Kagib Weteninhethart

De avond was helder en de sterren kwamen schitterend en duidelijk tevoorschijn; de bomen keerden zich in voor nacht en het ongeduldige gekwetter van de vogels was opgehouden. Het avondlicht lag op het water. In dat avondlicht, op die smalle weg, werd de intensiteit van de verrukking dieper, zonder dat er een oorzaak was. Het was begonnen bij het kijken naar een kleine springende spin, die met verbazingwekkende snelheid vliegen besprong en ze fel vasthield; het was begonnen bij het kijken naar het trillen van een enkel blad, terwijl de andere bladeren roerloos waren; het was begonnen bij het kijken naar de kleine, gestreepte eekhoorn, die tegen iets schold, terwijl zijn lange staart op en neer wipte. De verrukking had geen oorzaak. Deze ongewone, onverwachte verrukking nam toe in intensiteit. Het had geen oorzaak, geen doel, werd evenmin veroorzaakt door concentratie, die in feite het ontwaken van de totale energie blokkeert. Ze nam toe zonder dat daar iets voor werd ...

Het komt eropneer om steeds het leven, de ander als nieuw te ontvangen. Zo blijft er verandering en groei, mogelijkheden en kansen voor aanraking. Open en ontvankelijk zijn, je durven te laten raken. Als we helemaal vol zitten met onszelf, met van alles en nog wat, hoe kan er dan nog iets veranderen? Alles stuit, botst op dat wat we denken te weten over het leven, over de ander, wordt weer in een hokje gestopt wat je wel kent, dat t wel past. Vermijden heeft natuurlijk geen enkele zin, bv arrogantie vermijden. Gewoon zien wat is, en als je arrogant bent ben je arrogant. Maar wat is de grond hiervan, de oorzaak, van waaruit is die arrogantie ontstaan. Waar heeft het verbinding mee, waar is het uit opgestaan? Die vragen beantwoorden, durven in jezelf te voelen dit antwoord, dan kan er iets veranderen. Heb je de behoefte om jezelf meer te voelen in iets over iets, waarom dan? Als het je werkelijk gaat om vrij hiervan te komen, dan durf je ook toe te laten hoe t bewustzijn...

Stel jezelf de vraag: Als je gaat, wil je dan dat anderen je heengaan betreuren of je komst in een nieuw leven vieren? Het leven gaat door - eeuwig. We groeien en ontwikkelen ons door nieuwe ervaringen, we leren voortdurend, worden steeds sterker, completer. Betty J. Eady, Ja, zou fijn zijn als er een algemeen beleven zou komen dat het leven door gaat. Zou zoveel ruimte scheppen, perspectief. Ja, het hoeft natuurlijk niet zo te zijn zoals zij het hier schetst. We kunnen onszelf helemaal opsluiten in onszelf, ons helemaal inkapselen waar het ware Licht niet meer doorheen kan, en dan nemen we die illusie mee naar de andere kant. Ook dat is vrije wil. Die illusie neem je dan ook weer mee terug naar aarde totdat het Licht echt mag doorbreken. Daarom wil ik er nog een bezinning aan vastknopen. Wat laat je achter als je hier weg gaat? Welke indruk, welke gedachten gevoelens zullen mensen over je hebben, eventueel ook nog na de rouw. Wat heb je de wereld gegeven, mee gege...

Alle vrede is erin gelegen één te zijn en akkoord te gaan met datgene wat God in ons eigen innerlijk tot ons spreekt. Alles waaraan de mens uiterlijk mag hechten, kan hem ontnomen worden: zijn tempel en zijn heiligdom, zijn normen en waarden en alles wat hij heeft geleerd en geofferd. Het is echter onmogelijk de mens te beroven van zijn hart, dat in staat is de woorden van zijn schepper te verstaan. Eugen Drewermann Mooi, ja, heb hier echt weinig aan toe te voegen. Dit is waar het om gaat, om daar voeling mee te krijgen. Dat is onverwoestbaar. Als het in je opgestaan is, wakker geworden is in jou, opgebloeid is kan niemand het meer van je afnemen want dat is dan wat je Bent. Dat is geen denk-beeld dat wordt je ademen. lieve warme groet Kagib

Uiteindelijk wordt het leven een symfonie, een superklankenspel wat met alles om je heen resoneert. De basis is dan uiteindelijk binnenin gevonden. Daar begint de muziek, en iedereen die aan het stuk deel wil nemen is welkom. Samen fantastische harmonieën creeeren, klankcollages maken. Maar de afhankelijkheid verdwijnt dus alles wordt meer en meer een heel vrij stuk. Een vrij stuk muziek vol verrassingen en mogelijkheden. Tussendoor zijn er echt verbindingen die totaal meeresoneren. Geweldig om dan samen een stuk te spelen en misschien als kernstuk te gaan fungeren, het thema van het stuk uit te bouwen met allerlei zijlijnen. Maar het mag, het moet niet. Er is geen afhankelijkheid, want je hebt alles gevonden in jezelf wat je jezelf zou kunnen wensen. Het is vervuld in de Liefde en vanaf dat moment vindt er eigenlijk een ommekeer plaats. Je leven draait vanaf dan om geven, alles geven wat in je is, zonder afhankelijkheid, zonder iets terug te verlangen. Das natuurli...

Het leren van empathie is belangrijker dan het leren van de zijrivieren van de Rijn. Andries v. Dantzig Helemaal waar, dat zou het fundament moeten zijn van scholing, de innerlijke mens, vrijmaken van de innerlijke kwaliteiten en mogelijkheden. Dat hier zicht op komt, wie het kind werkelijk is, wat het blij maakt. Begrip kweken voor elkaar, ont-dekken van elkaar. Wie ben jij? Niet een eenheidsworst, niet allemaal hetzelfde. Ieder heeft weer iets anders te bieden, en het belangrijkste zijn die menselijke kwaliteiten, de ware menselijkheid, dat die ruimte krijgt. Dat straalt uit in alles. En op latere leeftijd als zichtbaar geworden is wat het kind wil gaan doen, dan kan hierin nog extra kennis worden aangedragen, daar dan bepaalde opleiding voor. Maar waarom zo vroeg? Laat het kind, kind zijn, in vrijheid ont-dekken vrijmaken wat het leven te bieden heeft. lieve warme groet Kagib

Er staat een palmboom helemaal alleen midden in een rijstveld; hij is niet jong meer; er staan maar een paar palmen. Hij is heel hoog en recht; hij heeft iets rechtschapens. Hij staat daar en hij staat alleen. Hij heeft nooit iets anders gekend en zal zo blijven tot hij doodgaat of gekapt wordt. In de bocht van de weg stuitte je plotseling op hem en je voelde je erdoor overrompeld hem temidden van de vruchtbare rijstvelden en het stromende water te zien staan; het water en de groene velden murmelden tegen elkaar, zoals ze dat van oudsher altijd gedaan hebben en dat zachte gemurmel bereikte de palm nooit; hij stond alleen, compleet en afzijdig en hij zou niets anders willen. Het water glinsterde in het avondlicht; van de weg af naar het westen stond de palmboom en daaraan voorbij lagen nieuwe rijstvelden. Om bij hem te komen moest je door een aantal lawaaiige, vuile, stoffige straten vol kinderen, geiten en vee; de bussen joegen wolken stof op, wat niemand scheen te de...