Kagib Weteninhethart

    Onze laatste rustplaats, eindigend op de begraafplaats. Maar meer en meer worden we verast. Zijn we door de dood verrast? We verhuizen naar een andere plaats van bestemming. De as blijft achter in een urn. De as blijft achter voor hen die achter bliijven. Vasthoudend aan de herinnering, hoe de dierbare was voor hij of zij wegging. Deze herinnering houdt vast, waardoor we niet verder kunnen of willen gaan. Slechts terug willen draaien het bestaan. Een intens verdriet, maar ook dierbare herinneringen, voor hij of zij die men achter liet. Er zijn foto's, tekstjes opgeschreven, uit liefde, vol liefde, door hen die achter bleven. Onverwelkbare bloemenpracht. En zo wordt er nog heel veel aan de overledene gedacht. Er is een gemis. Een verlangen dat alles anders is. Alles anders zou zijn, soms een niet te dragen pijn. En stil staat daar de urn, de steen onbeweeglijk. Er komt niemand terug, ze zijn meegenomen door de wind. En het leven gaat door, hier, maar ook

Echt luisteren. Het verbindt zich een beetje met een bezoeker die Krishnamurti bezocht had. Door dat bezoek schudde zijn wereld op zijn grondvesten, werd dat wat hij in 25 jaar opgebouwd had, zijn leven op gebouwd had ontmaskerd. Zo moest hij, durfde hij in zijn wezen toe te geven, ja het was illusie. Dit kon alleen maar gebeuren omdat hij luisterde. Echt totaal luisterde, met zijn hele wezen, zijn totale zijn. Zo kon de aanraking plaatsvinden. Maar kunnen wij zo luisteren? Willen wij zo luisteren, naar een ander, naar het leven? Willen wij wel echt veranderen? Of uiteindelijk toch vooral liever bekrachtigt worden in ons leven, onze wereld, ons wereldbeeld? Echt luisteren betekent de ander toelaten, naar binnen laten, er niks tussenin zetten. Het helemaal indrinken tot de laatste druppel, en zo het tot je laten spreken. Dan kan er een verandering optreden waar nodig. Als we werkelijk de ander toelaten, werkelijk tot ons durven laten spreken, tot in ons diepste wez

Dit vinden van het Zelf is het feitelijke doel van de verzonkenheid: wij ontdekken in ons eigen Zelf het vaste punt van waaruit de wereld werkelijk uit haar scharnieren wordt getild en veranderd, en wij haar meester worden. Op het moment dat wij ons Zelf vinden, herkennen wij dat ons Zelf met het Al-Zelf verbonden is, dat het eeuwige niet vele werelden van ons verwijderd is, maar oneindig dichtbij, en dat ons eigen Zelf de smalle brug vormt waarover wij het Kosmische bewustzijn bereiken, en schrijden tot vereniging met God. K.O. Schmidt E: "Wie wil opstijgen tot de hoogste voleinding van zijn wezen en tot het aanschouwen van God, het hoogste Goed, die moet kennis bezitten van zijn Zelf als van datgene wat boven hem is, tot in de diepste grond. Alleen zo bereikt hij de hoogste zuiverheid. Daarom: leer uzelf kennen; dat zal u van meer nut zijn dan dat ge de krachten van alle schepselen zoudt kennen. Meester Eckhart Spreekt voor zichzelf he. Het gaat om n Verbinding te maken

Hoe de ziel haar hoogste voleinding bereikt, daarover het volgende: Een meester zegt dat God door de genade in de ziel wordt gebracht en ingeplant; daardoor ontspringt in haar een goddelijke Bron van Liefde, die dan de ziel weer in God binnenvoert. Er is iets merkwaardigs aan deze dingen. De ene heilige zegt: alles wat men over God kan verklaren, is God niet. Een andere zegt: alles wat men over God zou willen verklaren, is God ook. Waarop een grote Meester besloot dat beiden gelijk hadden. In dezelfde zin als deze drie zeg ik het volgende: Wanneer de ziel zich met haar verstand het goddelijke eigen gemaakt heeft, wordt het aan de wil doorgegeven. Die doordringt en verzadigt zich er dermate mee dat zij één wordt met datgene wat zij heeft opgenomen. Pas dan brengt zij het verder en prent het op haar beurt het geheugen in. En nu vangt een overvloeien aan vanuit de goddelijke Bron van Liefde, in de ziel, zodat de hogere zielenkrachten zich uitstorten in de lagere, en de lagere zich uitsto

Ja, angst. Ontstaat de angst niet vanuit het hebben van een zelfbeeld? Een beeld hebben van onszelf. een mooi beeld, een lelijk beeld, een goed beeld, een slecht beeld, een zeker beeld, een onzeker beeld enz. Wat als al deze beelden verdwijnen, verdwijnt dan ook de angst? Als we gewoon Zijn? Zijn die we zijn. Je kunt dus een heel onzeker beeld van jezelf hebben, waardoor je jezelf steeds moet verdedigen, bang bent dat je pijn gedaan wordt. Je voelt je minderwaardig en de ander is je meerdere. Angst om gewoon jij te zijn. Maar komt dit weer niet voort uit dat je allerlei beelden over de anderen hebt, wat zij zijn, hoe ze zijn, en wat ze zouden moeten zijn? Of je zelfbeeld is heel sterk. Je past, goeie baan, volwaardig lid van de maatschappij, volle agenda, vakantie hier, vakantie daar. Gewoon geen tijd om onzeker te worden. Maar liggen er dan ook geen angsten op de loer, die misschien onbewust werken? Bv angst voor de stilte, angst om gewoon te mogen zijn, niks te doen,

De mens heeft tweeërlei naturen in zich: een lichamelijke en een geestelijke, reden waarom men heeft gezegd: Wie zichzelf kent, kent alle schepselen. Wij kunnen in gelijke zin ook spreken van een uiterlijke en een innerlijke mens. Tot de uiterlijke mens behoort al datgene in ons dat weliswaar met de ziel verbonden is, doch vermengd is met het vlees en een levendige samenwerking kent met alle ledematen, met het oog en het oor, met de tong en met de hand en zo voort. Deze uiterlijke mens noemt men ook wel de aardse of de 'oude' mens. - De andere mens is de innerlijke, die men ook de 'nieuwe', hemelse of 'adellijke' mens noemt, of de 'innerlijke vriend'. Hier kan men aanhalen wat Hieronymus zegt: dat ieder van ons, aangezien hij een mens is, een goede geest bezit, een engel, en een boze geest, een duivel. De goede engel - of de God-vriend in ons, ons eeuwige zelf - raadt en drijft ons onophoudelijk tot het goede en goddelijke, tot wat hemels en eeuwig is

De natuur spreekt tot mij, in deze soms zo gruwelijke dans van leven, die toch ook zoveel schoonheid openbaart. Gedragen door de wind, het prille groene gras, een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid. Vogels zingen hun lied in vrijheid. En zo zijn we allemaal op weg naar vrijheid, bevrijding. We gaan de weg die we gaan, waar uiteindelijk de dood niet meer zal bestaan, de haat en kilte is vergaan, waar de ogen open zijn gegaan. Waar de zon eeuwig mag en zal schijnen, meer en meer verwarmen, waardoor de wolken meer en meer zullen verdwijnen. Waarin de Eeuwige Liefde vanuit het hart zal mogen spreken. En we gaan verder. We doen wat we doen., wat ons beweegt, volgend onze stroom. De beweging van vernietiging naar opstanding, van gevangenschap, naar bevrijding, tot de uiteindelijke Bevrijding, het vrijmaken van dat wat alles zal vrij maken. De Vrijheid van, vanuit, het hart. De Vrijheid van de Liefdekracht. Onaantastbaar, niet meer aan te tasten door de haat, het kille har