Kagib Weteninhethart

Geloof je, beleef je, met je hele wezen, dat er een onaantastbaar Goddelijk Plan is? Dat het uiteindelijk mogelijk is om daarin mee te resoneren? Steeds in jezelf toetsen, voelen, vibreer ik nu echt mee, ben ik nu echt afgestemd op dat wat mij omvat of zet ik mezelf vast in mijn ikje, in wat ik wil, wat ik denk dat er is en moet gebeuren? Uiteindelijk draait het in het leven om, om tot meebewegen te komen. Vele levens zitten we op wat voor manier dan ook in het tegen-bewegen, eigenwilligheid, het zelf willen bepalen, het zelf willen doen, vol blijven van jezelf, je talenten je emoties wat dan ook, helemaal vol. Dan kan er geen afstemming zijn met het mee-bewegen, het meeresoneren. Maar het Plan voorziet daarin, wacht rustig af, blijft rustig stralen, Weet dat eens t moment komt....... Eens het moment komt dat er geluisterd gaat worden, vrijwillig, zonder voorbehoud naar dat wat is was en altijd zal Zijn. Hier gaat meestal heeeeeeeeeel veel aan vooraf. Bv al het centrale thema van ...

Das t mooie uiteindelijk is het de allergrootste Kracht waar alles voor moet wijken, en waar uiteindelijk alles in oplost, de Liefde. De Liefde die niet van deze wereld is. In eerste instantie lijkt die heel kwetsbaar maar uiteindelijk is Het onoverwinnelijk. Het is niet het Licht wat lijdt, wat strijd, wat een gevecht moet voeren. Nee het Licht is. Het Licht dat ingebroken is Ziet. Het Licht Weet. En heel eenvoudig dat Licht kent geen emotie, doorziet, begrijpt alles. Maar dit Licht is wel heel confronterend voor de duisternis, voor dat wat nog in het duister is. Voor alles wat van de dialectiek is. Daarin kan het Licht meer en meer gaan drukken. Zien kan heel erg confronteren, het Geweten dat spreekt, spreekt over alles, elk moment. Niet het geweten gevormd door de wereld, cultuur, religie, etc. maar het tijdloze Weten, Geweten. Dat vormt een brand, dat gaat in je branden, dat doet pijn. Maar daardoor kan t ook alle illusie wegbranden, op laten lossen. Het zal verdwijnen al...