Kagib Weteninhethart

De natuur spreekt tot mij, in deze soms zo gruwelijke dans van leven, die toch ook zoveel schoonheid openbaart. Gedragen door de wind, het prille groene gras, een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid. Vogels zingen hun lied in vrijheid. En zo zijn we allemaal op weg naar vrijheid, bevrijding. We gaan de weg die we gaan, waar uiteindelijk de dood niet meer zal bestaan, de haat en kilte is vergaan, waar de ogen open zijn gegaan. Waar de zon eeuwig mag en zal schijnen, meer en meer verwarmen, waardoor de wolken meer en meer zullen verdwijnen. Waarin de Eeuwige Liefde vanuit het hart zal mogen spreken. En we gaan verder. We doen wat we doen., wat ons beweegt, volgend onze stroom. De beweging van vernietiging naar opstanding, van gevangenschap, naar bevrijding, tot de uiteindelijke Bevrijding, het vrijmaken van dat wat alles zal vrij maken. De Vrijheid van, vanuit, het hart. De Vrijheid van de Liefdekracht. Onaantastbaar, niet meer aan te tasten door de haat, het

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen van de verb

Een belangrijk verschil tussen het kind en het Kind terugvinden is bewustzijn, is Zien, is Weten. Een kind doet gewoon, weet niet beter, maar heeft daarbij bv echt niet altijd voeling met de medemens, de gevolgen van zijn daden. Hij leeft zich gewoon uit in dat vrijheidsgevoel, in die verwondering. Als je het Kind terug vindt is juist een heel belangrijk stuk die voeling, die afstemming met de omgeving, met de medemens. Wat er speelt, de energie die er hangt, wat dat moment vraagt. Door de weg die je gegaan bent is door de loutering waarlijk begrip ontstaan voor die medemens voor al die werelden waar mensen in zitten, hun binnenwerelden. Dus je bent wel weer onbevangen, spontaan, puur en echt maar wel in die afstemming. En daarnaast natuurlijk de verwondering, de eindeloze verwondering voor alles wat is. Alles vrij stromend, zonder invulling, alles steeds in verandering. Daarin kunnen genieten van alles omdat alles leeft, alles in beweging is. Steeds weer nieuwe verrassingen en