Kagib Weteninhethart

We kunnen alleen ontvangen wat in ons is? Wat we kunnen bevatten, waar ruimte voor gemaakt is? Als bepaalde lagen nooit aangeraakt zijn of al heel vroeg deuren dichtgeslagen zijn dan weet je vaak ook niet beter. Als veel niet ontvangen is wie je bent wat in je is, wat je wezen is. Dat het niet op aarde kon komen. Daarnaast zit er natuurlijk gewoon veel verschil in zielen die hier op aarde komen. Bij de geboorte wordt al een erfenis meegenomen een achtergrond een pakketje dat is geen schone lei. Veel dat nog beleefd wil worden gevoeld wil worden vaak voordat de lagen aangeboord kunnen worden van het vrijmaken van werkelijke Liefde. Maar is het dan ook niet vaker zo dat zielen die wel al die lagen kunnen beleven maar dat dit niet ontvangen wordt niet gezien wordt niet gevoeld wordt niet opgevangen wordt dat zo die ziel dat al heel snel afsluit? Dat het een innerlijke schat is die blijft maar dat er te weinig veiligheid was om die schat de wereld in te laten stralen met de wereld te...

Duister is de nacht. Zoveel dat verwart, benard. Het Licht schiet door je heen, maar het kan niet raken, want je wil niet ontwaken. Verblind door zoveel beelden, verbeeldingen. Zoekend en tastend grijp je jezelf vast, aan alles wat houvast kan bieden, al is het maar even, totdat het leven je weer verrast, en je schijnbare veiligheid weer uit handen moet geven. Je overgeven aan de onzekerheid, bevangen door een eindeloze innerlijke strijd. Geen rust, vechten, zuchten. Vluchten. Het Licht schijnt zo kalm. Is zo stil en warm. Maar het wordt niet gezien, tussendoor een glimp misschien, totdat weer eindeloze schijnlichten oplichten, je oplichten, je eindeloze daden laten verrichten. Helemaal vol, vol van lichten, waardoor het Licht nooit over de Waarheid kan inlichten, steeds weer voor nieuwe prikkels, verleidingen, afleidingen zwichten. Zo laat je jezelf door het leven leven, en zal het Leven je nooit de ware voeding kunnen geven. Je hongert naar m...

Aan de lieve demonen die mij bewonen. Ik zie jullie wel en ik doorzie jullie tijdelijk schimmenspel. Een vluchtige voorstelling van de waan, dat even verstoord de Eeuwige stroom van mijn bestaan. Jullie blijven het proberen, zoekend naar kwetsbare plekken, waartegen ik me niet kan verweren. Keer op keer een nieuwe wereld laten verschijnen. Maar weet, vroeg of laat zullen jullie verdwijnen. Een zucht in de wind. Een spel van een kind. Eens is jullie spel uitgespeeld. Trek die trukendoos maar open. maar nooit, nooit zal ik mijn ziel verkopen. En nooit voor de waarheid weglopen. Uiteindelijk zijn jullie slechts hersenschimmen. Een oplichten van een schijnlicht, en vroeg of laat zal dit weer dimmen, Omdat het ware Licht meer en meer oplicht. Ja, alles grijpen jullie aan, om me weer gevangen te zetten in een tijdelijke waan. Maar weet dat ik meer en meer doorzie de grond van jullie bestaan. Jullie zijn lucht. Jullie zijn leeg. Het gekrioel het gebeweeg. Snakkend naar h...

Hoe gaan we om met innerlijke pijn, verdriet, kwetsbaar zijn, een open  kwetsbaar hart, echt de pijn toelaten in onszelf. Dat gebeurt eigenlijk minimaal in de maatschappij. Ok er mag emotie zijn in verband met wat de ander gedaan heeft dat de wereld slecht is of je vriend of de familie etc. maar het toelaten van algemeen innerlijke pijn, geen weg meer weten, intense confrontatie met jezelf dat gebeurt minimaal. En omdat we hier geen ruimte aan geven, dit er niet mag zijn, kunnen we er ook niet werkelijk zijn met een open eerlijk hart bij de medemens die in die situatie terecht komt. Zolang het ons niet overkomt kunnen we er makkelijk over praten er over-heen praten met sussende woorden, of komt wel goed, en kop op, nu terug naar de orde van de dag. Maar we laten die ander zijn/haar pijn niet echt toe omdat we nog nooit onze eigen echte pure innerlijke pijn toegelaten hebben. Daarom hebben we alles verplaatst naar de hulpverlening, zij lossen het wel op, ga maar in therapie. De ...

Gewoon zittend in een stoel. Gewoon Zijn. Zonder reden, zonder doel. De wereld draag haar glans, glijdt voorbij aan mij. Van binnen ben ik Vrij. En toch verbonden. De wereld kijkt naar mij, met een glimlach. In mij is er een stil ontzag, voor dat wat ik mocht/mag ervaren. Voor steeds weer nieuwe dimensies die ik mag ontwaren. En ik glimlach. In de leegte, is de stilte van mijn hart, maar zo gevuld, vervuld door de volheid van de Liefde. Een einde aan alle smart. En zo zit ik. Ben ik die ik ben, en volg het teken, de tekens binnenin. Dit slechts volgen, mijn enige zin. Een volgend moment zal ik weer opstaan. Weer deelnemen aan het spel. De wereld weer in gaan. Er zijn voor ieder, zonder dwang of bevel. Uitstromend, gevend mijn hart. Alles dat in me is. Geen schijn of vernis. Dat wat puur mezelf is. Ik zal opstaan, en een volgend wonder tegemoet gaan, in verwondering. Zoveel dat opwekt. Steeds weer een nieuwe wereld die wordt ont-dekt. Nieuwe mog...

Rusteloos en wreed lag daar de zee, ver voorbij de palmen; nooit was ze kalm, altijd omstuimig door golven en sterke stromingen. In de stilte van de nacht hoorde je haar gebulder ver het land in, als een diep stemgeluid dat waarschuwing en dreiging inhield. Maar hier onder de palmen waren de schaduwen diep, hier heerste stilte. Het was volle maan en het leek bijna daglicht, maar dan zonder de hitte en het verblindende daarvan en het licht op de wuivende palmen was mild en liefelijk. De schoonheid bestond niet alleen uit het maanlicht op de palmen, maar ook uit de schaduwen, uit de ronde stammen, de glinsterende stroming van het water, de vruchtbare aarde. De aarde, de hemel, de voorbijganger, de kwakende kikkers en het verre fluiten van een trein - het was alles een enkel levend en door de geest niet te meten geheel. De geest is een verbazingwekkend instrument; geen enkele door de mens gemaakte machine is zo complex en zo vernuftig, of met zo oneindig veel mogelijkheden uitgerust...