Kagib Weteninhethart

Jezus zeide: Het Koninkrijk van de Vader is gelijk een man, die een machtig man wil doden. Hij trok het zwaard in zijn huis, hij stiet het in de wand om te weten of zijn hand zou volhouden; toen doodde hij de machtige. Waarom wil die man een machtig man doden? Omdat de machtige man hem anders doden zal? Uit angst? En wie is die machtige man? Zonder twijfel een machtsmens. Een mens waarschijnlijk, die geheel en al uit machtsaanbidding bestaat en zichzelf verheft tot een idool. En eigenlijk is dat wel zeker. Het is een mens, die de macht der wereld vertegenwoordigt. Hij heeft slechts met zijn hoofd te knikken en er vallen miljoenen slachtoffers. En de mensen aanbidden die macht. Zij knielen ervoor, zij werpen zich ervoor in het stof. Zij roepen: O, machtige, één blik van u, één woord van u en het is genoeg. Want wij zijn uw slaven en dienaren. Wij onderwerpen ons geheel aan u en wij weten dat uw grote macht zich aan ons mededeelt, zodat ook aan ons door één enkele blik of gebaar die

Verliezen om te winnen. Het lijkt een tegenstelling maar is meer een paradox. Hoemeer we verliezen, achter ons laten wat in het verleden was, hoemeer dat wat niet van de tijd is ons mag/kan vervullen, dragen, inspireren, leiden van binnenuit. Steeds weer jezelf doorzien. Doorzien de illusies, de aannames van waaruit je leeft, van waaruit je, je leven vormgeeft. Heel vaak bepaald en misvormd door andere. Door opvoeding, onze ouders, de maatschappij die t voortzet, de cultuur waar we in leven. Een heel pakket van waarden en normen, van dit is het en niet anders. Dit verleden zet je gevangen, bepaald je. Er is geen vrije dans, je zit vast aan ketens. Eventueel ketens van oordeel, verzet, tegenreactie, of ontkenning. Het Leven is dan nog niet in je wakker geworden. Je wordt geleefd door het verleden. Alles wat zich hierin opgebouwd heeft, en wat vaak zo'n kleine wereld is. Zo'n gefixeerde, vastgelegde wereld van leven en beleven. Het is een proces. Authentiek jezelf zijn,

Jezus zeide: Het Koninkrijk van de Vader is gelijk een vrouw, die een kruik vol meel draagt. Terwijl ze wandelde op een verre weg, brak het oor van de kruik, het meel stroomde achter haar op de weg. Zij wist het niet, zij had het ongeval niet opgemerkt. Toen zij haar huis bereikt had, zette zij de kruik neer, zij bevond haar ledig. Het Koninkrijk is niet iets dat men behouden kan. Ook kan men zich niet voornemen, dat men het kan uitdelen of dat men kan zeggen: kom allen hier en neem uw deel tot er niet meer is. Het heeft geen zin. Zodra men het koninkrijk kent, is men als het ware vergeten, dat men het kent. Het is net zoals wanneer men lief heeft. Daar praat men niet over om de eenvoudige reden, dat men er niets aan doen kan. Indien liefde tot de mens komt, schenkt hij die. Hij piekert er niet over of dit nu wel liefde is. Dit is een zaak, die hij niet nader kan bestemmen. Men heeft lief ondanks zich zelf, en men vraagt niet terug. Zal een roos stilstaan bij het feit dat ze geurt? Z

Het zonder gedachten zijn, is r dan nog iets over? Jazeker. Eigenlijk staat er dan niks meer tussen jou en de realiteit. Je vult niks in, zet r geen beeld voor. Je maakt er niet iets van vanuit jouw idee en achtergrond. Je kunt dan puur indrinken dat wat is. Meestromen met de beweging van het Leven. Je kunt dan de ander puur indrinken, maakt r geen voor-stelling van maar laat de ander zijn in wat hij/zij is. Geen interpretatie, geen speculatie. Juist dan kun je alles doorzien. Ook jezelf. Je eigen spelletjes. De energie die in de lucht hangt, de betekenis van die energie. Je hebt eigenlijk geen gedachten hierin nodig, je Weet het gewoon. Gedachten zijn t verleden, daar spreekt het verleden door. Alles wat we opgebouwd hebben aan beelden, aan kennis, in dat verleden. Een muur van kennis die je om je heen gebouwd hebt. Een gevangenis die je gebouwd hebt, waar je jezelf helemaal veilig in voelt, maar uiteindelijk ben je toch gevangen. Gevangen in een cocon. In een bepaald zijn door zoveel

Jezus zeide: Het Koninkrijk van de Vader is gelijk een vrouw, die een weinig zuurdesem nam en het verborg in meel en er grote broden van maakte. Die oren heeft, die hore. Het is steeds weer treffend dat,, hoe bekend deze gelijkenis ook is, het koninkrijk der glorie en gelukzaligheid met een weinig zuurdesem wordt vergeleken. Want wat is nu een weinig zuurdesem? Zo goed als niets. Hoe moeilijk aantoonbaar is het koninkrijk, dat men tot een dergelijke gelijkenis zijn toevlucht moet nemen. Een weinigje ervan in het vat van het lichaam. Tot op de bodem, tot aan de bodem. En de inhoud van uw lichaam, het meel, is de ziel. Kleine ziel, veel ziel, grote ziel. Er zijn vele mensen, die niet naar hun ziel omkijken. Het lichaam overheerst. Het bewustzijn is vervuld van lichamelijkheid en de strijd om het lichaam. Of van geleerdheid en weten-willen. Van zorgen en verdriet, van lusten en lustobjecten. Waarmede vervult een mens zijn bewustzijn? Het neemt onmiddelijk de gestalte aan van het object, d

zoek eerst het Koninkrijk en alle dingen zullen u toegeworpen worden. Als je dat Koninkrijk gevonden hebt, binnenin, dan heb je alles. Maar voor t verstand is dit niet te bevatten, in verbinding met ons emotieleven, alles wat van de dualiteit is. Belachelijk, om te lachen zal t verstand zeggen, onzin. En toch het is er, als Het in het hart ontvangen kan worden. Of beter gezegd als het hart zich wil openen voor Het. Een wereld die alomvattend is. Een Bewustzijn die deze wereld omvat met Liefde en begrip en toch niet van deze wereld is. We kunnen het pas horen als we naar ons hart willen luisteren, naar Het willen luisteren. Als we meer en meer verstillen, alles verstild tot stilte wordt. Alles leeg gemaakt, alle opwinding wegzinkt in deze stilte. Geen stemmen van entiteiten of allerlei wezens, maar onze eigen Stem. De Stem van onze Essentie, van de Kern, van ons Wezen. Dat wat waarlijk Wezenlijk is en waarmee alles verwezenlijkt zal worden. Dat wat in potentie mogelijk is. We zullen het