Kagib Weteninhethart

Het komt erop neer door alles kun je bevangen, gevangen raken, kan je afhankelijk maken. Maar als je er gewoon van kunt genieten, van dat wat is, dan is er niks mis. Als dat Andere in je wakker geworden is, en vrij in je door kan stromen, dan geniet je gewoon van alles. Dan geniet je van dat je leeft. Meer is dan eigenlijk niet meer nodig. Gewoon Zijn. Dit geeft werkelijk vervulling aan alles als het binnenin vervuld is. De rest wordt dan zo vluchtig. Je kunt er wel intens van genieten, van al die mooie momenten die je gegeven worden, maar t vervliegt weer en kan uiteindelijk niks toevoegen aan dat Zijn. Het gewoon Zijn, het licht zijn, blijmoedig zijn. Je kunt er dan in ieder geval vrij van genieten, je zit er niet aan vast. Je ontvangt het, laat het door je heen stromen en laat t weer los. Dit kan uiteindelijk alles zijn, ook mensen, hoe dierbaar ze ook zijn. Er treden weer veranderingen op en je stroomt weer verder. Geen angst om iets kwijt te raken, want je hebt alles. Ook mbt ding

Onthecht zijn. Het mooie is dat als je zo het leven kunt ondergaan, dat het dan juist een grote dynamiek krijgt. Ja, juist dan kun je genieten van de totale symfonie van het leven. De vibratie, de uitstraling, de uitdrukking die het werkelijk heeft en krijgt, niet wat jij ervan maakt. Jij geeft niet meer jouw kleur aan t leven, maar het Leven mag/kan je dan die kleur laten zien die het werkelijk heeft. Alle facetten daarvan, alle instrumenten. Alles roept iets op. Maar niet jouw ikje reageert dan maar die diepere Essentie in jou. Daar vindt de oproepende Kracht plaats. Die resoneert dan heel zuiver en afgestemd op het totale leven om je heen. Geen enkele wanklank, geen valse noten van jou. Je klinkt mee, vibreert mee met alles. Een mens kan dan heel diepe lagen in jou wakker maken, diepe klanken, diepe vibraties en een andere mens roept meer oppervlakkige lagen op. Jou maakt t niet uit, al is t altijd heerlijk om vanuit de Essentie samen met iemand te vibreren, uit te wisselen. Want in