Kagib Weteninhethart

Het heeft eigenlijk met Vuur te maken, aandacht. Het Vuur dat er altijd is, het innerlijke Vuur. Maar in eerste instantie kan t nog niet veel uitwerking hebben. Het is het Licht in de duisternis. Als alles nog duister is, of er nog veel schijnlichten zijn dan is t erg moeilijk het Licht nog te ervaren. Maar als door ervaring er toch een stukje voor dat Vuur vrijgekomen is, vaak door loutering, dan kan meer en meer die aandacht krachtiger worden, helderder. Het is Energie, pure Lichtenergie. En pure Lichtenergie werkt heel confronterend voor t ego, ontmaskerend, al wordt het gedragen door de Liefde. Als het begin gemaakt is, echt gemaakt, dan is er geen weg meer terug. Dan doorzie je jezelf meer en meer. Dan kun je niet meer voor jezelf vluchten. Het Geweten spreekt, het Licht schijnt op dat wat is, het Vuur brandt alles weg wat illusie is. Maar het is een louterend vuur. Het is een bevrijdend vuur. De enig ware Vrijheid kan zich zo vrijmaken, openbaren. Het is niet van de tijd. Het is

Deze werkelijkheid kan alleen maar die mens deelachtig worden die de moed opbrengt ervoor te lijden en dit te ondergaan in de voortdurende overwinning die hij moet behalen op de gewone dingen van de dag. In die overwinning ligt de werkelijke vreugde van het leven en aan die strijd is alle leed en alle ontzegging zo nodig ondergeschikt. Zoals door alle eeuwen heen de mensen ten strijde trokken en het harde leven van overwinningen en nederlagen moesten doorstaan, zich met doodsverachting op de vijand stortten en daaruit de roes der veroveringen bevochten, zo is het niet te verwonderen, waar het hier gaat om een heel ander en een veel hoger goed, dat de weg naar het heil toch niet gemakkelijk te begaan is. Zonder twijfel lijdt de hemel geweld en alleen die geweld gebruiken trekken hem tot zich. Dat is een woord dat eigenlijk voldoende zegt en dat niemand gelooft. Het geweld schrikt af, al wordt het, al doende, dan ook wel duidelijk dat hier een heel andere kracht bedoeld is dan die van mo

Welk een schreeuw, welk een wanhoop, welk een opstandige getuigenissen van de nood der ziel, die ziel waarvan tegelijk het bestaan wordt ontkend, ofschoon er voortdurend van getuigd wordt. Wat is de oplossing? Hoe kan men het eigenlijk vragen? Wat is de oplossing voor een stikkende naar lucht? Wat voor een dorstige ziel die smacht in de woestijn naar lafenis? Waar is de mens die met de staf op de rots slaat van zijn eigen gemoed? Waar de mens die zijn geest Gode beveelt, ieder ogenblik, ieder ogenblik en niet enkel op zijn sterfbed? Trotseer de engel met het vlammende zwaard en vraag of hij u wil doorklieven, maar dring door tot het binnenste waar de boom des levens staat. Anders is het leven zinloos. Is het niet zinloos om alleen maar opgevreten te worden van ellende en narigheid? Is het niet zinloos om altijd maar als met blinde ogen in een vicieuze cirkel rond te darren en steeds weer een prooi te moeten worden van lijden en eenzaamheid? Is het niet zinloos om tot een mensengeslacht

De kracht en onaantastbaarheid daarvan wordt door de mensen altijd onderschat. Steeds weer trekken ze ten strijde tegen die mens die zich dit verworven heeft en altijd weer moeten zij ervaren dat het een gat in de lucht is dat zij slaan. Daarom is de verwondering altijd zo groot. Er is niets verrassender dan het innerlijke leven omdat het niet de voorgeschreven wetten volgt van het aardse leven. Het innerlijke leven heeft zijn eigen wetten. Er heersen niet de zwaartekrachten en de grote belangen die de wereld kenmerken. Het innerlijke leven doet de mens steeds weer versteld staan en is ongemeen boeiend al kan het niet met het dagelijkse woord weergegeven worden. Mijn woorden zijn als een stamelen. Het is de verschijning van de bliksem in de eigen ziel waardoor zij aanvankelijk met stomheid is geslagen en dat hem, de mens, ten slotte zo verwondert omdat het hem in werkelijkheid een wonder schenkt. Het grootste en unieke wonder waarbij alle andere verbleken. Op alle andere z.g wonderen v

Maar mijn wezen is om dat alles zeer dankbaar, omdat het mij in staat stelt in ieder omstandigheid te leven en geen angst te kunnen gevoelen als men mij op een of andere wijze zou willen bedreigen. Ook is welke vorm van enig medelijden hier volstrekt niet op zijn plaats. Het lichaam verlangt allerlei zaken zonder welke het niet kan leven en ik zal het daarin wel tegemoet komen. Ik weet heel goed dat het lichaam sterfelijk is en zodra ik het heb verlaten, is het mij totaal onverschillig wat ermee gebeurt. Het heeft mij beslist niet altijd gediend zoals ik het had willen hebben, maar ik kan moeilijk ondankbaar zijn voor iets dat zo broos en zo sterfelijk is en dat zozeer de gave in zich vervat de menselijke geest op te sluiten en te doen verstommen. Want het lichaam is als de dood voor de geest en het innerlijk leven. Het verzet zich met alle macht en een ieder die sterk aan het lichamelijke leven is verkleefd weet dat maar al te goed. Hij gevoelt eenvoudig een afkeer van deze dingen en

Men vindt allerlei ingewikkelde formules uit om te leven en te behouden wat men heeft en toch gaat men in die nacht dood. En niets van alle moeite of geen moeite, niets van alles wat men vergaard heeft, niets van wat men de wereld noemt en zijn gaven, kan men meenemen. Men is gek op zijn lichaam of het lichaam van een ander, men denkt dat dat het leven is, men speelt er mee en begaat er sport en andere genoegens mee, soms zeer overdreven en zegt dat het leven beautiful, joyful, heerlijk en zalig is. Men heeft er ontzaglijk veel voor over en maakt zich zelf wijs dat men al die zaken niet missen kan. Vele mensen houden van problemen als kruiswoordraadsels en zorgen dat ze allerlei daarvan in huis hebben. En ook die problemen moet men achterwege laten, want het leven is geen probleem. Men gedraagt zich op de wereld alsof men hier eeuwig is en bezint zich niet dat men er weer weg moet ook. Natuurlijk is het plezierig een vakantie te hebben, maar in het achterhoofd speelt toch de tijd ons p

Sprankeling, nieuwe dans van leven. Uit de duisternis opgeheven, een nieuw begin. Een nieuw beleven. Zoveel nieuws dat de natuur ons heeft te geven. Het zaad dat ontspringt. Mensen die opleven, elkaar aankijken met een lach, een glimlach. De eerste vogel die zingt. Een stralende zon kondigt aan een nieuwe dag. Het is lente. Ja, de zon mag weer schijnen, de donkere wolken die meer en meer zullen verdwijnen. we gaan het licht tegemoet. Een briesje dat ons streelt zo zacht. Alles is nu goed, een nieuwe kracht, het mooiste wordt verwacht. Het is lente. Een nieuw ontluiken. De eerste bloemetjes die boven de grond opduiken. Veelsoortige kleuren, meer en meer de boel opfleuren, en alles gaat zo heerlijk geuren. Het is lente. Alle grauwheid, dorheid weggespoeld. Ja, zo is het leven bedoeld. Gedragen door de wind, onbevangen als een kind, dat zijn onschuld weer terugvindt. Het is lente. Een nieuwe kans. Een nieuwe dans. Pril deze kracht. Het beste wordt verwacht. De zon die naar je lacht. Die s

De mens is geneigd alleen te geloven in wat hij ziet. Terwijl hij in een wereld van wonderen leeft en dagelijks leert omgaan met krachten die hij niet ziet, met werkelijkheden die aanvankelijk verborgen zijn voor zijn ogen en oren, maar waarneembaar gemaakt kunnen worden. De atmosfeer der aarde is vervuld van onzichtbare trillingen. Juist, roept hij uit, maar dat zijn de wonderen van onze techniek. Het bewijst alleen maar dat er dingen zijn die men niet ziet, maar niettemin zichtbaar gemaakt kunnen worden. Vele mensen vinden dat gedachten en gevoelens niets zijn. Men kan ze niet zien tenzij ze zo sterk zijn dat ze zich duidelijk in een gelaat of houding weerspiegelen. Men gelooft in de gedachten van de mens als hij ze uitspreekt. Voordien waren ze onwaarneembaar in hem aanwezig. Is de mens het leven dat er in hem zelf omgaat? Is wat er in hem omgaat altijd afhankelijk van zijn lichaam en de toestand daarvan? Natuurlijk zijn gedachten afhankelijk van zijn brein. Maar alle? Komen alle ge