Kagib Weteninhethart

Op dat pad in het bos viel een geel blad; voor sommige bomen was de herfst gekomen. Het was één enkel blad, zonder een smet, vlekkeloos, gaaf. Het had het geel van de herfst, het was ook in de dood nog mooi; geen ziekte had het aangetast. Er heerste nog de volheid van lente en zomer; alle bladeren van die boom waren nog groen. Het was de dood in volle glorie. De dood was aanwezig, niet in dat gele blad, maar werkelijk aanwezig, niet een onvermijdelijke, tot traditie verklaarde dood, maar de dood die er altijd is. Het was geen verbeelding, maar een realiteit die niet te verbergen was. Hij is altijd aanwezig, om iedere hoek van de straat, in ieder huis, met elke god. Hij was er in al zijn kracht en schoonheid. Je kunt de dood niet ontlopen; je kunt hem vergeten, je kunt hem verstandelijk verklaren of geloven dat je opnieuw geboren zult worden of dat je op zult staan. Wat je ook doet, of je in een tempel of in een boek je toevlucht zoekt, hij is er altijd, op elk feest, bij alle ge...

Waarom komen we niet graag thuis, bij onszelf, in onszelf? Gewoon Zijn, zonder iets. Zonder iets te doen, zonder iets te hoeven, zonder iets te hoeven zijn. Gewoon Zijn? Waarom zoeken we het steeds weer buiten ons zelf, bij anderen, in wat we doen? Het zou zo eenvoudig kunnen zijn. Maar we maken het zo moeilijk. Op alle mogelijke manieren die vervulling, de bevestiging, de bekrachtiging buiten onszelf vinden. Van ik mag er zijn? En het daar nooit kunnen vinden. De bekrachtiging, de Kracht ligt binnenin. Het is er altijd, het draagt ons. Dat Zijn we werkelijk. Elk moment kunnen we er naar terug keren. We hoeven er niets voor te doen, we hoeven het alleen maar te doen. Elk moment weer een kans het te doen. Voelen, ten diepste voelen wat nu is. Door je heen laten gaan wat nu is, het mag er allemaal zijn. Wat vertellen die gedachten allemaal over jou? Wat je zou moeten zijn, wat je zou moeten doen, wie je wel niet bent? Allemaal gedachtespelletjes. Ze spelen een spel met je. Maar de ...

Accepteer je alleenheid. Accepteer je onwetendheid. Accepteer je verantwoordelijkheid en zie dan hoe het wonder zich voltrekt. Op een dag zie jij jezelf plotseling in een totaal ander licht, zoals jij jezelf nooit eerder hebt gezien. Op die dag wordt je echt geboren. Religie is niets anders dan een draai van honderdtachtig graden - van de ander naar jezelf. Osho Ja, wat zegt hij hier, het gaat inderdaad om een algehele ommekeer. Echt het Pad gaan is algeheel omgekeerd aan alles waar de wereld om draait. Echt het Pad gaan betekent dat je begint binnenin. Ja, dat je alleen staat, dat je hier uiteindelijk voor jezelf bent. Om jouw grootste ont-dekkingsreis te gaan. Om vrij te maken alles wat in jou verborgen is. Daar is zoveel. Zoveel. Maar het blijft verborgen als die ommekeer niet komt. Het blijft verborgen als je alles al denkt te weten. Als je denkt te weten wat is, waar t om gaat, waar het  leven om draait, de zin van het leven. Bijna alles is je aangepraat. Dat i...

Als je stil bent, verschijnt de waarheid niet voor je als een object. Als je stil bent, besef je plotseling dat jij de waarheid bent. Er is niets te zien. De ziener is wat gezien wordt, de waarnemer is het geobserveerde; die dualiteit bestaat niet meer. En het is geen kwestie van denken. Er is geen twijfel, er is geen geloof, er is geen denkbeeld. Osho Ja, wat hij hier zegt is eigenlijk het eind van het proces. Die ware Stilte is er natuurlijk niet zomaar. Maar uiteindelijk zul je Weten. En dat Weten, dat kan niemand meer van je afnemen. Dat is onverwoestbaar. En juist daarom kun je daarin rusten. Het is een met je hele wezen. Het is in je ademen, in al je handelen, in alles wat je zegt in alles wat je bent, als een geheel. Het is wat ik vaker zeg, t is niks. En juist in dat Niets is er ruimte voor alles. lieve warme groet Kagib

Als je bewustzijn, het Licht op dat wat is mag schijnen, en alles wat verward is, diffuus is, alle turbulentie, alle verwarring, alle beelden mogen verdwijnen. Als alles wat van het verleden is mag verdwijnen, alles wat oud is. Dan mag t leven, elk nieuw moment, als nieuw omarmt worden, ont-moet worden, ervaren, beleeft worden. Elke ont-moeting met een medemens alsof je hem/haar nog nooit ontmoet hebt. Steeds weer alles nieuw en sprankelend en bruisend. Steeds weer een proces van sterven en opstanding, elk volgend moment. Dan kan de Schepping losbarsten, en zich openbaren. De Eeuwige Schepping, de Eeuwig zich vernieuwende Schepping. Uiteindelijk blijft er een Stroom over, als alles verstild is. Alle beladenheid, alle voor en afkeur, alle eigenwilligheid verdwenen is. Dan blijft er een heldere richting waar de Stroom heen wil. En die hoef je slechts te volgen. In alle eenvoud. Omdat we deze Stroom niet volgen, maar onze eigen stroom, raken we vaak verstrikt in conflicten, verwarri...

Het geheim is zo eenvoudig en zo voor de hand liggend, daardoor ontgaat het je. Wie ben jij om situaties te forceren? Wat voor macht heb je om situaties te forceren? Situaties komen van het bestaan zelf. De verstandige koers is om in harmonie met ze te zijn, niet in disharmonie. In harmonie kun je op die situaties meedrijven; maar op het moment dat je gaat vechten... je bent zo nietig en het universum is zo uitgestrekt, dat je met geen mogelijkheid kunt winnen. Dan komt er frustratie op. Dan volgen ellende, kwelling, lijden. Wees net als een witte wolk die aan de hemel voorbijglijdt, zonder enig verlangen om ergens aan te komen. Dat is niet nodig; je bent er al. Wat wil je nog meer? En als de winden naar het zuiden waaien gaat de witte wolk naar het zuiden. En als de winden eensklaps veranderen en zich weer noordwaarts begeven, dan klaagt de wolk niet; ze zegt niet dat dit onlogisch is: we gingen in zuidelijke richting en plotseling ging je zonder enige reden weer naar het noorden....

De sterren, zo vroeg in de morgen, waren heel helder, stralend. De dageraad was ver; het was verrassend rustig, zelfs de luidruchtige rivier was rustig en de heuvels zwegen. Er ging een heel uur voorbij in die gesteldheid waarin het brein niet sliep, maar waakte, gevoelig en louter toekijkend; in die gesteldheid kan de geest zichzelf te boven gaan zonder aanwijzingen, want er is niemand die aanwijzingen geeft. Meditatie is een storm die vernietigt en reinigt. Toen naderde - ver weg - de ochtendschemering. In het oosten verspreidde zich licht, heel jong en bleek, heel stil en schuchter; het kwam van voorbij de verre heuvels en raakte de torenende bergen en toppen aan. In groepen en afzonderlijk stonden de bomen stil, de espen begonnen te ontwaken en de rivier juichte van vreugde. De witte muur van een boerderij op het westen werd heel wit. Langzaam, vredig, bijna smekend, kwam het licht en het land werd ervan vervuld. Toen begonnen de sneeuwtoppen helder roze te gloeien en de gel...