Kagib Weteninhethart

Er is wel eens gezegd dat alle angst die de mens kent, culmineert in de dood. Dat dit zelfs de reden is dat hij weigert de innerlijke weg te bewandelen, omdat hij dan voortdurend geconfronteerd wordt met de illusies van zijn aards bestaan, met de onzekerheden van zijn brein en met een voortdurend afscheid nemen van zijn voorstellingen en de vele gestalten die hij beminde en dat dit een verbrijzeling van zijn leven zou betekenen. Maar niets van dit alles is waar. Alles is afhankelijk van wat de mens wil en bijgevolg van wat hij gelooft. Men huldigt in de geneeskunde het ideaal dat de dood in die zin overwonnen wordt dat er eens een middel ontdekt zal worden dat hem in staat zal stellen te leven zolang als hij wil. Dat hij de gang van het natuurlijk gebeuren kan veranderen, zoals nu de gemiddelde leeftijd van de mens vergeleken met honderd jaar terug met meer dan de helft is vergroot. Maar dan zijn we toch helemaal op de verkeerde weg. Dit bewijst alleen maar dat de hang en de zucht naar

Meer dan ooit wordt tegenwoordig de situatie in de wereld gekenmerkt door de gevolgen van 'val'. De eenheid van de mens is zoek geraakt. Uiteengevallen in man, vrouw en slang. Steeds echter tracht men tot eenheid te komen door wetenschappelijke onderrichting, door nieuwe uitvindingen, door de mens te doen verstarren tot een samenstel van subtiele en grove radertjes, door een robot van hem te maken en de bezielende waarheid die drager van het goddelijk leven is te vervangen door een computer of een televisieapparaat. Want tussen man, vrouw en slang heerst de dood en zolang de mens de boodschap daarvan niet begrijpt is hij overgeleverd aan het krachtveld van die begoochelende en uiterst subtiel bedrieglijke werkingen, die erop uit zijn hem steeds weer te verstrikken en de weg te doen kiezen van de verdere ontwikkeling. Als men de weg kiest die de vruchten van de boom der kennis bieden, loopt men het grootste gevaar zijn ziel te verliezen, waardoor de toegang tot de boom des leven

Jezus zeide: Adam is ontstaan uit een grote kracht en een grote rijkdom en toch is hij uwer niet waardig geworden. Want ware hij waardig geweest, hij zou de dood niet gesmaakt hebben. Adam betekent mens. Ontstaan uit het Rijk Gods, geboren uit eeuwigheid, gekenmerkt door eeuwigheid en onsterfelijkheid, is hij voortgekomen uit een grote kracht en een grote rijkdom. Deze mens levende in eenheid, in de lichtwereld van de Al-ene, was het gegeven een schone wereld te scheppen waarin de dood niet heerste en dus niet bekend was. Afdalende uit zijn hoge staat in de nacht van de chaos om deze chaos tot een lichtwereld, een wereld in eenheid te doen verkeren, werd hij besmet door chaosmacht. Dit was mogelijk omdat hij zich daarmede moest bekleden wilde hij erin werkzaam zijn. Maar dan aanschouwde hij de weerspiegeling der kracht Gods in de chaos en deze weerspiegelingen omhulden hem met afgescheidenheid tov zijn oorsprong. Dit werd zijn val. Want uit de afgescheidenheid werd de hoogmoed geboren,

Het is het verleden wat ons parten speelt. Waardoor we niet gewoon vrij en blij het leven kunnen omarmen. Het verleden bepaalt ons leven bijna altijd onbewust. We denken dat we dat verleden zijn, leven van daaruit ons leven, geven het vorm. We weten niet beter. Het kleurt ons leven in, bepaald ons leven en zet ons heel vaak gevangen in zoveel. Maakt ons bevangen door zoveel. Het gaat om doorlaatbaar worden. Het hart zuiveren, het water zuiveren. Helder en klaar maken zodat we weer werkelijk helder en klaar kunnen Zien. Kunnen zien wat is, wat werkelijk nu is. Niet ingevuld, bepaald, een beeld van gemaakt, gekleurd, door dat verleden. Durven onder ogen zien wat nu is, wat nu in je leeft. Dit door je heen laten gaan, zo kan het pas verdwijnen. Niet verbloemen, niet onderdrukken, maar toelaten wat in je verleden ontstaan is. Pas zo kun je jezelf ervan bevrijden, kun je het verleden ontmaskeren en gaan leven vanuit het Eeuwige Nu. Dat wat niet van de tijd is. Dat is t gevaar van oefeningen