Kagib Weteninhethart

Daarboven in de schaduw was het koel en fris en mooi, de bergen en de heuvels, de dalen en de schaduwen. Het land was hier en daar moerassig en er groeide riet, kort en goudkleurig, en tussen het goud stonden witte bloemen. Maar dat was niet alles. Tijdens de klim naar boven en bij de afdaling was er de kracht die een zegening is. Ze heeft de hoedanigheid van enorme en ondoordringbare vastheid; geen enkele materie zou zo vast kunnen zijn. Geen brein zou zo'n kracht, met haar vreemde intensiteit en vastheid kunnen verwoorden. Ze was er en geen denken zou haar kunnen oproepen of laten verdwijnen. Er kan een staat van intensiteit bereikt worden, waarin aan niets behoefte bestaat. Behoeften zijn de verborgen hunkeringen die tot gehechtheid leiden. De behoefte aan seks, aan drank, aan roem, aan verering, de behoefte aan vervulling van onszelf met de bijkomende eerzucht en teleurstellingen. Al die verschillende behoefte brengen onvermijdelijk die gehechtheid voort die ...

Bewustzijn is bewustzijn. Liefde is Liefde. Overal waar dit vrij mag/kan komen zal dit een zelfde gedaante hebben. Een zelfde uitdrukkingskracht, een zelfde sfeer. Uiteindelijk onpersoonlijk, maar overal waar t een wat meer persoonlijke sfeer nodig heeft zal ook dit zichtbaar worden. In dit Bewustzijn zijn we één, zullen we weer één zijn, daar komt het op neer. Een in Liefde. Een in het Weten. Alomvattend, alles bevattend, de ware verbondenheid, het ware verbonden Zijn. Geen afgescheidenheid, geen eilandjes. Een grote zee van bewustzijn, van Liefde, dat zullen we uiteindelijk Zijn. Bewustzijn kan zo'n kracht hebben, is niet van t denken, al kan t denken je soms naar dat punt toebrengen. Het is energie die alles weg kan branden, door het Licht van het inzicht. Als je het wil toelaten. Aandacht is voorwaarde, intense aandacht. Dat is de Vlam, in het moment totaal het leven toelaten, binnen laten. Zonder er iets tussenin te zetten, het helemaal door je heen laten gaan, totaal, ...

Met het negatieve kun je niets rechtstreeks doen. Als je iets met het negatieve wilt doen, doe dan iets voor het positieve. Wanneer je geen donker in je kamer wilt, breng je licht binnen, dan bemoei je je niet met het donker. Je hele benadering is volkomen anders. Je brengt het licht naar binnen, en op het moment dat het licht binnen is, vind je helemaal geen donker. Hetzelfde geldt voor je ego. Het bestaat niet op zichzelf; het is een onecht vervangingsmiddel dat je gekregen hebt zodat je door kunt gaan ermee te spelen, en je de zoektocht naar je ware zelf helemaal kunt vergeten. En de eisen van dit valse ego zijn onmetelijk, er valt nooit aan te voldoen. Het eist geld, het eist respect, het eist macht; en je gaat maar door het te vullen, maar het blijft altijd leeg. Geen egoïst kun je tevreden stellen. Het ego is altijd als een open wond; hij wordt steeds groter. Hoe meer je tracht het te vullen, des te meer ontdek je dat het leeg leeg is en hoe meer veeleisend het wordt. Je wordt...

Jij bent het ego; vandaar dat je het er moeilijk mee hebt het buiten de deur te laten. Omdat je niets anders van jezelf kent behalve het ego, laat je jezelf buiten staan als je dat buiten laat staan. Enkel en alleen wanneer je er de structuur van begrijpt, kan het buiten de poort gelaten worden. Altijd in beslag genomen en bezig te zijn, is het onechte vervangingsmiddel waardoor je geen tijd, geen energie, helemaal geen behoefte hebt om op zoek te gaan naar je authentieke zelf. Iemand die mediteert gaat zijn mind binnen, en begint gade te slaan hoe de mind werkt. Alleen al het feit op zich van dit gadeslaan van de mind, maakt hem ervan bewust dat hij niet de mind is, en dat hij helemaal niet iets is dat bij de mind thuishoort. Hij is een eenheid op grote afstand, kwalitatief verschillend, enkel een zuiver gadeslaan.... met andere woorden: enkel een zuivere spiegel die alleen de werkelijkheid weerkaatst, maar waar geen enkele werkelijkheid een spoor op achterlaat. Op het moment dat ...

Wil je de Liefde ervaren dan zul je open moeten staan, en dit betekent kwetsbaar zijn. Als je gepantserd bent tegen zoveel in het leven, dan kan de mens je misschien niet meer raken maar ook de Liefde kan je niet meer bereiken, niet meer beroeren. Vele subtiliteiten van t leven gaan verloren. Diepe ontroering, zoveel gevoelsnuances. Je raakt dan helemaal geïsoleerd van de levensstroom, eigenlijk van het Leven, van de Liefde. Het Leven kan je niet meer inlichten. Sommige mensen, of misschien wel heel veel, leven, overleven zo, de rest van hun leven. Alles veilig gesteld, verscholen achter hun pantser van eigenwilligheid, eigen weten, eigen kunnen. Het hart gesloten, en het Leven is verdwenen. Maar daardoor zul je ook nooit jezelf waarlijk vervuld voelen, gewoon in Zijn. Altijd een stuk van onrust, altijd afhankelijk, altijd jezelf moeten beschermen, angst. Allerlei vijanden die je schijnbaar belagen, aanvallen, verdedigen, dingen moeten doen. Voorwaarde voor ontvankelijkheid voor...

Hoe kan ik mijn ego buiten de poort houden? Hij volgt me als een schaduw en verschuilt zich zelfs achter mijn rug, en dan ben ik niet in staat hem te zien. De vraag laat zien dat je de betekenis van het ego nog niet hebt begrepen. Het is niet iets zichtbaars of tastbaars; het is zelfs geen schaduw die je volgt. Het is iets dat op je hoofd zit, daardoor kun je het niet zien. Het is alles wat je over jezelf weet, je naam, je fatsoen, je macht; al wat je hebt is je ego. Het ego is gewoon een gevolg van de mind. Om dit te begrijpen moet je heel scherpzinnig te werk gaan. De maatschappij waarin je bent grootgebracht, wenst niet dat je jezelf kent. Het is echter erg gevaarlijk je jezelf niet te laten kennen en je in een toestand van chaos achter te laten. Het gevaar is dat je in die chaos misschien gaat beginnen uit te kijken naar jezelf. Een mens kan niet in chaos leven; je moet het oog van de cycloon ontdekken, dit is een volstrekte noodzaak om te overleven. De maatschappij schept de ...

Bij het oversteken van de brug naar het hoger gelegen zonbespikkelde bos was meditatie iets heel anders. Zonder verlangen en ongezocht, zonder enige tegenwerping van het brein, was er een ongedwongen stilte. De vogeltjes tjilpten lustig, de eekhoorns joegen elkaar na in de bomen, de wind speelde met de bladeren en er was stilte. Het beekje, dat van ver kwam, was opgewekter dan ooit en toch was er stilte, niet buiten, maar diep, ver binnenin. Het was een volkomen stilte binnen de totaliteit van de geest, die geen grenzen had. Die stilte lag niet binnen de ervaring, om herkend en bewaard te worden. Ze zal zich misschien nooit meer voordoen en als ze dat wel zou doen, zou ze heel anders zijn. Stilte kan zich niet herhalen; alleen het brein kan via het geheugen en de herinnering herhalen wat geweest is, maar wat geweest is is niet wat nu is. Het denken kan die stilte niet tot stand brengen; het brein met al zijn verfijnde en ingewikkelde werkingen moet vanzelf tot rust komen, zonde...