Kagib Weteninhethart

Ja waarom, waarom vraag je, je misschien soms wel eens af, waarom moet mij dit nu allemaal overkomen..... En toch, als ik daarnaar kijk, ook in mijn leven, en van alle levens waar ik van heb mogen 'proeven' even mee mogen maken, over gelezen heb, iets over gezien heb op tv, autobiografieën etc. is er geen blind toeval. Daarin wordt zichtbaar dat op een onvoorstelbare manier het leven zich precies vorm geeft in dat wat nodig is, wat deze persoon nodig heeft. Dat iets gezien wil worden en dat wordt dan getoond. En als het gezien is, kan het veranderen. Het is alsof alles al klaar ligt. Het hele toneel waarop zich alles af gaat spelen, zeker bij belangrijke thema's van het leven. Iedereen precies op de juiste plek, de hoofdpersonen, de figuranten, en zo wordt dan het spel uitgespeeld.  Het enige wat open is, al is dit ook heel vaak voorspelbaar, is jouw reactie, wat t in je raakt, wat het je doet, wat je ermee doet.  Dus wat doe je als de grond onder je voeten weggemaaid wordt...

Miskenning wat is dat? Jezelf mis-kennen, jezelf ont-kennen, eigen behoeften, verlangens, altijd de ander de ander, heel altruïstisch lijkt t.... Maar vaker, of bijna altijd, schijn bedriegt. Een periode gaat het goed. Iemand is heel gelukkig in deze rol. Iemand lijkt niets nodig te hebben, altijd klaar staan altijd helpen, altijd er zijn. Maar wat dan ontstaat is dat de omgeving zich hiernaar gaat voegen. Nee je wordt uiteindelijk niet meer beloond, het wordt als vanzelfsprekend geacht. Och dat doet zij wel, hij wel. Minder en minder zijn er bedankjes. Je zit vast in een rol van waaruit je benaderd en bekeken wordt. En dan gaat er iets schrijnen, want dan blijk je toch niet zo altruïstisch te zijn als je dacht. Je verlangt naar je complimentje naar een schouderklopje, wat goed dat je dat gedaan hebt, dank je wel. Je bent zo lief, ben zo blij dat jij er bent. Nee dit verdwijnt meer en meer, er ontstaat een soortement van onverschilligheid naar jou. Want je bent niet echt, het is schijn...