Kagib Weteninhethart

Vertrouwen. Waar vertrouw je op? Waar bouw je op? Op de ander? Omdat de ander wel weet wat goed voor ons is? Het vertrouwen op de democratie, op de techniek. Het vertrouwen in het systeem. Het vertrouwen op de persoon die je zo lief is. Maar wat als alles ineens anders is. Dat de ander weggenomen wordt, een ander gezicht laat zien. Als je, je baan verliest. Dan is er teleurstelling, stort je leven in. Het vertrouwen leek op niets gebaseerd te zijn. Het bleek dat je hierop niet kon bouwen. Velen hebben het vertrouwen verloren. Ontstaan is een groot wantrouwen. Wantrouwen ten op zichte van alles en iedereen. Het wordt slechts een overleven. De ander mag niet meer dichtbij komen, je niet meer raken. Je hebt jezelf beschermd, gepantserd tegen t leven, tegen de ander. De ander mag niet meer binnenkomen omdat het leven je zozeer verwond heeft. Dus kun je werkelijk vertrouwen, bouwen op iets wat buiten jezelf is? Vertrouwen kan zo snel omslaan in wantrouwen en je zakt nog ver

Zo belangrijk open te zijn, open voor het leven, de ander. Meestal gaat daar wel veel rijping aan vooraf, loutering. In eerste instantie willen we toch vooral vasthouden aan ons kleine wereldje, en wordt alles ingepast binnen dit wereldje? Het heeft dan ook nog niet zoveel schokken ondergaan, dus t blijft nog een beetje vrijblijvend. Zo kunnen we ons wereldje, onze belevingswereld, onze denkwereld, hoe we in het leven staan, overeind houden. Totdat het leven werkelijk toeslaat, zekerheden die zo vast leken onderuit haalt. Dan wordt er een bres geslagen in je wereld. Uit wanhoop reik je uit, open je jezelf voor iets wat misschien groter is, dieper, rijker. Snak je naar antwoorden. Dan ben je rijp om dit binnen te laten, jezelf hierdoor te laten raken, eventueel veranderen. Je hierdoor werkelijk te laten inspireren. Maar als je nog vast zit in je kleine wereldje, dan is vaak elke aanslag daarop een gevaar. Er komt teleurstelling als bv waar we zo op gehoopt hadden niet u

Hoe meer wij van de volmaaktheid zijn gescheiden en hoe verder wij ervan verwijderd zijn, des te vuriger is ons hunkerend verlangen naar de volmaaktheid. En wanneer dit verlangen eenmaal in ons ontvlamd is, neemt de God in ons de leiding over. Reeds het ons tot Hem wenden is het begin van reiniging van onze zonden. E: "Als de mensen zich in dit of dat tekort voelen schieten, menen zij dat zij ik weet niet hoe ver van God verwijderd zijn. Meen dat toch niet, noch wegens een fout, noch wegens een zwakheid, nog wegens wat dan ook! Het is een noodlottige dwaling, wanneer de mens afstand schept tussen zichzelf en God. Want of de mens zich nu verwijdert of naderbij komt - God verwijdert zich nimmer: hij blijft altijd nabij." Wij moeten ons dus door generlei gevoelens van zonde of onvolkomenheid ervan laten weerhouden, ons denken en leven op God te richten. Wij moeten zondigheid veeleer zien als een door het 'ik' veroorzaakte afgescheidenheid van het Al-zelf en ons bewus

Vele mensen willen in alles hun wil doordrijven. Daarin zit een verkeerde gerichtheid, de vervreemding van God. De gerechten hebben generlei eigen wil: wil god niet zoals zij, dan willen zij zoals Hij. Wat God wil, vinden zij recht, hoeveel ongemak het ook met zich meebrengt. Zo vast staan zij in de gerechtigheid, zo vrij zijn zij van de gehechtheid aan het 'ik', dat zij zich nog om de helse pijn, nog om hemelse vreugden, nog om wat dan ook bekommeren. Gij zijt zo diep in god als ge in de vrede zijt, en zo ver buiten God als ge buiten de vrede zijt. Meet daaraan steeds weer hoe diep ge in God zijt en waar gij de vrede moet zoeken, en waar de onvrede. Onvrede komt alleen van het schepsel, niet van God. Ook is er niets in God wat te vrezen zou zijn; alles wat in God is, is liefelijk. Hij wiens wil en wens vereend en één is, die heeft vrede. Maar die heeft alleen hij, wiens wil volledig één is met Gods wil. Het orgaan van deze Al-wil is de stem van het Geweten, die

Wat is nu werkelijk belangrijk? We zijn natuurlijk heel veel belangrijk gaan vinden, waar we belang aan hechten, wat belangwekkend is. Maar is dit allemaal zo belangrijk. Als je diep in jezelf kijkt? Worden we niet vaak door wat we zo belangrijk zijn gaan vinden geleefd? Leven we daardoor eigenlijk nog wel? Ons werk, al onze hobby's, alles waarmee we ons leven volplannen, waar we ons leven op bouwen. Alles waarmee we ons leven overeind houden, de spullen die we kopen, waar we aan gehecht zijn. Zoveel om naar toe te leven, maar weer ja, echt leven? Is er dan nog wel echt leven? En toch kunnen we elke dag weer momenten maken, kiezen, ruimte scheppen, om echt bij onszelf te zijn. Om echt te proeven van het leven. Het door je heen te laten gaan, hoe het tot je spreekt, wat het raakt. Zoveel mogelijkheden om te genieten. Zelfs als we een volle baan hebben of andere verplichtingen kun je toch zo leven dat je niet de Verbinding verliest met Jezelf, met je Essentie. Dat is

In wie gerecht is, mag niets anders werken dan uitsluitend God. Niets uiterlijks mag u tot handelen bewegen. Want alle werken die ge om uiterlijke redenen verricht, zijn onvruchtbaar. Wanneer uw werken leven en vrucht moeten voortbrengen, dan moet God u innerlijk aanraken, in het allerdiepst van de ziel, in uw zielengrond, en van daaruit tot werken aanzetten. Want alleen daar is leven. Daarom leven ook alleen de werken, die ge krachtens het aandrijven van binnenuit, vanuit uw diepste innerlijke grond volbrengt". Wie in zijn zuivere natuur, vrij van alles wat scheiding teweegbrengt wil staan, die moet zich van alle personen losgemaakt hebben, zodat hij een mens aan de overkant van de zee, die hij nog nooit gezien heeft, al het goede net zo volkomen gunt, als iemand die bij hem is en zijn vertrouwde vriend is". Zolang gij zelfs uw eigen persoon nog meer goeds gunt dan die mens die ge nog nooit gezien hebt, zijt ge nog verkeerd gericht en hebt ge nog geen blik in de grond van

Er ligt een diepe betekenis in dat we samen onderweg zijn. Je kunt zeggen, ik ben onderweg, maar nee we zijn samen onderweg. Ieder zijn/haar eigen pad. En we komen daarin allemaal onze eigen dingen tegen omdat we ieder een eigen achtergrond hebben, ons eigen ervaringenpakket hebben, ons eigen verleden. We komen elkaar hierin niet zomaar tegen. We zijn samen onderweg en elke ontmoeting heeft betekenis. Niemand werkt ons tegen, ieder speelt zijn/haar rol, we doen wat we doen. Als we ons eens ten diepste zouden realiseren dat we zelf alles gedaan hebben. In dit leven, of andere levens. We zijn zelf alles geweest, hebben alles gedaan wat we misschien in de ander verafschuwen, veroordelen. We hebben alles gevoeld en ervaren, waardoor we meer en meer achter ons konden laten, waardoor dit in dit leven niet meer prikkelt. En dan komen we de ander tegen en die heeft ook al eindeloze ervaringen achter de rug en is hier gekomen met zijn/haar lessen en mogelijkheden. De ene hee