Kagib Weteninhethart

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen van de verbinding met het

Etty, toen ik je las, je mocht ont-moeten, in je woorden, jouw leven, hoe jij het hebt beschreven. Zo diep, de aanraking, de her-kenning, je weg, je doorleven. Doorleven van alles wat op je pad kwam. Daarin heb je me tot nu toe al zoveel gegeven. Alleen maar woorden. Maar daarin kom jij tot leven. Want ja, je leeft niet meer. De tijd dat je opvlamde, tot volle bloei kwam was een oorlogstijd. Een tijd die bepaald werd door een mensonterende leer. Juist toen ging jij aan de belangrijkste strijd. De strijd binnenin. Al was je niet vrij, je maakte je vrij. Je bevrijdde jezelf van jezelf. Vond binnenin de ware zin. De vrede die eeuwigdurend is, als de innerlijke oorlog gewonnen is. Waar haat en oordeel geen toegang meer heeft. Jij, een Joodse vrouw midden in een wereld vol haat en dreiging. Hebt in wat jij bent aangegaan, ingegaan, de antwoorden op alle wezenlijke levensvragen vrijgemaakt, voorgeleefd. Als ik je lees, dan lees ik je hart. Een hart, zo puur, zo eerlijk.

Uiteindelijk is t leven zo eenvoudig. Waarom doen we zo moeilijk? Waarom hebben we het zo moeilijk gemaakt? Ja, allemaal ontstaan in het verleden. Van alles dat we met ons meeslepen aan bagage, herinneringen, angsten, beelden, onvervulde verlangens, verwachtingen, hoop. Van alles dat bovenop ons gelegd is door opvoeding, maatschappij, noem maar op. Dit leeft allemaal in ons door. En daarom is t allemaal zo moeilijk. Alles is wat het is, en in dat wat het is ligt de mogelijkheid tot zien. Ontkennen wat is, er iets anders van maken, helpt niet, krijgt alleen een nieuw beeld, een nieuwe gedaante, verbergt zich. Dus beter klaar en helder zien/voelen/ervaren wat is. Ook als je de 'duivel' in jezelf ervaart, die zo tussen door de kop opsteekt. Ook dit voelen/ervaren, door je heen laten gaan, zodat het tot je kan spreken. Dat wat het je wil zeggen, wat de wortel hiervan is. Het is allemaal materiaal. Dus niet zomaar alles blijven uitleven, ik ben nu eenmaal zo, je m

Origines, een groot Meester zegt: Aangezien God nu deze zaadkorrel zelf ingezaaid heeft, in ons heeft geplant en ingeboren, zo kan zij wel bedekt en verborgen worden, maar nooit verdelgd en uitgedoofd: zij smeult en gloeit, licht op en brandt en streeft zonder ophouden omhoog naar God. Van deze innerlijke of geadelde mens, wien Gods zaadkorrel in geplant is, en van hoe deze zaadkorrel, dit evenbeeld van het goddelijke wezen, 'Gods zoon' verschijnt en men hem gewaar wordt, en van hoe zij soms verborgen wordt, geeft de grote Meester Origenes een gelijkenis: Gods Zoon, Gods evenbeeld is in de diepste grond van de ziel als een levende bron. Wie echter aarde - dat is: aards begeren - erop gooit, die hindert en verstikt de bron, zodat men er niets meer van gewaar kan worden. Toch blijft zij in zichzelf levend, en wanneer de aarde, die er van buitenaf op geworpen is, wordt weggenomen, komt zij weer tevoorschijn. Dit wegnemen van de aarde die het goddelijke licht-zaad in ons bedekt en

In het gebed mag niet zoiets voorkomen als: 'Geef mij, God, deze of gene deugd, deze of gene weg!' Zelfs niet eens: 'Heer, schenk mij Uzelve!' of 'Schenk mij het eeuwige leven!', doch: 'Heer geef mij alleen wat Gij wilt, en doe, wat Gij wilt,' op alle manieren. Wie zó bidt, d ie heeft zijn gebed goed verricht. Het ware gebed is een sprakeloze, vormloze en onvoorwaardelijke toewending van de wil en het hart tot god. Het is een van leven vervuld zwijgen in Gods nabijheid. Het eenzame, geheel aan de beschouwing overgegeven hart kan niet bidden zoals de meeste dat verstaan. Want wie in hun zin bidt, die verlangt iets van god, verlangt dat het hem ten deel valt. Of hij verlangt dat God iets onaangenaams van hem afneemt. Het eenzame hart echter, verlangt niets, begeert niets en heeft ook niets dat het graag kwijt zou zijn. Daarom bestaat het doel alleen maar daarin dat hij geheel van God vervuld zal zijn en één met Hem worden. Dat betekent: men moet bidden zo

Een koninklijke dag. Feest in het land. Een dag met een lach? Een toelachen, vanuit het hart, steun en warmte. Een koning die is opgestaan. Is het een vernisje, even n feestje, terug naar de orde van de dag als de nacht is voorbij gegaan? Door de tijden heen hebben koningen, koninginnen zo'n belangrijke rol gespeeld in het leven. Bepalend voor mens en wereld. In hun keuzes, hun verlangen. De wrok en rancune die vaker wakker werd, daarin was weinig ruimte voor begrip voor vergeven. Als je iets anders wilde ging je kop eraf of werd je opgehangen.  Dood en verderf gezaaid,  steeds weer dat oorlogen zijn opgelaaid. Nooit de oprechte waarheid, bijna altijd waren er andere belangen.  Baden in weelde, onuitputtelijke rijkdom tot... Intriges sluipmoorden, dood aan de koning lang leve de koning. Misschien maar beter dat de koning naar de kantlijn is verbannen. Maar nu, een nieuwe koning is opgestaan. Een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis ingegaan. Maar waaruit bestaat

Hoe moet de mens zich voorbereiden op de geboorte Gods in zijn ziel? Lukt het hem beter, als hij daarbij medewerking krijgt om die geboorte in hem te veroveren en te verdienen - bv door uit fantasie een voorstelling van God in zijn bewustzijn op te roepen en zich daaraan te oefenen, terwijl hij over de wijsheid, almacht of eeuwigheid van God nadenkt, of waar hij dan ook over mediteren mag -, of is het beter dat hij van alle gedachten, woorden en werken afziet en zich innerlijk ledig en ontvankelijk maakt en volledig volhardt in een staat van overgave aan God, zodat hij zelf in het niet-doen staat en God in zich laat werken? Met welk gedrag dient de mens de geboorte Gods in hem het best? Onze voorstellingen van God mogen nog zo verheven zijn, en al hetgeen het verstand over God kan vertellen nog zo goed en God indachtig - dit alles wordt toch van buitenaf door de zinnen aangedragen. In waarheid moet dit alles echter van binnenuit, uit God opwellen, wil deze geboorte op de juiste en zui

Jij bent kostbaar, zo kostbaar. Je weet het misschien niet, je voelt het misschien niet, en toch is het waar. Want ook jij bent mogelijkheid, kans. Mogelijkheid tot een oplichten van een stralend Liefdelicht van binnenuit. Mogelijkheid tot het laten stromen van een levende heldere sprankelende Bron in jou van levend water. Dus ja, jij bent kostbaar. Kostbaar in het leven dat je leidt, het pad dat je gaat, de keuzes die je maakt. In jouw hart is deze Liefde altijd aanwezig, overal waar jij gaat zachtjes stralend. Het ziet, Weet wat je doet en zal doen, waar je gaat, waar je heen zal gaan. Het straalt in jou en probeert je te raken., te beroeren, eventueel te ontroeren. Je te laten realiseren hoe kostbaar je bent. Dat in potentie, in jou zoveel mogelijk is, zou kunnen opbloeien. Voel het in je hart. Voel het in je hart, die Liefde die ook nu aanwezig is terwijl je dit leest. Dat binnenin jou brandt, er is voor jou als een dierbare vriend/in die altijd voor je klaar staa