Kagib Weteninhethart

Eigenlijk is het daarin vervuld. Als de Godsvonk is gaan stralen en uiteindelijk alles heeft opgelost, verbrandt wat tussen die Godsvonk is ontstaan. Alles dat zich gevormd heeft aan beelden, ideeën, gedachten, emoties, noem t maar op. Dan is die Godsvonk een innerlijk verwarmend vervullend, Krachtgevend Vuur geworden. Dan hoeft er eigenlijk niks meer. Dan Ben je. Alle verlangens, verwachtingen. Alles wat je buiten jezelf zou willen vinden is verdwenen, verbrandt in het Heilige Vuur. In Dat Vuur bestaat het geluk en dit Vuur omvat alles en iedereen. Het is niet geïsoleerd in jouw persoontje, in jouw lichaam. Het is er voor iedereen, iedereen die t maar wil ontvangen. Maar alle afhankelijkheid van geven, alle afhankelijkheid van ontvangen is verdwenen. Je speelt je spel, maar bent niet meer gehecht aan dit spel. Uiteindelijk heb je t spel doorzien en je speelt nog mee omdat nu eenmaal iedereen dit spel speelt. Je Weet wie je bent. Je Weet van waaruit je leeft. Je Weet met je hele wezen

Er is iets in ons wat helemaal puur is, vrij is, onthecht is. Alles Ziet/overziet, alles begrijpt/omvat/Weet. Iets wat waarlijk Liefde is. Maar vertrouwen we hierop? Geven we hieraan ons hart? Willen we ons hieraan overgeven? Of liever vertrouwen op wat we denken te weten, wat ons aangeleerd is opgelegd is. Wat ons ingegoten is door opvoeding/maatschappij etc. Sja, en wat we niet vertrouwen dat wordt vaak onze vijand. Daar gaan we tegen in verzet, verdediging, aanval. We willen niet horen, luisteren naar hoe t tijdloze Geweten, Weten spreekt. De Stem van ons Zelf, van dit Weten, van het Geweten kan heel confronterend zijn. Daarom vluchten we er toch liever voor weg in zoveel, in het luisteren naar zovele andere stemmen. En toch is dat Zelf, dat wat we werkelijk Zijn, uiterst betrouwbaar. Onze grootste vriend, die t aller, allerbeste met ons voorheeft. Ons omvat met Liefde/begrip, met een oneindig geduld. Altijd klaar staand, niets verlangend maar meteen alles gevend als er opening gege