Kagib Weteninhethart

Is het volgen van de Ziel moeilijk? Als ik naar mijn leven kijk ben ik toch altijd wel trouw geweest aan dat Zielepad. Dat wat ik van binnenuit ervaarde dat wilde gebeuren, zich wilde ontvouwen. Van daaruit heb ik vele radicale keuzes gemaakt, ben in het diepe gesprongen, heb bruggen achter me verbrand. Ongeacht wat mensen ervan zeiden, ervan vonden. Vaker hierin alleen gestaan, slechts nog mijn eigen innerlijke Verbinding die ik over had. Het Weten in mezelf, dat dit het enig juiste was om te doen, dat dit het antwoord was op mijn Ziel. Zo heeft mijn leven vele veranderingen gekend, en t blijft in verandering, in beweging. Heel belangrijk is dus wel, wat is die Zielestem? Wat volg je, welke energie zit erin? Ook dit is wel n groeiweg voor me geweest, en nu is t nog t enige waar ik trouw aan ben. Voelt het zuiver en vrij, in wat ik van binnenuit ervaar. Toch blijf ik daarbij open naar alle aanreikingen, prikkels van buitenaf. Elk moment is weer nieuw, kan weer n nieuw licht bren...

Ik geloof dat ik moet gaan slapen, dagenlang, en alles met m'n geest moet loslaten. De dokter zei gisteren dat ik een te sterk innerlijk leven leid, dat ik te weinig op de aarde leef en al bijna aan de grens van de hemel en dat mijn fysiek dat alles niet dragen kan. Misschien heeft hij wel gelijk. Die laatste 1.5 jaar, mijn God! En die laatste twee maanden, die op zichzelf al een heel leven waren. En heb ik niet uren gehad waarvan ik zei: dit éne uur is een heel leven geweest en als ik straks zal omkomen, dat is dit éne uur het hele leven waard geweest? En ik heb dikwijls van die uren gehad. Waarom mag ik niet ook in de hemel leven? De hemel is er toch, waarom mag men er dan ook niet in leven? Maar eigenlijk is het toch veel eerder zo: de hemel leeft in mij. Ik moet denken aan een woord uit een gedicht van Rilke: Weltinnenraum. Etty Hillesum

Praten met jou, mijn God. Is dat wel goed? Met voorbijgaan van de mensen heb ik alleen nog maar behoefte met jou te spreken. Ik heb de mensen zo verschrikkelijk lief, omdat ik in ieder mens een stuk van jou liefheb, mijn God. En ik zoek jou overal in de mensen en ik vind vaak een stuk van jou. En ik probeer jou op te graven in de harten van anderen, mijn God. Maar nu heb ik veel geduld en bezinning, het zal heel moeilijk zijn. En ik moet het alles nu alleen doen. Het beste en edelste stuk van mijn vriend, de man die jou in mij heeft wakker gemaakt, is nu al bij jou. Er is nog achtergebleven een kindse, uitgeteerde grijsaard in die twee kleine kamers, waar ik de grootste en diepste vreugden van mijn leven heb beleefd. Ik heb voor zijn bed gestaan en stond toen voor jouw laatste raadsels, mijn god. Geef me nog een heel leven om het alles te begrijpen. Terwijl ik hier zit te schrijven voel ik het: het is goed dat ik hier moet blijven. Ik heb de laatste maanden zó geleefd, lijkt het me plo...

Zolang we ons verliezen in dit leven, in alles wat gedurende dit leven plaats vindt zal de cirkelgang doorgaan, scheppende onze eigen hemelen en hellen, hier en daar. Uiteindelijk is daar niet zo'n groot verschil in. Maar als er een doorbraak kan komen, de doorbraak van de Eeuwigheid, dat je dit echt, echt beleeft, in je hele wezen, het door je heen zindert de betekenis hiervan........ ja dan zal daarna alles anders zijn. Dit is wat we Zijn, wat we in Essentie allemaal Zijn, Licht in Licht, Liefde Eeuwig. En t gaat erom dat we eens tot deze conclusie komen, tot dit doorleefde inzicht, en zo ons kunnen ontkoppelen van de dans van leven hier op aarde. Dan zijn we wakker geworden. De tijd hier, het hier zijn, is maar n fractie in de Eeuwigheid. De Eeuwigheid die eens vrij kan komen en er dan altijd zal zijn. Overal waar we zijn, wat we dan ook maar doen. Als we ons blindstaren op t belang van alles wat we hier doen, dan verliezen we de Eeuwigheid. Maar als we de Eeuwigheid ...

Misschien is het alles bij elkaar toch wel wat veel geweest, mijn God. Nu word ik eraan herinnerd dat een mens ook een lichaam heeft. Ik heb gedacht dat mijn geest en mijn hart alles wel alleen konden dragen. Maar nu meldt zich mijn lichaam en zegt: halt. En nu voel ik hoeveel het is geweest dat je me te dragen hebt gegeven, mijn god. Zoveel moois en zoveel moeilijks. En het moeilijke is, zodra ik mij bereid toonde het te dragen, altijd weer veranderd in iets moois. En het mooie en het grote was soms nog zwaarder te dragen dan het lijden, omdat het zo overweldigend was. Dat één klein mensenhart zoveel kan beleven, mijn God, zoveel kan lijden en zoveel kan liefhebben, ik ben je er zo dankbaar voor, mijn God, dat je mijn hart hebt uitgekozen, in deze tijd, om alles te mogen ondergaan wat het ondergaan heeft. Etty Hillesum