Kagib Weteninhethart

De regenperiode was bijna voorbij en de horizon was vol golvende witte en gouden wolken; zij zweefden omhoog naar de blauwgroene hemel. De bladeren van elke struik waren schoongewassen en schitterden in de vroege ochtendzon. Het was een verrukkelijke morgen, de aarde vierde feest, de lucht scheen vervuld van gelukzaligheid. In die kamer daar hoog boven zag je de blauwe zee, de rivier die erin uitmondde, de palmen en de mango's. Je hield je adem in voor de wonderen der aarde en de gigantische vormen van de wolken. De traditie is sterk. Sterker dan liefde. De traditie om voor voedsel te doden of zogenaamde vijanden te vermoorden is de ontkenning van menselijke tederheid en gevoelens; de traditie van lange werkdagen kweekt de wreedheid van routine; de traditie van het huwelijk verandert spoedig in slavernij; de traditie van arm en rijk schept tweespalt; elk beroep heft zijn eigen traditie, zijn eigen elite waardoor jaloezie en vijandschap ontstaan. De traditionele ceremonien en rit...

De eerste tempel is die van het geloof: van inzicht en zelfovergave. Dat is een proces. Het proces waarin je steeds meer tot dat inzicht gebracht wordt waardoor je door de poort kunt van de eerste tempel. Niet eerder dan dat, kun je het proces van de tweede tempel aangaan. Werkelijk tot het zuivere begrip komen, tot het Weten wat de bedoeling, wat het doel is. Pas dan kun je verder. Je kunt niet anders dan je overgeven aan dit proces, want je enige verlangen is inzicht, is begrijpen. De tweede tempel is die van de hoop: van heiliging en herschepping. Dan ga je in Verbinding met dat Weten, dat hierin je ankerpunt gekomen is, het proces van zuivering in, reinigen van het hart, bevrijden van je schaduw. Dit is natuurlijk ook weer een heel proces met allerlei stadia, waarin van alles op je pad komt. Maar t kernpunt blijft die heiliging, het alles heel maken heilig maken wat verdeeld was. De derde tempel is die van de Liefde: van vervulling En tuurlijk uiteindelijk draait t...

Het was een vervallen tempel met dakloze lange gangen, poorten, beelden zonder hoofd en verlaten binnenplaatsen. Het was een heiligdom geworden voor vogels en apen, papegaaien en duiven. Enkele van de onthoofde beelden waren nog steeds van een massieve schoonheid; ze hadden een stille waardigheid. De hele plek was verbazingwekkend schoon en je kon op de grond zitten om naar de apen en de kwetterende vogels te kijken. Eens, heel lang geleden, moet de tempel een bloeiend oord zijn geweest met duizenden tempelgangers, bloemenkransen, wierook en gebeden. De atmosfeer ervan hing er nog steeds, de hoop, angsten en devotie. Het heiligdom was al lang geleden in verval geraakt. Op dit moment vertrokken de apen omdat het heet werd, maar de papegaaien en duiven hadden nesten in gaten en spleten in de hoge muren. Religie is tot bijgeloof en beeldendienst geworden, geloof en ritueel. Het heeft de schoonheid van waarheid verloren, wierook heeft de plaats van de realiteit ingenomen. In plaats van d...

Er zong een vrouw hiernaast: ze had een prachtige stem en de enkelen die naar haar luisterden waren betoverd. De zon ging onder achter mangobomen en palmen, goudoverladen en groen. Ze zong een gewijd lied en de stem werd warmer en zachter. Luisteren is een kunst. Als je luistert naar westerse klassieke muziek of naar die vrouw, zittend op de grond, word je romantisch of er zijn herinneringen aan vroegere dingen, of gedachten die met hun associaties de stemming snel doen veranderen, of toekomstbeelden. Of je luistert zonder enige beweging van het denken. Je luistert dan vanuit totale rust, vanuit totale stilte. Luisteren naar iemands gedachten, naar een merel op een tak of naar wat er gezegd wordt, zonder respons van het denken, schept een totaal andere betekenis dan die welke de beweging van het denken teweeg brengt. Dit is de kunst van het luiseren, luisteren met volledige aandacht; er is geen centrum dat luistert. De rivier werd donker en de sterren weerkaatsten op het water bij ...

Na een lange kindertijd werd ik als het ware wakker in deze wereld. Een om me heen kijken, en ervaren, jeetje wat n wereld, al die pijn, ellende, oorlogen. Een dieper binnenin voelen er is iets anders, maar hier zie ik t niet, en ik Weet zelf ook nog niet wat dan dat andere is. Ik omschreef t toen wel al met liefde, maar dat had zeker nog geen verbinding met wat ik nu Liefde noem. Daarvoor moest ik nog n hele weg gaan, door allerlei stadia. Die stadia heb ik al vaker beschreven. Je kunt t natuurlijk niet forceren. Na mijn pubertijd ging ik echt nog niet t spirituele pad op, had ik t antwoord op mijn vragen. Het was lang nog een vechten tegen, tegen van alles en nog wat. De wereld op mijn schouders, en de wereld was slecht. Ik wist t antwoord wel, n betere wereld, geen onrecht meer, geen oorlog meer, geen wapens meer. Maar ik wist t antwoord dus helemaal niet. Het antwoord lag in mezelf, maar daar zocht ik t in eerste instantie niet. Omdat ik t daar niet zocht ging ik hieraan bi...

In het laantje dat langs het huis loopt, beschut en stil, snikte een klein meisje hartbrekend. Ze moet vijf of zes zijn geweest, ze was klein voor haar leeftijd. Ze zat op de grond, tranen stroomden over haar wangen. Hij ging naast haar zitten en vroeg wat er aan de hand was, maar ze kon niet praten. Het snikken ontnam haar alle adem. Ze was misschien van streek geraakt, haar lievelingsspeelgoed was stuk gegaan, misschien was iets dat ze wilde met barse woorden geweigerd. De moeder kwam naar buiten, schudde het kind door elkaar en droeg het naar binnen. Een paar dagen later, wandelend door hetzelfde laantje, kwam het kleine kind haar huis uit, een en al lach, en wandelde een stukje met hem mee. Waarschijnlijk had haar moeder toestemming gegeven met de vreemdeling mee te gaan. Hij wandelde vaak door die beschaduwde laan en dan kwamen het meisje, haar broer en zusje naar buiten om hem te begroeten. Zullen zij hun pijn en verdriet ooit vergeten of zullen zij geleidelijk vluchtwegen en ...

Terugkomend van het vliegveld over een schaduwrijke weg met rode en groene papegaaien krijsend in de bomen, zag men op de weg iets dat leek op een groot pak. Toen de auto dichterbij kwam bleek het pak een man te zijn, die bijna naakt op de weg lag. De auto stopte en wij stapten uit. Zijn lichaam was groot en zijn hoofd erg klein; hij staarde door de bladeren naar de verbazingwekkend blauwe hemel. We keken omhoog om te zien waar hij naar staarde en de hemel boven de weg was werkelijk blauw en de bladeren waren werkelijk groen. Hij was misvormd en men beweerde dat hij een van de dorpsgekken was. Hij bewoog zich nooit en de auto moest voorzichtig om hem heen gereden worden. De kamelen met hun bepakking en de schreeuwende kinderen passeerden hem zonder de minste aandacht aan hem te schenken. Een hond kwam langs, maakte een grote boog. De droge velden, de dorpelingen, de bomen, de gele bloemen werden in beslag genomen door hun eigen bestaan. Wat is normaal en wat is abnormaal? Wie is norm...