Kagib Weteninhethart

Ja, relaties. Wat zoeken we bij elkaar? Waarom verbinden we ons met elkaar, gaan we deze liefdesrelatie met elkaar aan? Eerst is er, wat ik noem de truc van de kosmos, we worden verliefd. Alles is zo mooi, en de ander is zo lief en vertederend. Het is het paradijs dat je met elkaar mag beleven. De ander is een engel, de ander is de grote held, de liefdesgodin. De ander is alles, en je loopt op wolken. En dan heb je gekozen, je verbonden met elkaar. Een huwelijk, samenwonen. En het paradijs zakt langzaamaan weg. Andere tekens worden zichtbaar. Andere stukken in de ander lichten op. Stukken die minder mooi zijn, minder aantrekkelijk, confronterend zijn. In verwachtingen teleurgesteld. Wakker worden uit een zoete droom. Een nieuwe fase is ingegaan. Het blijkt dat je eerder tegenpolen van elkaar bent, en de ander toont ineens zoveel dat helemaal niet zo leuk is. Waar je bang voor bent, met jezelf confronteert, je onzeker maakt. De ander blijkt niet de grote held, de engel...

Is uiteindelijk niet alles angst wat ons tegenhoudt om Vrij te zijn? Is uiteindelijk het ego niet hetzelfde als angst? En waar t ego verdwenen is komt de Liefde vrij? Waar zijn we bang voor? Waarom? Wat kan werkelijk van ons afgepakt worden? Ons lichaam? Onze waarde? Zolang er op wat voor manier dan ook afhankelijkheid is van iets van buiten zal er angst zijn. Afhankelijkheid van materie, van mensen, van geld, van bezittingen, van een bepaalde presentatie. Hoe mensen je zien, of ze je wel of niet zien wel of niet gezien wordt. Zolang zal er angst zijn. En zolang je bang bent om iets verkeerd te doen, iets verkeerd te zeggen, helemaal gefixeerd bent op wat andere mensen van jou zeggen. Zolang zal er angst zijn. Maar binnenin is iets wat totaal niet gevoelig is voor angst. Dat wat is, wat er altijd is. Wat niemand van je af kan pakken, niemand kleiner kan maken maar ook niet groter. Het is wat het is. Dat wat uiteindelijk werkelijk Liefde is. Dat wat werkelijk Vrijhei...

God kan niet geven als Hij niet iets vindt wat voor zijn gave ontvankelijk is. Met mijn nederigheid stel ik mij voor God open en maak ik Hem tot gever. Is God geven eigen, dan geef ik met mijn nederigheid wat Hem eigen is. Geen mens vermag iets mee te delen, of er moet een ontvanger zijn. Door het feit dat men iets ontvangt, maakt men de ander tot gever. Dit geldt eveneens mbt God en ons. Niemand kan een ontvanger van Gods gave zijn, zo hij niet nederig is. Wil God met zijn gave van zijn goedheid getuigen, dan heeft Hij mijn nederigheid nodig. Daaruit volgt dat ik aldus God zijn godheid schenk. Mijn nederigheid verhoogt Hem. En hoe meer ik mijzelf verneder, des te meer verhoog ik God. Maar ook: naarmate ik God meer verhoog, des te lieflijker en overvloediger stort Hij zijn gave in mij uit. Word ik kleiner, dan wordt God groter. Het is als met een voetstuk: het wordt lager naar gelang de persoon die erop staat hoger is. Ik heb derhalve de waarheid gesproken, toen ik zei dat ik God verh...

Het ligt voor de hand elke voortreffelijkheid die men aan een meester toekent op onmetelijke wijze aan God toe te kennen. Hoe machtiger nu een meester is, des te onmiddelijker en eenvoudiger komt zijn werk tot stand. De mens heeft voor zijn uitwendig werk heel wat middelen en voorbereiding nodig. Anders is het gesteld met zon en maan: hun macht en meesterschap uiten zich snel. Op hetzelfde moment dat zij hun glans doen stralen, is heel de wereld verlicht. Nog hoger staan de engelen, en daarom behoeven zij nog minder middelen en beelden. De hoogste seraphim heeft nog maar één enkel beeld in zich: allen die onder hem staan en wat zij als menigvuldig omvatten, omvat hij als eenheid. God echter heeft niets nodig: Hij werkt in de ziel zonder enig middel, zonder beeld of gelijkenis, maar met zijn eigen wezen. Geen schepsel is daartoe in staat. Hoe spreekt dan God tot ons zijn Woord? God de Vader schouwt volmaakt in Zichzelf, en door zijn afgrondelijke zelfkennis valt Hem de aleenheid met zij...

Het heeft uiteindelijk allemaal met elkaar verband. Omdat we vast willen houden aan van alles en nog wat, kunnen we nooit echt vriendjes worden met iedereen. Zullen we altijd afhankelijk blijven van bekrachtiging van beeldjes, van ideeën, van gedachten, instemming krijgen etc. etc. Je gaat in gevecht met andere die andere beeldjes hebben. Je moet je verdedigen, gaat aanvallen, tegen alle vormen, ideeën. Je legt de schuld bij t verleden, je ouders, je opvoeding. Zij hebben van alles gedaan en daarom is je leven nu zo ellendig. Maar zitten we niet allemaal in hetzelfde schuitje? Zaten je ouders ook niet verstrikt in allerlei beelden, zo moest het en niet anders. Dat waar ze aan moesten beantwoorden? En zo zitten we aan elkaar vast in de dans van liefde en haat om t maar heel algemeen te stellen. Ik hou van jou, want..... je bevestigd mijn beelden, mijn ideeën, mijn idealen, mijn emoties. Ik haat je want je ontkracht mijn beelden, je ziet me niet, je oordeelt over me.......

Temidden van de diepste stilte spreekt God tot ons zijn Woord. En wel in het reinste en edelste dat de ziel te bieden heeft, in haar wezen. Daar heerst de diepste stilte: schepsel noch beeld vindt er ooit toegang . Al haar werkzaamheden verricht de ziel dmv haar krachten: wat zij kent, kent zij door het verstand; wat zij bemint, bemint zij door de wil. En de gevolgen van haar werkzaamheden treden naar buiten door de zintuigen, zo bv het zien door de ogen. In het wezen van de ziel vindt echter geen handeling plaats. Weliswaar ontspringen de werkzaamheden uit de grond van de ziel, maar de grond zelf is het diepste zwijgen. Hier is slechts ruimte en rust voor Gods woord. Niemand of niets vermag aan de grond van de ziel te raken dan God alleen. Komen de zielekrachten met de schepselen in contact , dan vormen zij zich daarvan een beeld en gelijkenis, en nemen dit in zich op. Daardoor kennen zij de schepselen. Dieper kan het schepsel niet tot de ziel doordringen. En anderzijds is de ziel...

Maar diep binnenin is iets verborgen dat van een totaal andere orde is. En vanuit vrije keuze kan hier verbinding mee gemaakt worden door alles te doorzien, te ervaren dat het geluk, de vervulling van ons leven niet buiten onszelf ligt maar diep in onszelf. Iets wat wakker wil worden, zich zichtbaar wil maken, wil openbaren en groeien. Iets wat ons wil omzetten, transformeren van binnenuit. Als we dit ten diepste kunnen doorvoelen en ervaren en Weten met ons hele wezen dat het daarom draait dan zal daarna alles anders zijn. De omkering van buiten naar binnen. Het ankerpunt in jezelf leggen waardoor de rest eigenlijk bijzaak wordt. Dat is de vrije keuze, de ontkoppeling van het lot dat bepaald is, ons eindeloze verleden dat zich zal voltrekken zonder dat we het tegen kunnen houden zolang we hieraan geketend blijven. En vanuit vrijheid kunnen we dan een totaal andere weg op gaan. Vanuit een totaal nieuwe intentie en beleven, waardoor we met een glimlach het leven tegemoet...