Kagib Weteninhethart

We weten zoveel. Maar wat Weten we werkelijk? Als we een product zijn van deze maatschappij. Van daaruit lijkt dit leven vanzelfsprekend te zijn. Dit is toch waar t om draait, dit is toch waar het om gaat? Hoe we nu leven. Hoe nu het leven wordt vormgegeven. Met zijn allen weerspiegelen we een visie van leven. Wat ons met de paplepel is ingegoten. Vanaf de geboorte, een visie, een cultuur, een geloof. Hier is de opvoeding op gebaseerd. De school neemt het over en de opvoeding is weer een product van de cultuur, onze maatschappij. Als er verder geen te grote kinken in de kabel komen, blijven we braaf doen wat de maatschappij wil. Soms een beetje tegenstribbelen, beetje mopperen maar voor de rest braaf meedoen. We zijn geprogrammeerd. Er is een soort geweten in ons geïnstalleerd. En door dit geweten is juist het tijdloze Geweten gesmoord. Gesmoord door het weten van de tijd. De samenleving sust ons in slaap, en de meeste blijven rustig slapen, door alle tijden heen. Ze blijven een br

Toch jammer, dat we niet allemaal als stromend water kunnen zijn. Het leven zou zo harmonieus zijn. Geen spraakverwarring, of minimaal. Open en onbevangen in het samen zijn, in het delen. Maar de realiteit is dat de meeste verstarren tot ijs. Waarom? Wat is het dat ons doet verstarren? Een vast willen houden wat we hebben ten koste van zoveel? Het leven is verdwenen, want niets of niemand kan meer werkelijk voeding geven. Angst. Angst waarvoor? Wat we kwijt zullen raken als we ons openen? Maar wat hebben we dan gevonden? Hebben we hierin waarlijk geluk gevonden, vervulling? Vrede, harmonie? Liefde die door niets of niemand af gepakt kan worden? Of zijn t slechts denkbeelden die we moeten verdedigen, waarachter we ons kunnen verschuilen. Waarin we naar bevestiging zoeken om ons heen. Dit ben ik, dit is mijn identiteit, mijn baan, mijn uiterlijk. De spullen die ik heb, de waarden en normen waarmee ik opgegroeid ben, of eventueel nieuwe jasjes die aangetrokken zijn. En dat is het