Kagib Weteninhethart

Verliezen om te winnen. Het lijkt een tegenstelling maar is meer een paradox. Hoemeer we verliezen, achter ons laten wat in het verleden was, hoemeer dat wat niet van de tijd is ons mag/kan vervullen, dragen, inspireren, leiden van binnenuit. Steeds weer jezelf doorzien. Doorzien de illusies, de aannames van waaruit je leeft, van waaruit je, je leven vormgeeft. Heel vaak bepaald en misvormd door andere. Door opvoeding, onze ouders, de maatschappij die t voortzet, de cultuur waar we in leven. Een heel pakket van waarden en normen, van dit is het en niet anders. Dit verleden zet je gevangen, bepaald je. Er is geen vrije dans, je zit vast aan ketens. Eventueel ketens van oordeel, verzet, tegenreactie, of ontkenning. Het Leven is dan nog niet in je wakker geworden. Je wordt geleefd door het verleden. Alles wat zich hierin opgebouwd heeft, en wat vaak zo'n kleine wereld is. Zo'n gefixeerde, vastgelegde wereld van leven en beleven. Het is een proces. Authentiek jezelf zijn, met alles

Er moet stilte zijn wil schepping kunnen losbarsten. Maar ja, das jammer, je kunt t niet doen. Die stilte komt na een proces van inzicht en begrip in jezelf. Als je bewustzijn, het Licht op dat wat is mag schijnen, en alles wat verward is, diffuus is, alle turbulentie, alle verwarring, alle beelden mogen verdwijnen. Als alles wat van het verleden is mag verdwijnen, alles wat oud is. Dan mag t leven, elk nieuw moment, als nieuw omarmt worden, ont-moet worden, ervaren, beleeft worden. Elke ont-moeting met een medemens alsof je hem/haar nog nooit ontmoet hebt. Steeds weer alles nieuw en sprankelend en bruisend. Steeds weer een proces van sterven en opstanding, elk volgend moment. Dan kan de Schepping losbarsten, en zich openbaren. De Eeuwige Schepping, de Eeuwig zich vernieuwende Schepping. Uiteindelijk blijft er een Stroom over, als alles verstild is. Alle beladenheid, alle voor en afkeur, alle eigenwilligheid verdwenen is. Dan blijft er een heldere richting waar de Stroom heen wil. En d