Kagib Weteninhethart

Innerlijk zijn er me steeds meer zoveel krachten toegegroeid, dat ik werkelijk het gevoel heb deze tijd te kunnen dragen, er door te komen en vind het ook een historische taak er door te komen. En ook dit nog. Maanden geleden was ik misschien bang, dat de droom kapot zou gaan, in een dagelijks zorgengedeeld bestaan. Nu is er ergens gegroeid een zo sterk innerlijk samengaan en verbonden zijn met iemand, dat een uiterlijke realiteit daar niet veel aan beschadigen kan. En doordat men steeds sterker de realiteit naar binnen verlegt wordt men steeds onafhankelijker van uiterlijke omstandigheden. Ik schrijf dit nu aan m'n vertrouwde bureau, boeken, kastanjetakken en geel speenkruid, de getekende kop van S. schuin tegenover me aan de wand, ik kan het nu misschien gemakkelijk schrijven, maar toch is er iets in me, iets heel hards en onverwoestbaars, dat weet, dat het ook andere omstandigheden zal kunnen dragen. Ik ben zo blij dat hij een Jood is en ik een Jodin. En het streven zal ook d...

Jullie kennen me, ben zeker geen voorstander van methodes/technieken. Maar wil je ooit tot de Stilte komen dan zal er een intentie moeten zijn om tot die stilte te komen. Dan zal er ruimte voor gemaakt moeten worden. Even stilstaan bij jezelf, even tot stilstand komen. Even niet meer vooruit jagen, zoveel dat gedaan zou moeten worden. Ruimte inbouwen om even stil te zijn. Om even bij jezelf te zijn. Even niks, gewoon zijn. In de morgen, en zelfs misschien even tussendoor op je werk, in de pauze of algemeen even n rustpunt in de dag. Even terugkeren tot jezelf, de accu opladen. En zo ook de dag eindigen. Even inkeren en je zo voorbereiden op de nacht. Zo kan er Verbinding blijven met je Bewustzijn, met Tao. Met de Stilte. Misschien lost er dan wel heel veel op in die Stilte, waar je eerst zo vol van was. Lost dit op in die aandacht, in dat Zijn, in dat vol aandacht aanwezig zijn. Misschien kun je dan echt de Stilte ervaren, je hierdoor laten vervullen. Dit langere tijd d...

En tegen Ilse Blumenthal zal ik op een goede dag misschien zeggen: Ja, het leven is mooi, aan het eind van iedere dag prijs ik het, terwijl ik toch weet, dat zonen van moeders, zoals u ook een moeder bent, in concentratiekampen vermoord worden. En het verdriet daarover moet je dragen, je kunt er je onder laten verpletteren, je zult ook wel weer opstaan, een mens is zo iets sterks en het verdriet daarover moet ahw een bestanddeel van jezelf worden, een stuk van je lichaam en van je ziel, je hoeft er niet voor weg te lopen, draag het, maar als een volwassen mens, reageer je gevoelens niet af in een haat, die zich wreken wil op alle duitse moeders, die toch nu, op dit ogenblik, hetzelfde verdriet te dragen hebben als jij om hun gesneuvelde en vermoorde zonen. Dit verdriet moet je in jezelf alle ruimte en onderdak verschaffen, die het toekomt en op die manier zal het verdriet in de wereld misschien verminderen, als iedereen draagt, eerlijk en loyaal en volwassen draagt, wat hem wordt op...

En ik geloof, dat ik een mens nooit zal kunnen haten om datgene, wat men z'n "slechtheid" noemt, mezelf zal ik er om haten - haten is een te groot woord hier -. Men kan niet relatief genoeg zijn in datgene wat men eist van anderen en niet absoluut genoeg in de eisen, die men aan zichzelf stelt. En ik geloof, dat ik daarom ook geen angst heb in deze tijd, omdat alles wat er gebeurt me ergens zo nabij is, zo - hoe monstrueuze afmetingen het soms ook aanneemt - voortkomende uit de mensen en altijd weer tot iets menselijks te herleiden en daardoor zijn vele gedragingen niet angstaanjagend voor me, omdat ik ze altijd blijf zien als voortkomende uit de mens, uit iedere enkeling, uit mezelf, en daardoor is het alles te begrijpen en worden gedragingen nooit tot geisoleerde gedrochten, die niets meer met de mensen te maken hebben. Ja die bomen, hun takken hingen 's nachts soms zwaar van de vruchten der sterren en nu zijn het dreigende dolkstoten tegen de lichte lentelucht. E...

Je kunt je leven in een bepaald kader zetten, een bepaald doel nastreven, voor iets gaan. Ook Tao, je Essentie kan die intentie hebben, jou daartoe aanzetten om dit te doen, omdat dit gewoon in de Stroom past, het moment dit vraagt. Maar terwijl je hiervoor gaat blijft het van fundamenteel belang open te blijven voor alle nieuwe prikkeltjes. Je er niet op te fixeren, je er niet in vast te bijten. Helemaal vol ervan zijn, erin verdrinken, waardoor de ruimte voor Tao voor je Essentie verdwijnt. Een volgend moment kan alles anders zijn, iets anders gevraagd worden. Misschien zelfs om te stoppen, of een wending een andere aanpak, alles loslaten. Ook dit dan toelaten, dit Zien, dit Weten. Zo blijf je in de Stroom. En toch alles geven wat in je is. Het is heel subtiel, vraagt om grote subtiliteit, afstemming. Het ego kan die Stroom niet ervaren, die Stem. Die is vol van zichzelf, daar is geen ruimte voor het Tao. Dus uiteindelijk kan die Stroom pas meer en meer ervaren worden als alle b...

En donderdagavond was het weer oorlog achter m'n venster en ik lag er naar te kijken vanuit m'n bed. Bernard draaide naast me Bach. En die stem klonk eerst zo krachtig en stralend. En toen plotseling vliegmachines, afweergeschut, schieten, bommen, zo dreunend als al in lang niet. Vlak om het huis, leek het. En het werd me, opeens weer klaar bewust hoeveel huizen er over de hele wereld dagelijks boven mensen instorten. En Bach ging dapper door, maar was nog maar een heel zwak stemmetje. En ik lag daar in m'n bed en was zo wonderlijk gestemd. Lichtkogels langs de dreigende, kale stam voor m'n venster. Gedreun. En ik dacht: er kan hier ieder ogenblik een granaatscherf door dit venster komen. Dat is toch mogelijk. En ook is mogelijk, dat men veel pijn moet lijden. En toch voelde ik me zo diep vredig en dankbaar gestemd, daar in m'n bed. En aanvaardde, met een gevoel van volwassenheid en van deemoed, alle catastrophes en pijnen, die nog over me zouden kunnen komen. En ...