Kagib Weteninhethart

Is dat niet de kern, dat alles vluchtig is? Maar het denken staat hier liever niet bij stil dus blijft het liefste vol van zoveel, beelden, ideeën. Wat schijnbaar belangrijk is om voor te leven, om voor te gaan, om te doen. Ja willen we niet het liefste doen, doen, doen, maar Zijn? Is daarom iets als yoga niet heel populair, want dan kun je doen, regels volgen, structuur, systeem. Of andere stromingen met plaatjes, etiketten, waar je aan kunt beantwoorden, aan kunt voldoen. Wat je kunt volgen, wat resultaten zal opleveren. Heerlijk voor t denken, houdt zich hier lekker mee bezig. Maar gewoon Zijn? In het niks? En toch ligt uiteindelijk de vervulling binnenin. Niet in wat je doet, in waar het denken vol van is, maar in wat je Bent. Je hoeft hier dan niets meer voor te doen, je bent Dat. Je bent vervult in Dat. Dan maakt het niet meer uit wat je doet. Al ben je aan het eten, loop je over straat, praat je met iemand, maakt contacten, verbindingen. Het is vervuld, je bent vervuld in jezelf...

De Liefde kan pas uit ons stromen als alles wat deze Liefde niet is, opgelost is in deze Liefde. Dus juist door totaal jezelf te zijn, met alles erop en eraan maar dan ook met volledige aandacht, intens bewust hiervan zijn, ernaar kijken. Het totaal voelen/proeven hoe alles tot je spreekt, wat het raakt, beroert. Zo kan alles wat geen Liefde is in de Liefde oplossen. Alles wat je eventueel helemaal niet wil zien van jezelf, niet wil ervaren, zonder schuldgevoel. Nu gebeurt het. En elk volgend nu weer. Echt Leven, en je niet laten leven, niet achter het leven aanhollen. Gewoon het leven totaal door je heen laten gaan. Het leven is uiteindelijk heel eenvoudig. We maken het zelf heel erg moeilijk. En we kunnen alles tot eenvoud brengen door heel bewust te leven. Liefde kun je niet doen. Liefde is een vrucht. Liefde kan meer en meer vrijkomen, nadat wij verdwenen zijn. Liefde wordt een vanzelfsprekendheid, als wij uitgepraat zijn. Er is dan geen bedoeling meer, geen houding, je Bent die je...