Kagib Weteninhethart

Het Pad gaan zonder de toeschouwer is heel moeilijk, eigenlijk onmogelijk. Wat je denkt, de emotie die je voelt dat is t toch, er is toch niet meer? Hoe daarin nog onderscheiding te kunnen maken? Dan is t heel makkelijk om toneel te blijven spelen, te volharden in wie je bent. Stellig volhouden want er is niks anders. Maar als de toeschouwer er is, dan kun je jezelf niet meer verstoppen. Het bewustzijn spreekt in t moment over jouw denken jouw emoties. Je doorziet jezelf, geen schijn. Dat is het innerlijke pad gaan. Je bent dan zelf eigenlijk de therapeut in interactie met de wereld. Je kijkt naar jezelf als n acteur op t wereldtoneel, wat die acteur allemaal uitvoert. Zo kun je jezelf in verbinding met de toeschouwer, in verbinding met t bewustzijn, van heel veel bevrijden. Eigenlijk begint de weg pas echt als de toeschouwer er is. Dan ben je wakker geworden. En als je eenmaal wakker geworden bent, kun je niet meer doen alsof je slaapt. Dit heeft grote gevolgen. Als je wakker bent...

We weten zoveel. Maar wat Weten we werkelijk? Als we een product zijn van deze maatschappij. Van daaruit lijkt dit leven vanzelfsprekend te zijn. Dit is toch waar t om draait, dit is toch waar het om gaat? Hoe we nu leven. Hoe nu het leven wordt vormgegeven. Met zijn allen weerspiegelen we een visie van leven. Wat ons met de paplepel is ingegoten. Vanaf de geboorte, een visie, een cultuur, een geloof. Hier is de opvoeding op gebaseerd. De school neemt het over en de opvoeding is weer een product van de cultuur, onze maatschappij. Als er verder geen te grote kinken in de kabel komen, blijven we braaf doen wat de maatschappij wil. Soms een beetje tegenstribbelen, beetje mopperen maar voor de rest braaf meedoen. We zijn geprogrammeerd. Er is een soort geweten in ons geïnstalleerd. En door dit geweten is juist het tijdloze Geweten gesmoord. Gesmoord door het weten van de tijd. De samenleving sust ons in slaap, en de meeste blijven rustig slapen, door alle tijden heen. Ze blijven een braaf ...