Kagib Weteninhethart

Schoonheid is. Schoonheid is in alles. Als de ogen open gegaan zijn, alle beelden en verbeeldingen verdwenen zijn. Dan is in alles schoonheid. Als je Ziet wat is. werkelijk Ziet wat is. Zonder een gedachte erover, dit is dit en dat is dat, maar gewoon zien, zonder invulling. Alles steeds weer nieuw zien. De ander steeds weer als nieuw. Alles wat je doet steeds weer als nieuw. Alles steeds weer fris, sprankelend. Gewoon de beweging volgen, zien de vormen, zien het spel van leven, hoe alles steeds weer in verandering is. Alles heeft schoonheid. Als de ogen gezuiverd zijn, vrijgemaakt zijn, van het verleden van invullingen, verbeeldingen. Als er Liefde is. Liefde voor alles en iedereen. Alles en iedereen elk moment weer als nieuw ont-moeten, als nieuw zien. Zodat we elkaar werkelijk zien en niet wat we denken te zien, denken te weten. Alles heeft schoonheid, zelfs dat wat schijnbaar zo lelijk is als wat. Als je ziet heeft zelfs dit zijn eigen schoonheid. Zo blijft er verwondering, zo blij...

Maar het hongeren der ziel is iets anders. Er is iets vreemds in en ogenschijnlijk veeleisends. Zoiets als: hoe haal je het eigenlijk in je hoofd om temidden van alle mogelijke voldaanheden, daarenboven nog naar iets anders uit te kijken dat je helemaal geen naam kunt geven, maar dat te maken heeft met zoiets essentieels dat je 'al het andere' ervoor schijnt te kunnen prijsgeven. Het heeft met geen enkele deugd, noch ondeugd te maken. Maar het is het ingeboren bezit van ieder mensenkind, een bezit dat zich waar wil maken en waardoor zijn zelf-zijn voor al het andere gewaarborgd is. Want wat is een mens zonder het zelf-zijn? Het enige dat het leven dat wonderbaarlijke accent geeft waarvan je zegt: dat is het wat ik heb gezocht, waardoor ik werkelijk tot mijn recht kom en niet iets behoef te zijn wat ik niet ben. Een vervulling van ogenblik tot ogenblik, een zaligheid en een heerlijkheid, een kracht en een schoonheid, een echtheid en een onvergankelijkheid, een 'ik heb u lief...

De natuur spreekt tot mij, in deze soms zo gruwelijke dans van leven, die toch ook zoveel schoonheid openbaart. Gedragen door de wind, het prille groene gras, een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid. Vogels zingen hun lied in vrijheid. En zo zijn we allemaal op weg naar vrijheid, bevrijding. We gaan de weg die we gaan, waar uiteindelijk de dood niet meer zal bestaan, de haat en kilte is vergaan, waar de ogen open zijn gegaan. Waar de zon eeuwig mag en zal schijnen, meer en meer verwarmen, waardoor de wolken meer en meer zullen verdwijnen. Waarin de Eeuwige Liefde vanuit het hart zal mogen spreken. En we gaan verder. We doen wat we doen., wat ons beweegt, volgend onze stroom. De beweging van vernietiging naar opstanding, van gevangenschap, naar bevrijding, tot de uiteindelijke Bevrijding, het vrijmaken van dat wat alles zal vrij maken. De Vrijheid van, vanuit, het hart. De Vrijheid van de Liefdekracht. Onaantastbaar, niet meer aan te tasten door de haat, het kille hart, verkilde hart, ...

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen van de verbinding met het hart, waatdoor me...

Zalig zijn de hongerigen, want de maag van hem die begeert, zal gevuld worden. En toch zal het niet meevallen tegen de honger te lachen. Want in dat lachen is de zaligheid. Natuurlijk moet je daar bij een arme kerel niet mee aankomen. Die zal zeggen dat je gemakkelijk een blijde kop kunt hebben op een gevulde maag. Maar de hongerkampen en de hongerdorpen en de hongerlanden dan! Het hongeren wordt er bijna een kunst zo goed als het sterven. Zodra er van honger sprake is krijgen vele mensen angst. En als ze angst krijgen, zijn ze niet ver af van kommer, ziekte, ellende en tenslotte de dood. Werkelijk, er ligt een lach en blijmoedigheid in het hongeren verborgen. Leer derven en u zult het ontdekken. Zo zijn er mensen die hun hele leven naar liefde hunkeren. Zij zijn er niet mee groot gebracht, zoals weer anderen in armoede en gebrek de wereld in gekomen zijn. Bij de laatsten ontstaat een onstilbare dorst naar welvaart en zij zitten op het vinkentouw om toch maar niet weer tot de armzaligh...