Kagib Weteninhethart

We krijgen vaker bepaalde spirituele kennis op ons af. Dat we het lezen in een boek, of iemand vertelt ergens over. Maar lang niet altijd kan het zijn werking tonen. Ook al was t de Waarheid, het enig juiste wat je nodig had. Maar jij was nog niet voldoende gerijpt, nog niet voldoende ontvankelijk, kon het nog niet ontvangen. Het werd nog vastgezet, ingepast, in je eigen wereldbeeld, in je eigen constructie. Geen verandering trad op, het moment ging voorbij. Maar eens zal dit moment er wel zijn, zal de aanraking kunnen plaatsvinden, en van daaruit de verandering. Daarna zal alles anders zijn. Dan kan de waarheid een vlammend vuur zijn dat alles laat verdwijnen wat illusie was. De wijze is er op zich niet mee bezig wanneer dit moment zal zijn voor iemand. Hij/zij is in de Waarheid, leeft vanuit de Waarheid, stroomt mee met de Waarheid. Daarom is hij/zij als vanzelfsprekend op t juiste moment op de juiste plek. Hij zal van binnenuit daarheen geleid worden waar mogelijkhed

Oude zielen komen met een ingeboren levenswijsheid en levensbeschouwing ter wereld. Mellie Uyldert Is zeker waar, er is hier een verschil tussen allerlei zielen op aarde. Het zit allemaal door elkaar heen. Daar ligt juist ook de uitdaging. Zo kunnen we van elkaar leren met elkaar groeien. We komen elkaar niet zomaar tegen. Het verschil tussen oude en jonge zielen is, is dat jonge zielen eigenlijk nog niet zoveel beleefd hebben hier op aarde. Voor hen is alles nieuw, dus ze storten zich vol op alles wat hier te beleven is te genieten, en leven alle emoties die dit wakker maakt vol uit zonder wezenlijk zelfbesef. Dat is goed om jezelf te realiseren als je met zo'n mensen in contact komt, ze weten niet beter. Ze moeten doen wat ze zijn. Ze staan nog aan het begin. Een oude ziel heeft al heel veel gezien gevoeld ervaren op aarde. Daarom raakt deze persoon daar ook niet zo makkelijk verstrikt in. Veel boeit eigenlijk helemaal niet zo, er wordt doorheen gekeken. Waar

Wat is waarheid? Dat wat een mens zelf als zodanig ervaart dus datgene waar, op een zeker ogenblik zijn ingeboren waarheidsgevoel ja op zegt. Melly Uyldert Ja, hier kun je natuurlijk nog alle kanten mee op. Je kunt je helemaal afsluiten in jouw waarheid, zodat de Waarheid zich niet kenbaar meer kan maken. Maar het gaat vooral om die tweede zin, waar jouw ingeboren waarheidsgevoel ja op zegt. Daar kun je voeling mee krijgen. Maar dat kan alleen als je je hart open hebt. Dat het leven je ook kan raken in alles. Niet je afsluiten in denkwaarheden die je met hand en tand verdedigt. Niet de waarheden waarin oordeel is over mensen, groepen, etc. etc. Nee open en puur en eerlijk zijn in jouw waarheidsbeleven. Dit hoeft nog niet eens de Waarheid te zijn. Maar dan ben je oprecht geweest. En als je oprecht en open bent dan kan de Waarheid ook tot je blijven spreken. Waarheid is het Licht. En als je open bent kan Het je inLichten, doorLichten. Licht geven op je weg. Zo kun je

Als die 2 't voor gezien houden, opent zich het derde. Jill Gerritsen Wat je ziet kan natuurlijk best wel verblinden. Je denkt iets te zien, zo is het, niet anders, en vaker blijkt het heel anders te zijn. Niet alleen fysiek maar ook figuurlijk. Wat je ziet ben je zelf? Er is hierin heel vaak veel inkleuring, vanuit bepaalde achtergrond, opvoeding. Bepaalde programma's waarmee je opgevoed bent. Meestal verandert hier weinig meer in als je zogenaamd volwassen bent. Alles zet zich vast in dat beeld over de werkelijkheid. In dat beeld dat over de werkelijkheid heen gaat. Totdat er openheid komt voor een ander zien. Een zien met het hart. Dat het Hart door jou heen kan kijken. Dat eigenlijk dwars door jou heen kijkt. Die echt Ziet wat is. Maar zonder oordeel, gewoon wat is. Met dat 'oog' kun je jezelf ontmaskeren. Kun je jezelf vrijmaken van jezelf. Zo blijft dan waarlijk alles in verandering. En mag er meer en meer een waarlijk helder Zien zijn. Zien wa

In het dorp speelde het dagelijkse levenspatroon zich als gewoonlijk af rondom de enige pomp; het water stroomde maar langzaam en dus stond een groepje vrouwen haar beurt af te wachten. Drie van hen waren verbitterd en luidkeels aan het kibbelen; ze gingen volkomen op in hun woede en letten op niemand om zich heen - niemand trok zich trouwens iets van hen aan. Vermoedelijk was dit een dagelijks terugkerend ritueel. Er ging, als bij ieder ritueel, iets stimulerends van uit - de drie vrouwen genoten er zichtbaar van. Een oude vrouw hielp een jongere een handje om een zware, glimmend gepoetste koperen pot omhoog te tillen tot op haar hoofd. De jongere droeg een stoffen kussentje op haar hoofd vanwege het gewicht van de pot, die ze losjes met een hand in evenwicht hield. Haar sierlijke gang had een grote waardigheid. Een klein meisje kwam stilletjes haar pot onder de kraan houden en liep ermee weg zonder een woord te zeggen. Andere vrouwen kwamen en gingen, maar de ruzie du