Kagib Weteninhethart

Ik zag eens op een uitgestorven plein hoe grote flarden papier - zonder dat ik iets van de wind merkte, want ik stond in de beschutting van een huis - in dolle razernij in een kring rondjoegen en elkaar achternazaten, als hadden zij elkaars ondergang gezworen. Een ogenblik later schenen zij gekalmeerd te zijn, maar plotseling kregen zij weer een vlaag van waanzinnige verbittering en in zinneloze woede raasden zij rond, verdrongen zich in een hoek om opnieuw bezeten uiteen te stuiven en tenslotte om een hoek te verdwijnen. Alleen een dikke krant kon niet meekomen; zij bleef op het plaveisel liggen en klapte vol haat open en dicht, alsof ze buiten adem was en naar lucht hapte. Een duister vermoeden kwam toen bij me op: als wij stervelingen uiteindelijk ook zoiets waren als die flarden papier? Of misschien een onzichtbare, onbegrijpelijke 'wind' ook ons niet heen en weer drijft en onze handelingen bepaalt, terwijl wij in onze onnozelheid denken onze eigen vrije wil te volgen? Al

Ja, het allerkleinste in eerste instantie meest kwetsbare kan tot de grootste Kracht uitgroeien, als we hieraan de ruimte geven. Maar dat gaat niet zomaar. Dat betekent hee,l heel veel onkruid wieden. Wat dat betreft komt naar boven, alweer heel lang geleden, bijna 20 jaar, op een reis in Frankrijk, een vredestocht. Toen waren we de plantjes aan te verzorgen, aan t wieden, moesten we ook t onkruid eruit halen. Er werd gezegd hoe t plantje eruit zag, het plantje werd getoond. En echt bijna alles moest eruit getrokken worden, en een heel klein kwetsbaar plantje bleef over. Zo wordt t wel letterlijk heel aards en tastbaar gemaakt de betekenis van het leven. Zoveel onkruid dat er is, zoveel dat voor dat kwetsbare plantje is komen te zitten. Een wirwar van gedachten en emoties en beelden en verlangens en angsten noem t maar op, waardoor we geleefd worden. Dat steeds weer uitschiet, steeds weer mogelijkheden ziet om zich kenbaar te maken, zolang er aanrakingspunten zijn. Je kunt dat

Het maanlicht valt op het voeteneinde van mijn bed en ligt daar als een grote, glanzende, platte steen. Voor ik mij ter ruste gelegd had, had ik over het leven van Gautama Boeddha gelezen en met duizend varianten speelde de zin, steeds van voren af aan beginnend, mij door het hoofd: "Een kraai vloog op een steen af, die er als een stuk spek uitzag en dacht: misschien is daar iets lekkers. Omdat de kraai daar niets lekkers vond vloog zij weg. Evenals de kraai naar de steen toe was gevlogen, zo verlaten wij - wij zoekers - de asceet Gautama, omdat wij niet langer behagen in hem scheppen." Al de stenen die ooit in mijn leven een rol hebben gespeeld duiken rond mij op. Vele trachten zich moeizaam uit het zand naar boven, naar het licht te werken - als grote leigrauwe zeekrabben bij aflopend tij, alsof zij alles in het werk stellen om mijn aandacht te trekken, ten einde mij dingen van ontzaglijk belang te vertellen. Andere vallen - uitgeput - machteloos terug in hun gaten en zien

Lieve leden/gasten, Ja, ik wil jullie even introduceren met de man die zo'n grote impact op mijn leven gehad heeft en nog steeds heeft. Gustav Meyrink leefde van 1868 tot 1932 en heeft gedurende zijn leven op alle mogelijke manieren van het oculte, spirituele leven geproefd, is hierin heel diep gegaan. Zijn romans getuigen hiervan. Maar daarbij kwam hij tot de conclusie na het allemaal beleefd/doorleefd te hebben dat t dit niet was. Ook dit komt steeds terug, dat de hoofdpersoon zoals Gustav zelf door allerlei stadia gaat tot uiteindelijk tot een soortement van ultieme verlichting. Het bewoner worden van twee werelden, wat dus ook mijn verlangen is, en waar ik diepe her-kenning in gevonden heb. Ik heb dus het plan om een aantal citaten eruit te lichten die prikkelen, die kunnen raken, intense beeldentaal vaak. Ik hoop en wens dat dit alles iets voor jullie mag betekenen, dat het iets wezenlijks mag raken en we elkaar tot dimensies kunnen brengen die we vantevoren niet konden b

Wat is dat die glimp van andere zijde? Is t van een andere zijde of alle zijden, is t onzijdig. Is t iets of niets of alles of leeg of vol? Voel je r dr van alles bij extase opwinding, zie je van alles? Of is t toch iets anders heel leeg heel vol heel rijk. Wat is dat nou, wat is Het nou? Is t het dat nou, niks? En toch ja t is dus niet in woorden te beschrijven, het is licht het is helder het is stil het is blij. Zeker geen opwinding. Maar totaal vervullend, alles vervullend, een ware gegronde vrede hierin vinden. Voor t ego is t niks, maar voor de Essentie is t n thuiskomen. Is niet alles vluchtig? En vluchten we hier niet voor weg, in t vervluchtigen, ons verliezen in zoveel. En gaan we daardoor niet juist voorbij aan dat waar we alles in kunnen vinden, zullen vinden in onszelf? Zolang we niet die uiteindelijke Verbinding maken zal t leven lijden blijven en vergankelijk zijn, gevangen in de tijd, geen oog voor geen beleven aan de Eeuwigheid. Die andere dimensie is