Kagib Weteninhethart

Er zijn bepaalde natuurwetten. We kunnen daar heel lang tegenin gaan maar vroeg of laat zal het zich corrigeren. Is het niet in dit leven, dan in een ander leven. Uiteindelijk zullen we toch oogsten wat we gezaaid hebben. Dit is zonder oordeel. Gewoon een stuk energie dat we wakker gemaakt hebben en weer terug krijgen. Aan de oppervlakte lijkt t misschien wel dat mensen zo gelukkig zijn in hun misstappen. In stappen zetten ten koste van mensen, van zoveel. In machtsmisbruik, in geweld, fysiek, psychisch. Maar er is altijd een deel wat huilt, een deel wat geen geluk hierin vindt, dat schreeuwt, luister naar mij. Dat uitreikt voor liefde, dat naar heling verlangt. Nooit zal er zo een volledige gelukservaring zijn. Er zal altijd gespletenheid zijn, of bv groot wantrouwen, angst, paranoia, afhankelijkheid. Of bv het niet kunnen slapen omdat nachtmerries je achtervolgen. Dus vroeg of laat zal er een stuk van bezinning komen, berouw. Het huidige leven niet meer volgehouden kunnen worde

Het zonder beelden zijn. Meestromen in het Eeuwige moment dat zich voegt in dat wat in dat moment, en dat moment alleen, nodig is. Een ander moment misschien weer iets anders. Geen inbeelding, geen bevooroordeling, geen vastzetten vastgezet hebben, maar echt meestromen met dat moment. En hoe vaak vindt dit plaats? Echt elkaar zien/voelen/ervaren, geen enkel beeld ertussen? Dat zijn de meest kostbare momenten in het leven, waarin je elkaar zoveel kunt geven. Dan ben je eigenlijk één Wezen, één Ziel en kunt elkaar hierin aanvullen, verrijken, inspireren, bekrachtigen. Wat maar nodig is. In communicatie. Wanneer is er niet sprake van vastgezette beelden? Is t slechts een gevecht tussen beelden. Een schimmenspel, maar werkelijk leven zit er niet in. Het leven bevroren in dat beeld. Alles wat daarna komt kleeft zich eraan vast, bevestigd t beeld. Of er moet gevochten worden om t beeld overeind te houden, het moet verdedigd worden. Op deze manier zullen we nooit tot elkaar komen.