Kagib Weteninhethart

    Leven beweegt, brengt beweging, beweegt mee. Laat los, en ga het avontuur tegemoet. Een uitdaging. Een aanraking. Een opwekking. Alles is leven. Alles is goed. Het is maar wat je ermee doet. Het is maar wat het jou doet. Ook jouw leven is kans. Ook jouw leven is mogelijkheid. Ook jouw leven is kostbaar. Jouw daden, jouw handelen, jouw stappen, jouw sprongen, jouw vallen en opstaan. Jouw tranen, jouw lachen, jouw proberen, jouw ploeteren, jouw zoeken, jouw vinden en weer verliezen. Ieder gaat zijn/haar weg. De Weg kan nooit doodlopen. De Weg is eeuwig. Een weg kan doodlopen. Maar de Weg gaat door. Het doodlopen is ook de Weg. Het in de put zitten is de Weg. Als de weg doodgelopen is, sterft er misschien iets in jou. Hoop en idealen. Laat het sterven, laat het los. Een nieuwe weg kan zich dan openbaren. Nieuwe hoop, nieuwe idealen. En misschien loopt deze weg ook weer dood. Misschien lopen er nog vele wegen dood. Maar weet dat de Weg door gaat. Weet dat ook al de

De Liefde kan pas uit ons stromen als alles wat deze Liefde niet is, opgelost is in deze Liefde. Dus juist door totaal jezelf te zijn, met alles erop en eraan maar dan ook met volledige aandacht, intens bewust hiervan zijn, ernaar kijken. Het totaal voelen/proeven hoe alles tot je spreekt, wat het raakt, beroert. Zo kan alles wat geen Liefde is in de Liefde oplossen. Alles wat je eventueel helemaal niet wil zien van jezelf, niet wil ervaren, zonder schuldgevoel. Nu gebeurt het. En elk volgend nu weer. Echt Leven, en je niet laten leven, niet achter het leven aanhollen. Gewoon het leven totaal door je heen laten gaan. Het leven is uiteindelijk heel eenvoudig. We maken het zelf heel erg moeilijk. En we kunnen alles tot eenvoud brengen door heel bewust te leven. Liefde kun je niet doen. Liefde is een vrucht. Liefde kan meer en meer vrijkomen, nadat wij verdwenen zijn. Liefde wordt een vanzelfsprekendheid, als wij uitgepraat zijn. Er is dan geen bedoeling meer, geen houding, je Bent di

Zoals god bij de sterrenhemel alleen de Beweger is, de bron van kracht waaruit de hemel haar eigen kracht en beweging ontvangt, zo is God ook voor de ziel in dit leven slechts een Beweger van onze vrije wil, die naar Hemzelf uitgaat en naar alle goede werken. Maar na deze eeuwige wentelende sterrenhemel volgt een onbewogen hemel, en eerst die is het oord der zaligheid. Daar woont god in Zijn ganse heerlijkheid en volbrengt, als de eeuwige Godheid, Zijn werk. De Vader baart - in een onafgebroken innerlijke daad - de Zoon. En Vader en Zoon storten tezamen en met gelijke kracht de Heilige Geest uit. En Zoon en Geest blijven toch met de Vader binnen in het Wezen. Pas in zulk een schouwen van de 'personen' van de Godheid ligt de volle zaligheid besloten. Daarom moet de ziel, nu zij de menigvuldigheid van de lagere hemel achter zich heeft gelaten en bezit genomen heeft van de wondere diepten in zichzelf, indalen in de heerlijkheid van de rustende hemel. Zo wordt de zie

Om eenzelfde wezen te bezitten als de hemel, moet de ziel kunnen bogen op drie eigenschappen waardoor de ziel zich onderscheidt: hij is eeuwig, hij doorloopt een cirkelgang, en hij stort zich uit in alle schepselen onder hem. Dat vraagt om een toelichting. Ten eerste moet de ziel ingaan in het universele en de eeuwigheid van haar eigen wezen, en zich bewust worden hoe zij door de genade Gods een vergankelijke natuur werd, die Hij beroepen heeft tot de gemeenschap van Zijn zaligheid. Daardoor wordt ook zij 'een onlichamelijke natuur met alleen maar een stoffelijke openbaringsvorm', daar de geest het lichaam niet meer gehoorzaamt in zijn vleselijke begeerten. Dan is zij voor niets onwaardigs meer toegankelijk dat haar uit de heerlijkheid van een hemels wezen zou kunnen werpen in een staat van lijden; doch zij is zozeer aan God verknocht dat dood noch leven, diepte noch hoogte, noch enig schepsel haar zou kunnen scheiden van de onwrikbaarheid van Zijn goddelijke stand

Twijfel, vragen hebben....... In twijfel zit twee, niet een zijn. Niet met je hele wezen kunnen gaan voor iets, gespleten zijn. Welke kant op, links, rechts, rechtdoor? Zolang er twijfel is, is het niet verstandig om keuzes te maken. Pas als er duidelijkheid, helderheid is. Het antwoord ligt altijd binnenin, in het nu. In het nu wordt het antwoord uitgesproken. In het nu spreekt de Waarheid tot jou als je er enigszins gevoelig voor bent en er naar kunt/wil luisteren. Daarin spreekt het Geweten, het tijdloze Weten. Niet het geweten opgebouwd door cultuur, religie, de maatschappij. Nee geen oordelend geweten, dat oordelen doe je weer zelf. Nee gewoon een ervaren dat wat is. Als je met vragen zit, over jezelf, over de situatie waarin je zit, en je keert in jezelf, dan ligt daar altijd het antwoord, als je wil luisteren. Bij twijfel. Waarom deze twijfel, waarom geen duidelijk ja, geen duidelijk nee? Waarom niet in alle eenvoud tot een keuze kunnen komen. Wat zegt die twijfel jou? Welke

Onze zaligheid is ermee verbonden dat men het hoogste goed, God zelf, volkomen kent! Ik heb in mijn ziel een kracht, die voor God door en door ontvankelijk is. Zo zeker als ik leef, weet ik dat niets mij zo na is als God; God is mij nader dan ik mijzelf ben. Mijn bestaan staat of valt ermee, dat God mij na en hier tegenwoordig is. Hij is ook in een steen, in een boom - maar die weten het niet. Wist de boom van God en werd hij er zich van bewust hoe na hij God is, dan zou de boom dezelfde zaligheid bezitten als de hoogste engel. Daarom is de mens zaliger dan een boom, omdat hij God kent en weet hoe na God hem hem is. En geniet des te meer zaligheid naarmate hij zich hiervan bewust is. Hij is niet zalig doordat God in hem en nabij hem is, maar alleen daardoor dat hij zich ervan bewust is geworden hoe na God hem is, en dat God hem lief is en hier tegenwoordig. De mens dient te erkennen dat Gods Rijk hem na is. Het Koninkrijk Gods - dat is God Zelf met al Zijn rijkdom. Meest

    Begroeting en afscheid. Slechts een kwestie van tijd. De begroeting. De geboorte. Het begin. Nog een verbinding met de pure levenszin. Nog niet losgekoppeld van de ware Verbinding. En dan komt het afwikkelen. Een verwikkeld raken in de draden, die geweven worden, geweven zijn. Draden van vreugde en pijn. Meestal wordt alles dan steeds meer ingewikkeld, en geen gehoor gegeven aan het ware Bewustzijn. Een verstrikt raken in alle belangen, al het verlangen. In alle verleidingsgezangen. De levensdriften worden uitgeleefd. Dan komt het afscheid. En meestal heeft alles tot niets geleid. Is men van geen enkele binding of hechting bevrijd. Het gevolg is vaak een grote innerlijke strijd. Het sterven zal dan geen oase van rust en verstilling zijn. Maar een machteloos gevecht vol intense angst en pijn. En zo worden weer vele draden over dit leven heen gesponnen. Als de dood dan uiteindelijk toch heeft gewonnen. Maar het einde is nog lang niet in zicht. Deze mens is nog ge