Kagib Weteninhethart

De palmbomen overheersten de wijde, groene aarde; ze hadden alle vormen en afmetingen, ze waren onafhankelijk en onbezorgd, geteisterd door de wind en verbrand door de zon. De rijstvelden rijpten goudgeel en er waren vrij grote, witte vogels in; ze vlogen nu, met hun lange poten naar achteren gestrekt, de zonsondergang tegemoet, terwijl hun vleugels traag in de lucht bewogen. Ossenkarren die brandhout naar de stad brachten, trokken in een lange rij krakend voorbij; de voermannen liepen en de last was zwaar. Het was niet de aanblik van die alledaagse dingen die de avond zo verrukkelijk maakte; samen maakten ze deel uit van de wegstervende avond: de lawaaiige bussen, de stille fietsers, het kwaken van de kikkers en de geuren van de avond. Er was een diepe, zich verwijdende intensiteit, een naderende klaarte van het andere met zijn ondoordringbare kracht en zuiverheid. Wat mooi was werd nu tot stralende luister; alles werd ervan doordrongen; er was extase en vrolijkheid...

Het ego is ons overlevingsmechanisme, alles wat ontstaan, opgebouwd is, door ervaringen uit het verleden. Dus als we zo eens naar het leven zouden kijken..... Alles wat ons triggert, alles wat emoties wakker maakt, dingen beladen, geladen maakt, is geen werkelijkheid. Het is de werkelijkheid die wij hebben gemaakt. Zo heeft iedereen allerlei triggers waardoor we opspringen, de vlam in de pan schiet, opwinding ontstaat. Maar de Werkelijkheid zit daaronder. Als we het daarbij laten, zo ben ik nu eenmaal, laat me nu maar, dan zal er ook nooit iets veranderen. De uitdaging ligt erin om juist wel, overal waar beladenheid, geladenheid is, daar waar door interactie emoties wakker worden, om jezelf af te vragen, wat wil mij dit zeggen? Niet ze onderdrukken, maar ze gewoon voelen en dan doorvoelen wat de grond van die emotie is. Welk teken, welke aanduiding hierin gegeven wordt. Waarom wordt je boos, verdrietig, bang. Waarom is alles ineens geladen, beladen? Dat is leven, dat ...

In een democratie is het noodzakelijk om grenzen te stellen en maatregelen te nemen wanneer die grenzen overschreden worden, maar veroordelen moet je niemand. Op het moment dat je veroordeelt, geef je het begrijpen op. Xerxes geselde de zee omdat die stormde. Tegenwoordig bestuderen we een stormende zee, gaan we op zoek naar de oorzaken. ANDRIES V. DANTZIG Helemaal waar, bij het oordeel heb je iets vastgezet, hoef je er niet meer naar te kijken, in jezelf te kijken wat jouw deel, aandeel hierin is. Het gaat inderdaad om tot begrip te komen over wat is. En ik weet zeker als dit begrip waarlijk vrijkomt, inzicht in wat is, verdwijnt het oordeel vanzelf. Niets gebeurt zomaar, niemand handelt zomaar zoals hij/zij handelt. Omstandigheden ontstaan niet zomaar. Alles heeft een achtergrond, alles heeft ervaringen achter de rug waardoor iets zichtbaar wordt. Dit wil niet zeggen, dat daden niet veroordeeld mogen worden. Daarin mag je krachtig en duidelijk zijn, dit kan niet, ...

Omstandigheden maken de mens niet; ze onthullen hem. J. Bommerez & K. van Zijntveld Dat kan een eye-opener zijn. De wereld om jou heen, is niet zomaar de wereld om jou heen. Vaak staren we ons hier blind op, van, dit is de wereld. Heel vaak een verzet tegen die wereld, tegen wat is. Of een strijd om te behouden wat is. Maar in wat is, ligt, is, iets opgesloten. Vaker toont het iets wat in jezelf is opgesloten. Wat je niet wil zien, wat je niet wil voelen. En dan is er die omstandigheid om jou heen. En die wil jou iets laten zien, over jou. Het maakt iets zichtbaar, een spiegel waarin je kan kijken. Die omstandigheid maakt iets wakker in jou, wekt iets op. Wat is dit, wat die omstandigheid in jou wakker maakt? Bepaalde emotie, boosheid, verdriet, jaloezie, afgunst, verlangen? Kan zoveel zijn. Maar als we het daarbij laten dan blijven we blind. Dan blijven we doen wat we altijd gedaan hebben. Vaker worden dan omstandigheden intenser, heviger. Probeer eens te voelen...

Het gaat niet om fixeren en er iets van maken, een invulling aan geven wat je bent, wat je doet. Het gaat om zien, gewoon zien/voelen wat is. Wat het ook is, wat er ook in je omgaat. Dan kun je dit heel zwaar maken, helemaal vol hiervan zijn, maar je kan ook het licht toelaten. Dat je dit niet helemaal bent, dat er meer is. Dat onder de duisternis en verwarring, eventueel uitzichtloosheid, toch licht is en nieuw uitzicht, begrip. Dat het kan veranderen als jij jezelf openstelt voor deze verandering. Niet, ik ben depressief, en dat is het, het daarbij laten. Maar gewoon proeven wat die wolk van depressie inhoudt, wat die angst inhoudt, wat er echt in je omgaat. Niet je vastzetten in het beeld wat je ervan maakt. Dan kan het ineens veel lichter worden, het anders ervaren worden. Als zichtbaar wordt, als zichtbaar mag worden waar die depressie, waar de pijn, waar de angst verbindingen mee heeft, waar het zijn wortels heeft. Als je het gewoon toelaat, laat zijn wat het is...

De zon was ondergegaan en de paar zwervende wolken werden bleekroze; op deze breedte is er geen schemering en de bijna volle maan stond helder aan een wolkeloze hemel. De wandeling over die weg, met het maanlicht op het water en het gekwaak van vele kikkers, werd een zegening. Het is vreemd zo ver weg als de wereld is en tot welke grote diepten je bent gegaan. De telegraafpalen, de bussen, de ossenkarren en de uitgemergelde dorpelingen waren wel dicht bij je, maar je was ver weg, op zo'n diepte dat geen denken je kon volgen; elk voelen bleef ver weg. Je liep daar, bewust van alles wat er om je heen gebeurde. Het verduisteren van de maan door wolkenmassa's, de waarschuwing van de fietsbel, maar je was ver weg, je was niet jij, maar grote eindeloze diepte. Die diepte keerde nog dieper tot zichzelf in, voorbij tijd en de grenzen van ruimte. Het geheugen kon haar niet volgen. Dit was totale, volstrekte vrijheid, zonder wortels en zonder richting. En in de diepte,...