Kagib Weteninhethart

  Ja, dat is altijd als ik naar kinderen kijk en dan naar de volwassene, die grote mens die denkt dat hij/zij volwassen is geworden. Zoveel potentie aan leven, beleven, puurheid, verloren. Onbevangenheid, echt zien wat is. Ja, die speelsheid, alles als een wonder, we verliezen het allemaal. Omdat we op moeten groeien. Maar waar groeien we dan naar toe? Moeten we dan allemaal hetzelfde worden? Wat werkelijk op zou kunnen bloeien van binnenuit blijft onaangesproken. Het wordt niet aangeboort want het wordt zinloos gezien binnen alle culturen en geloven. Ja, hoe kan er iets anders in je opstaan als je vanaf de geboorte gebombardeerd wordt met zo is het zo moet dit, dit moet je leren, dat is goed en dat is slecht. Alle waarden en normen. En dit is niet alleen van dit leven het is van vele levens. Want door alle tijden heen zijn er steeds alleen maar enkeltjes geweest waar de ware opbloei was van binnenuit. Door alle tijden heen zijn deze enkeltjes vermorzeld, ontkent, belachelijk gemaakt.

Er is hier vaker veel verwarring over, hoe kun je nou informatie opnemen zonder de mind. Juist als je alles op kunt nemen toe kunt laten kun je t meest zuiver waarnemen wat is. De gedachte gaat daar tussenin zitten in wat het denkt te zijn. Maar t Bewustzijn kan ook informatie indrinken dan wordt niet alles leeg, dan kun je echt nog wel naar iemand luisteren zonder de mind. Dan kun je juist naar iemand luisteren puur wat is, als de mind er niet tussenin schiet. Dan kun je juist puur opnemen je omgeving, alles dat is, tot in het meest subtiele. Daar is geen enkele gedachte voor nodig. Dan kun je juist in de schoenen van de ander gaan staan, want je gaat er niet tussenin staan, je staat er niet tussenin met wat jij denkt dat is, dat nodig is. Geen denk-beelden erover. En juist dan kun je heel zuiver intunen op iemands in iemands levensverhaal. In het nu is de Eeuwigheid. In het nu kan voeling zijn met wat alles draagt omvat binnen de tijd verleden en toekomst. Het nu Weet wat is. En dan