Kagib Weteninhethart

Wat is waarheid? Is er een waarheid? Ja die is er. En die kan spreken. En als die spreekt heeft het gevolgen. Als we willen luisteren. Het ziet gewoon wat is. Hier kunnen we afstemming mee krijgen met dat wat is. Meer en meer hiermee resoneren. Maar tot de ultieme Waarheid, eenheid hiermee, kom je niet zomaar. Het is een gaan van waarheid tot waarheid. Steeds weer ontmaskert worden. Steeds weer bleek het illusie te zijn. Steeds weer was het toch anders. Weer een anders zien, weer een anders beleven, weer een andere wereld. Steeds weer sterven en weer opstaan, sterven en weer opstaan. En dat in dit leven, terwijl we hier op aarde zijn. Als dit je intentie is, je diepste verlangen, om de waarheid te volgen, de stroom van de waarheid, van waarheid tot waarheid. Je zult alles verliezen. Alles wat je dacht te zijn, dacht hoe de wereld was, wat belangrijk was, de zin van het leven. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Je krijgt er de Waarheid voor terug. Op die Waarhe...

Maar laten wij ons niet op zijwegen begeven. Wij weten wel, wij gunnen elkander alles en het geluk is er alleen maar om verstoord te worden en benijd. Daarom, op uw tocht zult ge vele hongerige ogen ontmoeten van zielen, die zich niet uit het lijden konden verheffen of het niet wilden. Wie ziet nu het leed als een kwaad dat overwonnen moet worden? Slechts weinigen, want vele eeuwen zijn wij vergiftigd met de opvatting dat lijden het werkelijk algemeen menselijke is, dat het schoon is te lijden en dat wij daarin elkander kunnen begrijpen. Maar geluk? Wie voelt er mee met een gelukkig mens? Daarom, het geluk laat men liggen en gelukkige mensen ziet men niet aan, tot zij vertrokken zijn van deze wereld en men de moed heeft ze weer uit de herinnering op te laten komen en stil hun woorden weer uit te spreken, omdat wij mensen zo een onuitsprekelijke behoefte hebben aan echt en waarachtig geluk. Geluk zoals kinderen het kennen. O mijn geluk, hoe bemin ik u. Ik ben het geluk Ik ben het ...

Er schijnen machten in de wereld te zijn, die ons mensen zeer ongelukkig willen maken. Maar niettemin is er een eigen willen, een geloven en een hopen, dat er een geluk van absolute waarde is dat geen macht ter wereld ontwaarden kan, waar niets buiten ons zelf ook maar iets over te zeggen heeft. Ook al zou men zich stap voor stap met ons bemoeien en ieder uur voorschrijven hoe wij moesten leven, het geluk dat wij voorstaan moet geheel vrij kunnen zijn en onafhankelijk van welk een dwang, van welke voorschriften, van welke bedreigingen ook. Natuurlijk kunnen die machten ons bezit aantasten en ons lichaam. Ze kunnen ons lichaam opsluiten en het op allerlei manieren trachten te schaden en te verminken. Men kan naar ik gelezen heb, lichamen in een duistere cel opsluiten in eenzaamheid en verschrikking en het is waar dat men het uitermate kan pijnigen zoals dat bij een kruisiging het geval is. Maar niettemin is er een substantie in de menselijke ziel die onbereikbaar is voor alle vervolg...

Al het andere gaat tot u stromen, overvloedig gaat al het andere tot u stromen. Maar blijf ondanks alles het eerst het geluk liefhebben. Het lachende, het vreugdevolle, het innige, het u zelf behorende, het oorspronkelijke, het sterke en alles overheersende dat u wilt, dat u voorstaat, waartoe u besloten bent en waarnaar u van ogenblik tot ogenblik haakt en het wil en het kunt en het noemt en het boven al het andere hooghoudt. Want er zijn miljard indringers en bedriegers die willen zich aan u verkopen en zeggen: ik ben het geluk. Maar er is maar één geluk, zoals er maar één leven is en één God en één u en één ik en één werkelijk onverdeeld leven. Eén onverdeeld leven. Wees niet zo erbarmelijk bescheiden. Zeg niet: ach, had ik maar een kruimeltje geluk. Een kruimeltje. Wat doe je met een kruimeltje geluk? Je kunt het niet eens kado geven. Wie geef je nu een kruimeltje geluk? Aan de zieke geluk schenken, aan de tragische geluk schenken, aan de verlorene geluk schenken, aan de overled...

Als u van het leven houdt moet u zorgen dat u het zich niet laat ontfutselen, het sterke, het stralende, het schitterende leven, de volheid van het leven. U moet er op de bres voor staan, niet uit behoudzucht, niet uit angst het te verliezen, niet uit saaiheid of gebrek aan belangstelling. Natuurlijk saaiheid en gebrek aan belangstelling is de ontkenning voor het leven. Het gaat zich verschuilen achter grafgewaden. Het maakt zich onzichtbaar in vervelende grauwheid en grijsheid. Het wijkt terug voor somberte en melancholie. Houdt u van somberte en melancholie? Bent u er gek op? Houdt u van ziekte en narigheid? Verzamelt u het? Ik ken iemand die verzamelt rouwbrieven als een ander postzegels, gouden tientjes of suikerzakjes. En ik weet van een heleboel mensen dat ze angsten en narigheden verzamelen. Kasten vol. Niet alleen in hun bovenkamer, maar ook in de buurt van het middenrif. Natuurlijk ook verder nog naar beneden. Ze zeggen: 'ik kan er niets aan doen'; ze hebben geen tijd...

In deze wereld? In deze wereld. Maar hebt u de krant dan niet gelezen en de radio niet gehoord en naar het nieuws gekeken op de tv? En hebt u dan geen mensen gesproken of hebt u niet gehoord waar ze het over hebben en wat ze zo druk bepraten? Hebt u vanmiddag ook niet op het Leidseplein gestaan dat je de kriebel kreeg in je keel en zo kortademig werd alsof je niet genoeg lucht kreeg? En niet de boeken gelezen van George Orwell: '1984'? Als je dat dan allemaal gezien, gehoord, gehoest en geademd hebt en ook nog gelezen, waarom heb je dan nog zin om over het geluk te spreken? Hoe kun je, hoe durf je, hoe wil je? En toch wordt dit een brief over het geluk. Het geluk van het leven. Het geluk van de liefde tot het leven. Het lachend geluk, het werkelijke geluk, het unieke, echte, onverstoorbare en stralende. Uit deernis met de wereld en de wezen en de ziekenhuizen en de krankzinnigengestichten en allen die lijden schrijf ik u over het geluk. Over het geluk dat als een licht op ...