Kagib Weteninhethart

Je komt uiteindelijk tot paradoxen in het leven, in de ontvouwing. Je kunt het beeld van de diamant gebruiken. De kern van een diamant zijn ligt in het onkwetsbaar zijn. Als jij er nog bent kun je gekwetst worden. Als je nog aan iets moet vasthouden, iets hoog te houden hebt, iets te verdedigen hebt. Dan ben je verkrampt, angstig, meestal onbewust, je moet groot zijn, sterk. Daarin schijnbaar onkwetsbaar zijn. Maar om een diamant te kunnen worden is juist de voorwaarde, kwetsbaar zijn, open zijn, eerlijk, het leven toelaten, de ander toelaten. Alles toelaten wat maar is. Wat maar door je heen gaat, welke emoties dan ook. Alles door je heen laten stromen, er niks tussenin zetten, geen verweer. Zo kan Het tot je spreken. De onkwetsbaarheid komt door kwetsbaar te kunnen zijn. Door totaal open te zijn totdat alles doorzien is. Totdat een alomvattend begrip ontstaan is, alles opgenomen is in het Bewustzijn. Wat kan je nog raken als je jezelf kent? Als je Weet de diepste intentie van je hand

We weten zoveel. Maar wat Weten we werkelijk? Als we een product zijn van deze maatschappij. Van daaruit lijkt dit leven vanzelfsprekend te zijn. Dit is toch waar t om draait, dit is toch waar het om gaat? Hoe we nu leven. Hoe nu het leven wordt vormgegeven. Met zijn allen weerspiegelen we een visie van leven. Wat ons met de paplepel is ingegoten. Vanaf de geboorte, een visie, een cultuur, een geloof. Hier is de opvoeding op gebaseerd. De school neemt het over en de opvoeding is weer een product van de cultuur, onze maatschappij. Als er verder geen te grote kinken in de kabel komen, blijven we braaf doen wat de maatschappij wil. Soms een beetje tegenstribbelen, beetje mopperen maar voor de rest braaf meedoen. We zijn geprogrammeerd. Er is een soort geweten in ons geïnstalleerd. En door dit geweten is juist het tijdloze Geweten gesmoord. Gesmoord door het weten van de tijd. De samenleving sust ons in slaap, en de meeste blijven rustig slapen, door alle tijden heen. Ze blijven een braaf