Kagib Weteninhethart

Jezus zag kinderen die gezoogd werden. Hij zeide tot de discipelen: Deze kinderen die gezoogd worden gelijken op hen, die ingaan tot het Koninkrijk. Als ik de mens in mij zelf wil beleven, moet ik mij verbonden gevoelen met het aardse lichaam. Ik moet werkelijk in mij kunnen binnen gaan, dwz niet blijven hangen in mijn denken dat verbonden is met de aardse dingen. Op die wijze zal ik dus niet terugkeren tot wat de dierlijke natuur genoemd wordt om mij door haar te laten overheersen en tiranniseren. Ik zal echter niet deze natuur verwaarlozen of aan haar lot overlaten. In ons zijn eeuwige emanaties werkzaam waaraan bloed en merg, levenssappen en aandoeningen, voorbijgaande vreugden en lijden ondergeschikt zijn, en dienstbaar zullen moeten worden. Deze ondergeschikte dienaren behoren niet verwaarloosd te zijn maar met goedheid verzorgd te worden om in het geheel hun plaats te vinden. Want dan pas kan het geheim van de geest zich laten gelden en haar kracht en licht kan voor de dag treden...

Het kruis dragen. Het kruis dragen wat leven heet. En ieder heeft weer een ander kruis te dragen. Lang geleden was er een Mens die het kruis vrijwillig droeg. Hij wist de betekenis en droeg het gelijkmoedig, speelde de rol die Hij moest spelen. Hij kwam, en raakte aan. Zoveel dat Hij aanraakte in mensen. Gaf mogelijkheden. Niets was toevallig. Alles paste in elkaar, had een betekenis. De gebeurtenissen volgden elkaar op. Deze Mens droeg Zijn kruis Zijn leven voor anderen mensen. Daarin lag Zijn betekenis. Daarvoor was Hij gekomen. Om iets uit te dragen. Om iets voor te leven. Om iets aan te reiken. Om het hart te raken van ieder die ontvankelijk was. Om een wending teweeg te brengen. En velen harten heeft Hij geraakt. Beroering gebracht. Heel veel heeft Hij opgewekt. Zichtbaar gemaakt. Het staat geschreven in vele geschriften. Maar of wat geschreven staat de Waarheid was? Zoveel is geschreven. Hij was die Hij was. En Hij droeg Zijn kruis, Zijn leven tot aan het eind. Hij was trouw aan ...

De wereld duldt geen 'anders'. Vandaar dat we onze lendenen met grote kracht omgorden zouden. Kracht om een onzichtbare muur te bouwen, een 'templum', een afzonderlijke ruimte voor ons zelf, zoals de auguren bij de Grieken, de vogelwichelaars, als plaats van waarneming tot hun beschikking hadden. Dit werd later tot een heilige, d.i. afzonderlijke ruimte, waarin het godenbeeld stond, oorspronkelijk een ommuring zonder dak. Maar de heilige plaats nu, is in ons eigen binnenste, waar de vrucht rijpt en het kleinood glanst, in de baarmoeder van het goddelijke leven, de geboorteplaats van de Zoon. Hier komt ons het onwrikbaar geloof te stade, de bevestiging van de onuitroeibare wil. Want 'wie niet met mij verzamelt, verstrooit'. Hier heeft het werkelijk verzamelen plaats, de inkeer tot de bron van oereeuwig leven, het bewust worden van wat we zelf in oorsprong zijn. Laat niet inbreken in het heiligdom van de ziel! Schend nooit de liefde het allerhoogste toegedragen! P...

Ja, angst. Ontstaat de angst niet vanuit het hebben van een zelfbeeld? Een beeld hebben van onszelf? Een mooi beeld, een lelijk beeld, een goed beeld, een slecht beeld, een zeker beeld, een onzeker beeld enz. Wat als al deze beelden verdwijnen,verdwijnt dan ook de angst? Als we gewoon Zijn? Zijn die we zijn. Je kunt dus een heel onzeker beeld van jezelf hebben, waardoor je jezelf steeds moet verdedigen, bang bent dat je pijn gedaan wordt. Je voelt je minderwaardig en de ander is je meerdere. Angst om gewoon jij te zijn. Maar komt dit weer niet voort uit dat je allerlei beelden over de anderen hebt, wat zij zijn, hoe ze zijn, en wat ze zouden moeten zijn? Of je zelfbeeld is heel sterk. Je past, goeie baan, volwaardig lid van de maatschappij, volle agenda, vakantie hier, vakantie daar. Gewoon geen tijd om onzeker te worden. Maar liggen er dan ook geen angsten op de loer, die misschien onbewust werken? Bv angst voor de stilte, angst om gewoon te mogen zijn, niks te doen, niet nuttig te zi...

Deze waarnemingen zijn tegelijkertijd belevingen. Daardoor is het mogelijk de onaantastbaarheid der innerlijkste regionen der ziel te ontdekken. Waar de oorsprong van ons bewustzijn ligt - Jivatma d.i. het oer-individuele beginsel van het leven, de geestesvonk, het permanente principe. Het is het ware wezen van de mens, waarmede hij zijn leven voortzet, nadat al het tijdelijke en lichamelijke is weggevallen. Dit geestelijk organisme waarin zich de universele kracht openbaart, is van de grootste activiteit en wanneer de mens het op bewuste wijze in zich toelaat zal het zich als een onweerstaanbaar en onoverwinnelijk vermogen manifesteren. De wereld erkent dit 'voordeel' niet dat u kunt verwachten, 'de vrucht die een verstandig man oogst'. Indien u er deel aan krijgt moet u er voortdurend op uit zijn haar te beschermen. U zult zeggen: zij behoeft toch niet beschermd te worden, zij is toch onaantastbaar? Maar u, aan wie gevraagd wordt over weinig getrouw te zijn, hoe weet ...

Daarom is het niet zo eenvoudig, persoonlijkheid te zijn in de zin van Jung, n.l. de hoogste verwerkelijking van de ingeboren aard van het individuele wezen. Een daad van de hoogste levensmoed, het absoluut ja-zeggen tot het individuele bestaan; en de overeenstemming met het universeel gegevene bij de grootst mogelijke vrijheid van de eigen beslissing. Ook Goethe spreekt over het geluk der mensenkinderen dat in de persoonlijkheid ligt. Hij zegt dat dit geluk alleen te leiden en te leven is indien de mens zich zelf niet 'mist'. Dit is de ware zin van zich zelf te vinden door zich zelf te verliezen. Als het bewustzijnsorgaan wakker gaat worden is het aanvankelijk weinig stabiel. Daardoor wordt elke nieuwe gevoeligheid gekenmerkt. Evenals de gevoeligheid van de organische substantie de oriëntering van de levende wezens in de wereld mogelijk maakt, hebben wij ook innerlijk naar de groei van ons bewustzijn een fijngevoeligheid nodig, opdat we ons daarin niet alleen zullen handhaven ...