andere westerse landen. Het denken als meester. Het intellect op de troon. En wij zijn de slaaf van dit denken, van het intellect. Het denken omhangen met medailles, diploma's, geldelijke waardering, aanzien, status. Hier krijgt ie voorlopig nog geen minderwaardigheidscomplex, eerder hoogmoedswaanzin. Eigenlijk is t toch waanzin waar we ons leven op bouwen. Waar het leven om draait? Zo'n smalle marge aan zingeving. Vervulling zoeken in zoveel, en nooit definitief die vervulling kunnen vinden. Nooit rust, vrede vinden maar altijd maar voortjagen, voortgejaagd worden. Geleefd worden, en niet zelf leven. Als t bewustzijn zou kunnen spreken, als we hiernaar massaal zouden luisteren, durven luisteren............. Maar t bewustzijn ligt in t vrouwelijke van de mens. In het hart. En het vrouwelijke, de vrouwelijke waarden zitten niet op de troon. Worden niet omhangen met medailles en blijken van waardering. Vaak voegt de vrouw