Kagib Weteninhethart

Niet het wroeten in je verleden, je persoonlijke verleden werkt bevrijdend, maar veel meer het tot inzicht en begrip komen over het totale leven, de zin van het leven. Meer het algemene plaatje. Waarom mensen dingen doen. Dat we uiteindelijk allemaal verwond zijn, getraumatiseerd zijn, verdwaald zijn. Dat we vaak gewoon niet weten wat we doen, ook maar doen wat ons aangegeven is, voorgeleefd is, aangeleerd is. Daardoor vaak misvormd geraakt, onszelf kwijt geraakt zijn. In het hart is een levende bron van wijsheid die Weet. Alles Weet, over alles. In ontvankelijkheid hiervoor, in het jezelf openen voor deze Bron zul jij het ook Weten en alles zal anders zijn. Dat ben je dan, geen speculatie, maar een doorleefd inzicht waardoor het leven waardoor de wereld een totaal ander aanzicht heeft gekregen. Dan komt meer en meer waarlijk Liefde vrij voor je medemens vanuit dit begrip. Je voelt je ook meer en meer heel nederig tov dat wat jou omvat. Zoveel dimensies die nog gesloten zijn, ...

Het is waar, er gebeuren dingen, die we vroeger met onze rede niet voor mogelijk gehouden hebben. Maar misschien hebben we nog andere organen dan de rede in ons, die we vroeger ook niet gekend hebben en die in staat zouden zijn dit verbijsterende te bevatten. Ik geloof dat er voor ieder gebeuren in de mens een orgaan is, waardoor hij dat gebeuren ook kan verwerken. Wanneer wij uit de kampementen, waar ter wereld dan ook, alleen onze lichamen zullen redden en niets meer dan dat, dan zal dat te weinig zijn. Het gaat er toch immers niet om, dat men ten koste van alles dit leven behoudt, maar hoe men het behoudt. Ik denk soms, dat iedere nieuwe situatie, ten goede of ten kwade, het in zich draagt de mens met nieuwe inzichthen te kunnen verrijken. En wanneer wij de harde feiten, waarvoor wij onherroepelijk gesteld staan, aan hun lot overlaten, wanneer we ze geen onderdak verlenen in onze hoofden en in onze harten, om ze daar te laten bezinken en te veranderen in feiten, waaraan wij zouden ...

En dan komen er weer van die ogenblikken, waarop het leven zo ontmoedigend moeilijk is. Dan ben ik onstuimig en rusteloos en vermoeid tegelijkertijd. Vanmiddag momenten van heel sterk creatief beleven. En nu een toestand van uitputting als na de uitstorting van het zaad. En nu heb ik niets anders te doen dan dit: roerloos onder mijn dekens gaan liggen en geduldig zijn tot die moedeloosheid en verstorvenheid naar vele kanten weer van me afvalt. Vroeger ging ik in zo'n toestand gekke dingen doen: drinken met vrienden of over zelfmoord nadenken of nachten lang lezen in honderd boeken door elkaar. Men moet ook aanvaarden dat men zijn 'unschopferische' momenten heeft, hoe eerlijker men het aanvaardt, des te sneller is zo'n moment voorbij. Men moet de moed hebben tot een pauze. Men moet eens leeg en moedeloos durven zijn - goeienacht lieve duindoorn. Etty Hillesum

Jezus zegt het in vrij krasse termen: 'Iemand die tot Mij komt en niet haat zijn vader en moeder en vrouw en kinderen en broeders en zusters, ja ook zelfs zijn eigen leven, die kan mijn discipel niet zijn'. Ok wat dat woord betreft, nee daar stem ik zeker niet mee in. Maar op zich proef ik wel de betekenis waardoor t toch weer samenkomt, en uiteindelijk zeker elkaar niet zal bijten. Hij zegt t vaker ook nog wel anders he, in de betekenis van dat wil waarlijk de Liefde vrijkomen dan zal er openheid moeten komen voor deze Liefde, de alomvattende Liefde, de Christusliefde. Als dit niet gebeurd dan zullen we altijd gespleten blijven, gefragmenteerd, vol angst, inderdaad voor ons kind voor de familie voor onze vrienden etc. Dan vechten we hiervoor ten koste van de Liefde. Dan sluiten we ons op in een hokje, ontstaat snel haat en nijd en verwijt en wrok en dus angst in vele jasjes. Dus de Oplossing ligt dan toch in het vrijmaken van die Liefde. Omdat de angst dan verdwijn...