Kagib Weteninhethart

Uitkijkend vanuit een van de bovenste ramen op de achtste verdieping zag je dat de bomen langs de avenue geel, roodbruin en rood werden tussen een lange rij van groen. Vanaf die hoogte gezien waren de boomtoppen schitterend van kleur; het geraas van het verkeer drong daar doorheen naar boven, wat het lawaai enigszins dempte. Er is alleen maar kleur, er zijn geen verschillende kleuren. Er is alleen Liefde en er zijn geen verschillende uitdrukkingswijzen van liefde; de verschillende categorieën van liefde zijn geen liefde. Wanneer liefde wordt opgedeeld in fragmenten als goddelijke en zinnelijke liefde, is ze niet langer Liefde. Jaloezie is de rook die het vuur verstikt en hartstocht wordt onzinnig als er geen soberheid is, maar er is geen soberheid zonder zelfovergave, die nederigheid in uiterste eenvoud. Neerkijkend op die massa van kleur met zijn verschillende tinten, is er alleen maar zuiverheid, hoe verbrokkeld doe zuiverheid ook mag zijn. Onzuiverheid echter - hoe sterk ook

Is dat niet de verklaring waarom we over het algemeen verdeeld blijven. We hebben allemaal een stukje. Leven vanuit een stukje. Kijken vanuit dat stukje de wereld in. Reageren van daaruit en zo komen vaak conflicten, verwijdering, afstand. Maar soms harmoniseren stukjes ook als ze bij elkaar passen, elkaar bekrachtigen, ondersteunen. Zo houden die stukjes elkaar in stand. Zo ontstaan er clubs, verenigingen van mensen met een bepaald stukje. Die gaan dan weer vechten met andere stukjes, allerlei geloven bv. Maar ook het geheel is in ons. Altijd in ons. Uiteindelijk in iedereen. En dat geheel omvat alles en iedereen met begrip. Met Liefde. Is verbonden met alles en iedereen, maar niet gebonden. Het is Vrij. Dat geheel kunnen we meer en meer in ons vrijlaten, vrijmaken, ruimte maken hiervoor. Dat is geen nieuw geloof, dit is levende realiteit. Dat geheel, dat wat alles omvat met begrip spreekt tot ons elk moment van de dag. En als we daarnaar willen luisteren zal meer en

Je houdt je gewoon aan het leven dat in jou danst, in jou ademt, in jou leeft. Je moet dichter bij jezelf komen om het te kennen. Misschien ga je te ver bij jezelf vandaan. Jouw belangen hebben je ver weggevoerd. Je moet weer thuis komen. Bedenk dus dat zolang als je leeft, het zo kostbaar is - mis geen enkel moment. Osho Ja, weer thuis komen, thuis komen in het hart, in het Hart. Het Hart wat alles omvat, draagt, elk moment. Daar weer in mee ademen, meebewegen, meestromen. De hele wereld is omgekeerd. Buiten moet het gevonden worden. Buiten is het geluk. Buiten is de oplossing. Zolang niet de Verbinding met het binnenste wordt gelegd zal er nooit waar geluk zijn, geen enkele oplossing voor welk wezenlijk probleem dan ook, welk levensvraagstuk dan ook. Wat binnenin is wil bevrijd worden, pas dan kun je de ander bevrijden. Binnenin wil alles weer heel worden pas dan kun je alles en iedereen weer helen of n uitstraling daarvan zijn. Elk moment weer een kans die Verbinding

Je kunt alleen jezelf zijn, en niets anders. En het is prachtig jezelf te zijn. Alles wat origineel is, heeft schoonheid, frisheid, geur, levendigheid. Alles wat nagemaakt is, is levenloos, saai, onecht, kunstmatig. Je kunt doen alsof, maar wie ben je aan het misleiden? Behalve jezelf misleid je niemand. En wat is de zin van misleiden? Wat win je ermee? Maar voordat jij jezelf kunt leren kennen, moet je eerst jezelf zijn. Je moet al die persoonlijkheden als kleren van je af laten vallen en je moet bij je absolute naaktheid komen.  En daar is het begin. Osho Ja, daar begint het jezelf zijn. Dus niet het masker, niet de schijn, niet iets ophouden wat niet is. Geen muur ervoor, geen overstijgen, niet er iets anders van maken. Maar voeling krijgen met jouw pure zijn hoe het nu is. Hoe schijnbaar lelijk het ook is wat er in je leeft, wat je denkt, de emoties die door je heen gaan. Het wil gevoeld worden. Het wil doorvoeld worden. Zo kan het ontmaskerd worden. Zo kan het geheeld worden.

Wat is het doel van het leven? Leven. En vooral heel bewust leven, met aandacht. Je niet laten leven door t leven. Dan kan het Leven het meeste voor je betekenen. Dan kunnen de tekens gezien/ervaren/ontvangen worden. Dan is de grootste kans dat je in de Stroom blijft en indien nodig daarin correcties krijgt. Dan vervul je de werkelijke reden waarom we hier zijn. We zijn hier niet om van alles te doen. We zijn hier om bewust te worden en te zijn van dat wat we doen, en de betekenis daarvan. Dan kun je nog jezelf een bepaald doel stellen, een bepaalde richting opgaan. Maar als je jezelf hierin verliest dan stopt je innerlijke groei, en dan komen er vroeg of laat wat intensere tekens om je weer wakker te schudden. Mocht hier nog mogelijkheid voor zijn. Je hebt een baan, je bent moeder met kinderen, je volgt een studie, wat dan ook. Het is niet de bedoeling dat je dit halfslachtig doet omdat t niet belangrijk zou zijn. Nee, je moet t vol overgave doen, en waar dit niet moge

Ik kan deze hand bewegen zonder enig gewaarzijn, en ik kan deze hand ook bewegen terwijl ik de totale beweging van binnen uit geheel waarneem. De bewegingen zijn volkomen verschillend. De eerste beweging is een robotbeweging, mechanisch. De tweede beweging is een bewuste beweging. En als je bewust bent, voel je die hand van binnenuit; als je niet bewust bent, ken je de hand alleen van buitenaf. Jij kent je gezicht alleen in de spiegel, van buitenaf, omdat je geen waarnemer bent. Als je gaat waarnemen, ga jij je gezicht van binnenuit voelen - en dat is zo een ervaring, jezelf van binnenuit waar te nemen. Dan gaan er langzaamaan vreemde dingen gebeuren. Gedachten verdwijnen, gevoelens verdwijnen, emoties verdwijnen, en er is een stilte die je omgeeft. Je bent net als een eiland temidden van een oceaan van stilte. Osho Die laatste zinnen zegt ie tuurlijk wel weer heel makkelijk. Hups, gedachten verdwijnen, emoties. Gaat tuurlijk niet zomaar. Maar, hier ligt weer een kans,

De sneeuw op de bergen smolt snel, want er waren veel warme, onbewolkte dagen geweest; het water van de rivier was gestegen en modderig geworden. Als je het houten bruggetje overstak en stroomopwaarts over de rivier keek, was daar de berg, verrassend teer van lijn, afstandelijk, met uitnodigende kracht; de sneeuw glinsterde in de avondzon. Hij was mooi, gevat tussen de bomen aan weerszijden van de rivier en het snelstromende water. Hij was overrompelend en immens, hoog oprijzend tegen de hemel, als hing hij in de lucht. Niet alleen de berg was mooi, maar ook het avondlicht, de heuvels, de weiden, de bomen en de rivier. Plotseling kreeg heel het landschap, met zijn schaduwen en zijn vrede, een intensiteit aan leven die alles absorbeerde. Ze doordrong het brein, als een vlam die de ongevoeligheid van het denken verteerde. De hemel, het land en de waarnemer, alles werd opgenomen in die intensiteit en er was niets anders dan die vlam. Het zette door, ook al werd er soms gepraat. Nie