Kagib Weteninhethart

Ja, is dit niet gewoon Waarheid. Is niet het grote manco van deze tijd, van de westerse mens. Van juist de mens in de rijke landen dat we veel te vol zitten? Juist ook vaak de spirituele mens? Met zoveel programma's, technieken, kennis, ideeën, regels, normen, cultuurjasjes.... dat de Werkelijkheid hierachter verdwijnt. Echtheid? Onbevangenheid, eerlijke open vriendelijkheid, spontaniteit? Onze ego's zo groot dat er gewoon geen ruimte meer is voor de Christus, voor de Liefde, voor Zijn. Echte deemoed, wat uiteindelijk ook een aspect van de Liefde is zonder dat je deemoedig hoeft te zijn. Als een vanzelfsprekendheid, echte warme hartelijkheid zonder ondergrond van iets terug verlangen. Een genieten, gewoon dat je leeft zonder dat er ook maar iets aan vast zit, een beeld, een idee, een achtergrond. Gewoon genieten van dat wat is zonder houding zonder idee van ja hier mag ik van genieten want dat past binnen de cultuur maar nee gewoon genieten van dat je Bent, gewoon Zijn...

Zo belangrijk open te zijn,  open voor het leven, de ander. Meestal gaat daar wel veel rijping aan vooraf,  loutering. In eerste instantie willen we toch vooral vasthouden aan ons kleine wereldje, en wordt alles ingepast binnen dit wereldje? Het heeft dan ook nog niet zoveel schokken ondergaan, dus t blijft nog een beetje vrijblijvend.  Zo kunnen we ons wereldje, onze belevingswereld, onze denkwereld, hoe we in het leven staan, overeind houden. Totdat het leven werkelijk toeslaat, zekerheden die zo vast leken onderuit haalt. Dan wordt er een bres geslagen in je wereld. Uit wanhoop reik je uit, open je jezelf voor iets wat misschien groter is, dieper, rijker. Snak je naar antwoorden. Dan ben je rijp om dit binnen te laten, jezelf hierdoor te laten raken, eventueel veranderen. Je hierdoor werkelijk te laten inspireren. Maar als je nog vast zit in je kleine wereldje, dan is vaak elke aanslag daarop een gevaar. Er  komt  teleurstelling als bv waar we zo op...