Kagib Weteninhethart

Ergens in de vallei waren de zwakke lichten van een dorpje zichtbaar; het was donker en het pad was steenachtig en oneffen. De golvende lijnen van de heuvels tegen de sterrenhemel waren gehuld in diepe duisternis en ergens in de buurt huilde een prairiewolf. Alleen zijn in deze eenzaamheid was het horen van de stem van intense stilte en haar grote schoonheid. Het was nu behoorlijk donker en de wereld in die vallei verzonk in diepe stilte. De nachtelijke lucht had speciale geuren, een mengeling van alle struiken die groeien op de droge heuvels, de sterke geur van struiken die vertrouwd zijn met de hete zon. Het had vele maanden niet geregend; er zou lange tijd geen regen vallen en het pad was droog, stoffig en oneffen. De grote stilte met zijn oneindige ruimte omsloot de nacht en elke beweging van het denken hield op. De geest zelf was die onmetelijke ruimte en binnen deze diepe stilte was er niets dat door denken was gecreeerd. Volslagen niets zijn is onmetelijk zijn.

Aan de ene kant kan in de diepste duisternis zo weer t Licht verschijnen, dat uiteindelijk nooit verdwenen was. Maar ook een andere kant kan zomaar ineens gebeuren. Je bent in de bloei van je leven, wauw te gek alles, genieten, goeie baan, fijn huwelijk/relatie, gezond, en dan bam stort alles in. Ernstige ziekte geconstateerd, huwelijk op de klippen, ontslagen noem maar op. Plotsklaps is t licht verdwenen en toch is t Licht er dan nog steeds. En juist dan liggen er geweldige mogelijkheden tot verruiming, tot verdieping, tot inzicht, tot begrip. Dit zijn juist de belangrijkste perioden van t leven, de uitdagingen die hierin liggen. Niet in t lekker doorhobbelen, ditjes en datjes, dag in dag uit gewoonterituelen, wel gezellig, en ja straks vakantie. Das misschien wel lekker gedurende dat korte bestaan hier op aarde, maar in t kader van de Eeuwigheid in het kader van waarom je hier bent, heb je r niks aan. Dus juist als de boel instort, je niet meer door kunt hobbelen, all

Elk probleem heeft een geschenk voor jou in zijn handen. Richard Bach Kan ook een geweldige eye-opener zijn. Vaak gaan we met een probleem om, dat we er zo snel mogelijk weer vanaf willen. Dat we ons gaan verzetten, strijden, vechten. Dat we er ons rot onder voelen, boos worden of verdrietig, onzeker. De oplossing moet zo snel mogelijk komen, dan is alles weer goed. Maar als je het eens zo kan zien, dat in elk probleem een geschenk verborgen ligt. Diep in jezelf komen, niks forceren, gewoon aanwezig zijn in dat wat is, wat dan nu het probleem is. Tuurlijk, er wil een oplossing komen. Er wil eventueel een inzicht vrijkomen. Maar hierin kun je niks forceren. Eerst ruimte geven aan wat is, zonder verzet. Je hebt alleen maar dit nu en elk nu kan een moment zijn waardoor meer en meer het geschenk in het probleem vrij kan komen. Dat hierin stappen gezet willen worden. Een afstemming voelen, in jezelf, wat jou hierin in alles wil/kan helpen. Dit kan je ook helpen in mensen di

Zelfvertrouwen en Godsvertrouwen liggen heel dicht bij elkaar. auteur onbekend Helemaal waar. Het ware vertrouwen kun je alleen in het Goddelijke vinden. Daar voeling mee krijgen, voelen hoe onvoorstelbaar wijs, waarlijk Liefdevol het Goddelijke Plan is. Dat het Goddelijke echt Weet wat goed is voor jou en alles en iedereen omdat het Goddelijke buiten de tijd overzicht heeft op de tijd, door alle tijden heen. Wat is er dan zekerder om je daar aan over te geven? En van God moet niks, het Goddelijke straalt slechts, heeft een oneindig geduld met jou, geen enkel oordeel over jou. lieve zonnetjesgroet Kagib

Zien we elkaar, of het verleden? Zetten we elkaar vast in dat verleden in dat wat we in dat verleden opgebouwd hebben? Een eindeloos beeldenspel dat we met elkaar spelen. En wie wil er Zien? Werkelijk Zien? Zichzelf doorzien, ontmaskeren. Zich vrijmaken van al die beelden? Als dit het enige verlangen is, om vrij te komen van dat verleden, is het allerbelangrijkste dat je totaal aanwezig bent in het nu, vol aandacht. Dan kan t Bewustzijn spreken over dat moment, in dat moment over dat wat is. Nietsontziend maar heel rechtvaardig. Dwars door je heen kijkend. Geen schijn maar het zien van de pure waarheid van dat wat je nu bent en doet. De achtergrond van waaruit je doet en bent en leeft. Alles wordt dan in het volle Licht gezet of iemand anders triggert de waarheid, jouw innerlijke waarheid en het Licht zal spreken, je inlichten. Ja kan pijn doen, kan confronteren, maar uiteindelijk is t zo bevrijdend, als je jezelf meer en meer van al die beelden bevrijdt ontstaan in

Gods enige echte stem is de stilte. Melville Ja, dit zegt in één heel kort zinnetje, heel veel. Het Goddelijke 'spreekt' spreekt zich uit vanuit de Stilte. Want de ware Stilte is niet leeg van betekenis. Dus die Stilte heeft op zich niks te maken met stilte om je heen. Kan wel helpen. Je kunt innerlijke stilte ook niet forceren. Gods Stilte is heel natuurlijk, daar hoef je dan niets meer voor te doen, en niets kan je daar meer uithalen. Wat er aan vooraf gaat is dus om zicht te krijgen waar je daar wel uit gehaald kan worden, uit die stilte. Wat allemaal in jou getriggerd wordt waardoor die stilte verdwijnt. Als er niets meer te triggeren valt, blijft de ware Stilte de Goddelijke Stilte over, levend, vibrerend van Leven, beleven. Kagib

In een kleine boot op de rustige, langzaam stromende rivier was de hele horizon van noord naar zuid en van oost naar west zichtbaar; ze werd door geen enkele boom of huis gebroken; er was geen wolk in de lucht. De oevers waren vlak, strekten zich aan beide kanten tot ver in het land uit en hielden de brede rivier in het gareel. Er waren andere vissersbootjes, de vissers stonden aan de kant waar zij hun netten hadden uitgeworpen bij elkaar; deze mensen hadden een ontzaglijk geduld. Hemel en aarde raakten elkaar en er was oneindige ruimte. In de onmetelijke ruimte leefden de aarde en alle dingen, zelfs die kleine boot die door de stroom werd voortbewogen. Voorbij de bocht van de rivier strekte de horizon zich uit tot zover het oog reikte, onmetelijk, oneindig. De ruimte werd grenzeloos. Deze ruimte is noodzakelijk voor schoonheid en compassie. Alles heeft ruimte nodig, de levende en de dode, het rotsblok op de heuvel en de vogel op zijn vlucht. Waar geen ruimte is, is doo