Kagib Weteninhethart

Niet verdrinken is niet altijd makkelijk. Juist omdat als je overspoeld wordt door golven, golven van emotie, dat dan alleen nog maar die golven lijken te bestaan. Dat er helemaal geen sprake meer is van een zee. En toch is die zee daar. En toch ben jij die zee, zijn de golven daar slechts stukjes van. Maar iets in jou omvat dit alles. Iets in jou zou naar al je golven kunnen kijken als een spel, als een moment-opname, waarin een volgend moment weer helemaal anders zou kunnen zijn. Iets in jou Weet. en dat wat Weet wil dit kenbaar maken aan jouw afgezonderde ikje, je inzicht/begrip geven. Maar zo moeilijk he, om dat dan nog te kunnen ervaren als alles zo diffuus, of zwaar is vanwege emoties. Om dan nog de zee te zien, als je bijna verdrinkt in de golven. Worstelt om boven te blijven, vecht om te overleven. Maar de zee is in volledige harmonie, is een en kan je dragen, als je voeling hiermee mag/kan krijgen. Het kan je inspireren, begrip geven over alles wat zich afspeelt. Je bent meer ...

Als we Verbinding hebben met de Zee binnenin, met de Eeuwige Golfslag daarin. De Eeuwige Stroming gedragen van binnenuit. Dan zijn we daarin een met elkaar, dan is er harmonie en verbondenheid. Want ja, dan wordt je ook meegenomen door de golfslag van de Liefde. Je voelt je hierdoor van binnenuit gedragen. Elk moment weer is er een mogelijkheid hier verbinding mee te maken. Maar vaak scheiden we ons af. Dit voelen we, al willen we dit vaak niet weten. Dan voelen we ons geïsoleerd, en proberen dit op alle mogelijke manieren te compenseren met allerlei activiteiten of invullingen van ons denken. Dan wordt het leven meer een worstelen, een symbolisch vechten tegen die zee. Tegen onszelf omdat de vervulling van binnenuit ontbreekt. Omdat de verbinding met de Zee verloren is geraakt. Maar de Zee is er altijd. Het Zijn is er altijd, de Eenheid is er altijd, de Liefde is er altijd. Alleen wijzelf maken ons steeds weer hier uit los. Het Leven begon in de Zee, een met de Zee, het Zijn, de Bron,...