Kagib Weteninhethart

We zeggen wel dat we volwassen worden maar eigenlijk komt er bijna niemand tot volledige wasdom. Eigenlijk blijven we geschonden, gekwetste kinderen met een jasje aan van nu ben ik groot en sterk. Nu weet ik het nu ben ik het. Nu moet ik staande blijven in deze grote wereld en mag geen kind meer zijn. Maar t gekwetste het verwonde, geschonden kind zal hier altijd doorheen stralen, zich uitspreken in alles. Totdat het gezien wordt en geheeld mag worden, het verleden. Wie kan er gewoon Zijn, gewoon leven, dat het  zo goed is, gewoon genieten van dat je leeft. Dat verliezen we, die onbevangenheid die ontvankelijkheid die ruimte voor het totale leven. Dit alles is ingekapseld door zoveel dat er in het verleden niet mocht zijn, waardoor je afgesplitst raakte van je pure kind zijn. Dat er laagjes overheen kwamen en meer en meer de verbinding verloor met puurheid. En omdat iedereen zo is, omdat we niet anders weten dan dat t zo is gaat het door........ totdat............ het ni...

Het is eigenlijk een beetje dubbel, je kunt t niet doen, en toch kun je t doen. :p Uiteindelijk wil je niets anders dan het doen, dan die ene weg gaan van binnenuit. Verantwoordelijkheid nemend voor je leven, alles wat daarin op je pad komt met een open en ontvankelijk hart. Uiteindelijk wil je niet anders dan in aandacht zijn, en wordt t heel natuurlijk en vanzelfsprekend. Maar als t er tussenin zit, ja dan kan t ego je nog wel s te pakken nemen, je ketenen. Dat je, je verliest in t leven, dat je de Verbinding verliest, geen aandacht meer hebt, dat je niet wil kijken in jezelf, het zelf wil doen. Dan kan t goed zijn jezelf tussendoor terug te roepen, ho stop, terug naar mezelf, terug in de Verbinding. Wat gebeurd er nu werkelijk en wat is de betekenis hiervan? Je kunt niet twee paden gaan, maar ja je kunt ook niks onderdrukken, want dan wordt t ook schijn. Maar je kunt wel de intentie hebben om in die aandacht te zijn, om die verantwoordelijkheid te nemen, om open en ont...