Kagib Weteninhethart

Het had 's nachts geregend en de fris geurende aarde was nog vochtig. Het pad liep van de rivier af tussen oeroude bomen en mangobosjes door. Het was een pelgrimsweg die vele duizenden hadden betreden, want het was een traditie van al meer dan twintig eeuwen dat elke rechtgeaarde pelgrim dit pad moest volgen. Maar voor pelgrims was het niet de goede tijd van het jaar en deze morgen liepen er alleen de mensen uit het dorp. Ze boden een fraai schouwspel, in hun bontgekleurde kleding, met de zon achter zich en met vrachten hooi, groenten en brandhout op hun hoofd; ze liepen gracieus en waardig, ze lachten en praatten over dorpsaangelegenheden. Zover het oog reikte lagen aan weerskanten van het pad groene akkers met winterkoren, met brede stroken met erwten en andere groenten voor de markt. Het was een heerlijke morgen, de hemel was helderblauw en het land was rijkgezegend. De aarde was een en al leven, overvloedig, weelderig en geheiligd. Dit was niet het geheiligde van iets dat

Juist in deze tijd wordt steeds meer zichtbaar dat het toch vooral de vrouw is die, de Weg op wil gaan en de man die achterblijft. Dat de man toch vooral alles bij het oude wil laten, omdat we uiteindelijk ook (nog) in een patriarchaat leven. Wat te doen als de ander niet mee kan gaan in jouw innerlijke ont-wikkeling. Heel belangrijk is dat er ruimte blijft voor die ont-wikkeling, dat je jezelf daarin vrij kan blijven ont-wikkelen in een trouw zijn aan dat innerlijke Pad. Daarin zul je altijd een uitwerking hebben op je partner al wordt dit misschien niet eens zichtbaar. Als dit niet zo is, als de partner als t ware jou wil beknotten zijn levenswaarden wil opleggen, geen ruimte geeft, geen respect heeft voor jouw pad dan worden weer andere thema's zichtbaar. Dan is het, wat betekent deze relatie nog werkelijk als openheid totaal ontbreekt, als je terug geduwd wordt in je ont-wikkeling niet vrij kan volgen hoe je Hart spreekt. Heb je elkaar nog werkelijk iets te geven? Is er nog

De Waarheid. Eindeloos afscheid. Dat er bestaat geen tijd. Het is slechts de verandering die voortschrijdt, voortglijdt. Dat elk moment is een mogelijkheid. De Waarheid is. Het Licht is sterker dan de duisternis. Dat duisternis slechts illusie is. De beweging, verandering, gaat door zolang je zegt, ik mis. De Waarheid is binnenin. Waar de weg buiten doodloopt ligt het begin. Het wakker maken dat is, de enige zin. Het wakker maken dat is binnenin. De Waarheid is binnen in het hart. Wat je op dit moment ook verwart, de Waarheid ligt binnenin jouw hart. Een Eeuwigheid heeft het daar op jou gewacht. Temidden van duizenden andere stemmen roept het heel heel zacht. De omkering ligt daar, als je buiten niets meer verwacht. De omkering. De opstanding. Een waar nieuw begin. Kagib

Gast: Daarna begon de marteling. Ik bleef een week weg van kantoor. Ik wilde die ongewone, levendige ervaring terug hebben, ik wilde opnieuw en nu voorgoed in die gelukzalige wereld verkeren. Dat gebeurde allemaal twee jaar geleden. Ik heb er serieus over gedacht overal afstand van te doen en naar een of andere verlaten uithoek van de wereld te trekken, maar diep in mijn hart weet ik dat ik het op die manier niet terug kan krijgen. Een klooster of een kerk met kaarslicht, waar dood en duisternis de toon bepalen, kan me die ervaring niet geven. Ik heb erover gedacht naar India te gaan, maar ook daar heb ik van af gezien. Toen heb ik een bepaald stimulerend middel gebruikt; dat gaf alles wel meer leven en dergelijke, maar ik wil geen drugs gebruiken. Dat is een te gemakkelijke manier om ervaringen te hebben, dat is een trucje, maar het ware is het niet. Zo ben ik dan hier, besloot hij. Ik zou er alles voor overhebben, mijn hele leven, alles wat ik bezit, om weer in die wereld te kunn

Er was een einde aan de tijd gekomen; er was geen verleden, geen heden en geen toekomst. Er was alleen - ja, een aanwezigheid - nee, dat is niet het woord. Het was of de aarde, met alles erop en erin, in een toestand van zegening verkeerde en of ik, terwijl ik in de richting van het park liep, daar deel aan had. Toen ik dicht bij het park kwam, was ik ronduit verrukt van de schoonheid van die mij zo vertrouwde bomen. De bladeren, van bleekgeel tot bijna zwartgroen, dansten van louter leven; ieder blad onderscheidde zich van alle andere en uit één enkel blaadje sprak de hele rijkdom van de aarde. Ik was me ervan bewust dat mijn hart snel klopte; ik heb een sterk hart, maar toen ik het park inging kon ik haast geen adem krijgen en ik dacht dat ik zou flauwvallen. Ik ging op een bank zitten en de tranen rolden me over de wangen. Er heerste een stilte die absoluut ondraaglijk was, maar die stilte ontdeed alles van pijn en van leed. Toen ik verder het park inging, hoorde ik muziek klinken.

Er was niets wat los van mij stond; in feite was het zo dat er geen 'ik', geen waarnemer, geen opmerker was, als u begrijpt wat ik bedoel. Er was geen 'ik' die los stond van die boom of van dat papiertje in de goot, of van de vogels die naar elkaar riepen. Het was een bewustzijnstoestand die ik nooit had gekend. Op de weg naar het park is ergens een bloemenwinkel. Honderden malen ben ik daar voorbijgelopen en altijd keek ik even naar de bloemen, als ik erlangs liep. Maar op die bewuste morgen ben ik er voor stil blijven staan. De spiegelruit was licht beslagen door de warmte en de vochtigheid binnen, maar dat belette me niet de vele soorten bloemen te zien. Terwijl ik daar zo naar stond te kijken, merkte ik dat ik glimlachte en straalde van een vreugde die ik nooit eerder had ervaren. Die bloemen praatten tegen me en ik praatte tegen hen; ik was in hun midden en zij waren een deel van mij. Als ik dat zo zeg, krijgt u misschien de indruk dat ik hysterisch was, lichtelijk