Kagib Weteninhethart

Toch jammer, dat we niet allemaal als stromend water kunnen zijn. Het leven zou zo harmonieus zijn. Geen spraakverwarring, of minimaal. Open en onbevangen in het samen zijn, in het delen. Maar de realiteit is dat de meeste verstarren tot ijs. Waarom? Wat is het dat ons doet verstarren? Een vast willen houden wat we hebben ten koste van zoveel? Het leven is verdwenen, want niets of niemand kan meer werkelijk voeding geven. Angst. Angst waarvoor? Wat we kwijt zullen raken als we ons openen? Maar wat hebben we dan gevonden? Hebben we hierin waarlijk geluk gevonden, vervulling? Vrede, harmonie? Liefde die door niets of niemand af gepakt kan worden? Of zijn t slechts denkbeelden die we moeten verdedigen, waarachter we ons kunnen verschuilen. Waarin we naar bevestiging zoeken om ons heen. Dit ben ik, dit is mijn identiteit, mijn baan, mijn uiterlijk. De spullen die ik heb, de waarden en normen waarmee ik opgegroeid ben, of eventueel nieuwe jasjes die aangetrokken zijn. En dat is het dan. Dat...

Goh, niets, dat is niet veel hé. Betekent dat nou dat je niets waard bent? Dat je niets voorstelt? Hmmm nee toch niet. Iedereen is hartstikke veel waard. Maar t gaat er om, wat verbindt je hieraan, verbindt je hier iets aan? Er is een groot verschil tussen belangrijk zijn, en jezelf belangrijk voelen. Of onbelangrijk, dat is eigenlijk de andere kant. Verbindt je iets aan het belang dat je hebt in het geheel? Het is een soort paradox. Je kunt hartstikke belangrijk zijn, hartstikke waardevol, maar dit eigenlijk helemaal niet meer in de gaten hebben. Hier niet meer mee bezig zijn. Het heeft voor jou helemaal geen belang meer. Wat andere er voor belang aan hechten is hun zaak, wat ze van jou vinden. Je doet gewoon. Je doet gewoon wat gedaan wil worden, in het moment. Je bent niets. Je bent alles. Het maakt eigenlijk niet meer uit. Het heeft geen trilling meer. Er is hier geen voeling meer mee emotioneel, groot/klein, goed/slecht. Je hebt kwaliteiten, daarmee heb je iets te geven, maar je v...