Kagib Weteninhethart

lieve jij, De laatste dagen van het jaar tikken weg, vervluchtigen in het niets. Bij vele nog vol verwachting bij de wisseling vol kleur en knal het jaar uitluiden zoals dat dan genoemd wordt. Zoveel dat in rook op gaat, wat tot niets wordt een moment wauw en dan as. Een rode substantie die over blijft dagen nog langs de straten zichtbaar is als aandenken. We willen zo graag leven, voelen dat we leven, dus daarom voor velen dat verlangen naar kicks opwinding, even wakker worden een schok en dan weer in slaap kukelen. Terug in de routine terug in de tred van wat gevraagd wordt wat in is wat past. Zoveel dat plaatsgevonden heeft het afgelopen jaar, en toch als je er naar kijkt wat is er van overgebleven? Wat is er nog over? Dat waar je zozeer door in opwinding geraakte door bevangen was, heen en weer door gegooid bent, vol van was, intense emoties van vreugde en dan weer verdriet boosheid, frustratie, stress, liefde in een of andere vorm, wat is blijven hangen, wat draag je nu nog ...

Stil maar wacht maar, alles wordt nieuw de hemel en de aarde Een katholiek liedje, misschien bij velen bekend. Maar hebben deze paar zinnetjes niet heel veel inhoud? Stil maar wacht maar... De stilte is voorwaarde voor de nieuwe hemel en aarde. En vanuit de stilte het geduldig wachten zonder verlangen, zonder verwachtingen. Wachten op, dat alles nieuw mag en zal worden. Dat alle stemmen binnenin gaan zwijgen. Stemmen die door elkaar heen praten, elk een andere richting uit wijzen, die je steeds weer uit de stilte brengen die in het Eeuwige nu is. De stilte is de voorwaarde. En wil deze stilte zich kunnen openbaren dan zal jij leeg moeten worden van jezelf. Dat waar je vol van bent geworden, zo vol van bent, gevuld mee bent. Vol met beelden en ideeen over het leven. Jou gegeven door je opvoeding, je ouders, de maatschappij, en zelfs zat je al vol voordat je hier kwam, met beelden en ideeen en talenten en krachten, helemaal vol. En daardoor kan de stilte niet spreken...