Kagib Weteninhethart

Ik geloof dat ik leef. Ja, dat zeggen we natuurlijk niet. We leven en daarmee uit, hoe dat leven ook is. Maar voor de rest waar geloven we in? En waarom geloven we daarin? Geloven we in onszelf, in de ander? Of geloven we juist niet in onszelf? En waarom dan? Er is zoveel waar we in kunnen geloven. Zoveel waar we op bouwen, ons vertrouwen aan geven. Maar is dit niet uiteindelijk allemaal geloof, al zeggen we dat slechts religie een geloof is? Dus, geloof, wat is dat toch? Waar geloven we in? Vanuit welk geloof geven we ons leven vorm? Heeft geloof verbinding met vertrouwen? Maar waar vertrouwen we dan op? Is dit rotsvast, geworteld in onszelf, of valt dit makkelijk weg te slaan door nieuwe ervaringen die op ons pad komen? Door een opmerking van iemand. Door de situatie die veranderd. Waar was dan dit geloof op gebaseerd? Iedereen gelooft weer in iets anders, en geeft van daaruit zijn/haar leven vorm. Er zijn er velen die in hetzelfde geloven, maar is dit geloof van hen...

Het leven draait om bewustzijn. Niet om het verstand. Dat is zo beperkt en sluit bijna altijd juist het bewustzijn af. Het kleurt alles in, zet alles vast in beeldjes, in denkbeelden, verstart, dood het leven. Het kan heel praktisch zijn in het hanteren van het wereldse leven maar heeft geen enkele betekenis voor t Eeuwige leven. Nee bewustzijn is uiteindelijk God. En t gaat erom dat we meer en meer van God kunnen bevatten, omvatten, indrinken, uitleven, uitstralen. Dat het bewustzijn groter en groter, ruimer en ruimer wordt. Meer en meer omvattend, totdat het alles omvat. Dan zijn we weer een in alles met God. Maar bijna altijd verliezen we onszelf in wat we buiten ons zelf zien. Leggen daar de prioriteit, geven dat ons vertrouwen. In wat we zien, in ons verstand, in wat we denken te weten, in wat we geleerd hebben. Gevangen in de tegenstellingen, het eindeloze spel van de dualiteit van zwart en wit van haat en liefde. Een groot gevecht. Tussendoor willen we dan verdr...

Soms gebeurt het dat je naar de bedoeling van iets zoekt terwijl je al tot een conclusie gekomen bent. Je zoekt ernaar vanuit een conclusie. Je hebt al beslist wat de bedoeling ervan moet zijn, of zou moeten zijn... en dan vind je het niet. Het onderzoek moet zuiver zijn. Wat bedoel ik als ik zeg dat het onderzoek zuiver moet zijn? Het behoort zonder conclusie te zijn en zonder a-priori. Naar welke bedoeling ben je op zoek? Als je al tot een conclusie gekomen bent en naar een bepaalde bedoeling zoekt, zul je die niet vinden - omdat je onderzoek vanaf het allereerste begin besmet is, je onderzoek is onzuiver. Je bent al tot een slotsom gekomen. Laat je onderzoek zuiver zijn. Ga niet op pad met een vastomlijnd idee. Ga open en bloot. Wees open en ontvankelijk. Dan vind je niet één zingeving, maar talloze. Dan krijgt alles zin. Gewoon een gekleurde steen die schittert in de stralen van de zon... of een dauwdruppel die een regenboogje om zich heen creëert... of alleen maar een bloempje dat...

Volgens Confucius bestaan er redenen voor vreugde. Er kunnen geen redenen voor vreugde bestaan. Vreugde is er gewoon, zonder verklaring, onverklaarbaar. Als ze er is, is ze er. Als ze er niet is, is ze er niet. Als ze er niet is, kun je de redenen ontdekken waarom ze er niet is. Maar als ze er wel is, kun je geen enkele reden ontdekken waarom ze er wel is. En als je de redenen kunt aantonen waarom ze er wel is, is je vreugde gemaakt, niet echt, niet waarachtig niet authentiek. Ze komt niet uit je binnenste kern stromen, het is gewoon iets iets wat je voor elkaar krijgt, wat je manipuleert. Je doet net alsof. Als je net doet alsof je blij bent, kun je de reden ontdekken. Maar als de vreugde er werkelijk is, is ze zoiets mysterieus, is ze zoiets oorspronkelijks, dat je er geen enkele reden voor kunt vinden. Het is net als met een kleine bron in de bergen: waar geen belemmering is, begint de bron te stromen. Waar stenen in de weg liggen kan de stroom niet lopen. Als je de stenen weghaalt....

Het is eigenlijk het principe van, vindt het Koninkrijk Gods en de rest zal u gegeven worden. Het Koninkrijk Gods is Essentie. De paradox is dan, hoemeer, hoe dieper je met Essentie versmelt, hoe minder je nodig hebt. En toch krijg je alles wat je maar nodig hebt. Je krijgt wat je echt nodig hebt, wat echt nodig is. Dit kan buiten/boven verwachting zijn op het materiële vlak want Essentie heeft uiteindelijk alle touwtjes in handen ook die van de materie. Maar eigenlijk is t overbodig. Als je de Essentie hebt gevonden, dan heb je alles, dan wordt de rest bijzaak. Is het leven niet heel erg vluchtig? Als we tussendoor van die kicks hebben, hoogtepunten, wauw een superauto, wauw dit, wauw dat, kun je dat toch niet vasthouden en kukel je weer naar beneden en verlang je weer naar n volgend hoogtepunt. Essentie is eigenlijk één groot hoogtepunt. Hoemeer je echt diep erin verankerd raakt hoe moeilijker je er nog ooit uit kunt kukelen. Het is allemaal heel stil. Helemaal niet...

'Discipline' is een prachtig woord, maar het wordt misbruikt zoals alle mooie woorden in het verleden zijn misbruikt. Het woord 'discipline' komt van dezelfde stam als het woord 'discipel' - de grondbetekenis van het woord is 'leerproces'. Iemand die bereid is te leren is een discipel, en het proces van bereidheid om te leren is discipline. De op kennis gerichte mens is nooit bereid te leren, hij denkt dat hij alles al weet; hij zit erg vast in zijn zogenaamde kennis. Zijn kennis is niets anders dan voedsel voor zijn ego. Hij kan geen discipel zijn, hij kan zich niet overgeven aan echte discipline. Socrates zegt: 'Ik weet maar één ding en dat is dat ik niets weet.' Dit is het begin van discipline. Als je niets weet, ontstaat er natuurlijk een groot verlangen om te onderzoeken, te ontdekken, naspeuringen te doen. En zodra je begint te leren, volgt onvermijdelijk nog een factor: alles wat je leert moet je steeds weer loslaten, anders mondt het uit ...

Vrij worden. Vrij worden van al die emoties in jou. Ze niet meer als vanzelfsprekend zien maar Weten, voelen, ik ben meer dan dit. Ik wil hier vrij van komen, hier los van komen. Ze beknellen me, putten me uit. Ik raak erin verstrikt, erdoor verwart. Als dit meer en meer tot je mag gaan spreken, dan spreekt hierin jouw Ziel. dat je enigste verlangen is jezelf te bevrijden van alle ketens, van alle aanrakingspunten in jezelf waardoor je steeds weer getriggerd wordt. Automatische reacties in wat op je afkomt, in wat iemand zegt, situaties waarin je zit. Dat dit alles jou iets wil zeggen. De ketens zichtbaar maakt waarmee je aan de wereld vastzit. Aan mensen, dingen, alles wat emoties in jou oproept. En je zult nooit vrij zijn. Maar wil je vrij zijn? Werkelijk vrij zijn? Kan de Ziel in jou tot jou spreken? Jouw Ziele-gevoel? Dat je diepste, meest intense gevoel en verlangen is om vrij van dit alles te worden. Hier de verantwoordelijkheid voor te nemen...