Kagib Weteninhethart

Deel 1 de link hieronder: http://kagibweteninhethart.blogspot.com/2012/05/bewogen-deel-1.html De natuur spreekt tot mij, in deze soms zo gruwelijke dans van leven, die toch ook zoveel schoonheid openbaart. Gedragen door de wind, het prille groene gras, een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid. Vogels zingen hun lied in vrijheid. En zo zijn we allemaal op weg naar vrijheid, bevrijding. We gaan de weg die we gaan, waar uiteindelijk de dood niet meer zal bestaan, de haat en kilte is vergaan, waar de ogen open zijn gegaan. Waar de zon eeuwig mag en zal schijnen, meer en meer verwarmen, waardoor de wolken meer en meer zullen verdwijnen. Waarin de Eeuwige Liefde vanuit het hart zal mogen spreken. En we gaan verder. We doen wat we doen., wat ons beweegt, volgend onze stroom. De beweging van vernietiging naar opstanding, van gevangenschap, naar bevrijding, tot de uiteindelijke Bevrijding, het vrijmaken van dat wat alles zal vrij maken. De Vrijheid van, vanuit, he...

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen van de ver...

Het was laat in de middag en de zon scheen nog heet en verblindend. Twee mussen, een mannetje en een vrouwtje, vlogen de kamer in en begonnen te kwetteren. Ze kwamen binnen wanneer ze maar konden, luid kwetterend en heel nieuwsgierig. Als je ze tegen ze praatte, praatten zij terug, ze waren heel vriendschappelijk geworden. Er staat een lange spiegel tegen de muur en het mannetje had de gewoonte een gevecht aan te gaan met zichzelf in de spiegel. Het was een eindeloos en zinloos gevecht. Het vrouwtje zat hem dan vanaf het tafeltje aan te moedigen met kleine tjilpende geluidjes. Je moest ze letterlijk naar buiten duwen, maar ze kwamen telkens weer terug. Het vrouwtje ging als eerste op de spiegel af, dan volgde het mannetje en het gevecht begon. Krishnamurti

De maan was vol. Van de lange afgeschutte galerij af gezien stond ze juist boven de grote boom, sereen, helder en heel dichtbij. Er waren eindeloos veel zachte, stille schaduwen. De stad was nog in rust, zo vroeg op de morgen. Een grote rat liep kalmpjes over het raamkozijn en hield zich alsof hij niet was opgemerkt. Je hoorde nog geen vogel en de stoffige bladeren bewogen niet, maar de schaduwen ruisten en er begon een baby te huilen. Meditatie is een vreugde en er was niets dat je afleidde, want je concentreerde je niet. Het is een gebeuren dat alles omvat, want het is niets. Het heeft geen kern dus geen begin, maar daarmee ook geen einde. Je kunt het niet binnengaan. Het 'jij' moet achterblijven in kantoor, in je kerk of je tempel. Met je ervaring en je kennis kun je dit niet binnengaan. Er moet geen jij zijn. De maan was nu achter een huis aan de andere kant van de weg uit het zicht verdwenen en de schaduwen werden dieper, om bij het aanbreken van de dag op te lossen. ...

Wat wil je in het leven. Wil je echt leven, of leef je imitatie? Echt leven heeft gevolgen, kan kwetsbaarheid betekenen. Dit betekent het hebben van een open, een ontvankelijk hart. Maar als je echt leeft, met alles erop en eraan, en ook verantwoordelijkheid neemt hoe je hart hierin spreekt dan kun je ook tot vrede komen in je hart. Dan mag alles tot vrede worden, zo binnen zo buiten. Dit is er natuurlijk niet zomaar, dit is een proces met allerlei stadia. Maar als t je intentie is om deze weg te gaan, zal steeds die vrede die innerlijke vrede terugkeren. Hoe turbulent en verwarrend en eventueel pijnlijk alles daarvoor ook was. Het kan zo zijn dat je, je hart uitspreekt hoe je dingen beleeft en ziet, dat iets eventueel niet goed voelt. Dat is uiteindelijk ook eerlijk en authentiek met jezelf en de ander omgaan. Kan zelfs heel kwetsbaar zijn, omdat je misschien daardoor iemand verliest. En toch wordt dit dan soms gevraagd. Als t niet meer goed voelt, is het belangrijk dit uit t...

Er waren kleine wolkjes, wel honderden, niet meer dan gevleugelde penseelstreken, de westelijke hemel was er van vervuld. De zee was overdekt met kleine, dansende golfjes en de zon ging onder als een gigantische rode bol, het was prachtig. Maar het waren die kleine gevleugelde wolkjes, die de avond zijn betovering gaven. Het waren nauwelijks wolkjes te noemen, zoals ze daar heel stil noordwaards vlogen, elk besloten in zijn eigen schoonheid, en ze veroverden de ruimte in hun vlucht. En toch waren ze bewegingloos; er was geen zuchtje wind, behalve net boven de zee en boven het land er dichtbij. Maar die betoverende wolken bewogen niet en toch vlogen ze. Toen de zon in de zee onderging namen ze haar kleur aan. Sommige werden diep rozerood, sommige licht roze, andere bleven wit. En ze vlogen echt. Ze waren een bundeling van al wat mooi was op de aarde en aan de hemel. Ze waren teer, pas ontstaan, maar ze bezaten die energie die de ruimte tenietdoet. En terwijl je naar die wolkjes en n...