Kagib Weteninhethart

De Liefde is uiteindelijk de enige realiteit. Dat wat overblijft als de rest verdwenen is, als wij verdwenen zijn. Als dat verdwenen is waar we nu zo vol van zijn. Dit diep in jezelf voelen, toelaten, wat is nu werkelijk, werkelijk belangrijk? Alles wat je leven nu bevat, omvat? Wat vervluchtigt niet in de tijd? Wat kun je meenemen als je hier weg gaat, als de dood je begroet? Het gaat er niet om dat je, je leven verwaarloost. Nee helemaal niet, maar dat je jezelf hierin niet verliest, hierin niet verdrinkt. Alleen dit nog maar ziet en dat Eeuwige perspectief uit het oog verliest. Want uiteindelijk gaat t niet om jou. Uiteindelijk gaat het erom dat jij verdwijnt en ruimte schept voor die Liefde. Dat dit vroeg of laat mag gebeuren. En tuurlijk dit kun je niet forceren, het mag een groeiproces zijn. Het mag een ervaren worden. Goh, er is iets in mij wat werkelijk Weet, alles Weet. Er is iets in mij wat onvoorwaardelijk van mij houdt. Er is iets in mij dat onvoorwaardelij...

In de Liefde zijn. Het mooie is, je kunt het niet doen. Je bent het, je hebt het, of je bent t of hebt t niet. Het blijft over. Juist omdat alles doorzien is met/door het bewustzijn. Juist doordat dit bewustzijn van binnenuit meer en meer heeft mogen groeien, de ruimte hiervoor gekregen heeft. De Kern heeft van binnenuit mogelijkheid gekregen zich door jou heen te openbaren. De Essentie. En die Essentie heeft geen enkele behoefte zich te bewijzen, zich op te blazen. Wat valt er op te blazen? Je komt in de wereld van paradoxen terecht. Je bent niets, je hoeft niets. En daarom ben je alles, en kun je alles. Wat maar nodig is, wat maar gevraagd wordt, wat maar in het moment opgeroepen wordt. Je stroomt in alle eenvoud mee. Totaal onbevangen als een kind. Je vertoont dan veel eigenschappen van een puur kind. Je geeft jezelf geen houding, geen masker geen muur, niets groot houden, een totaal geven wat is. Totale overgave. Er is zo'n groot verschil tussen ze...